DON LEO, O PICADOR PECADOR.

Contaban os vellos do lugar que nacera unha noile de lúa chea aló no comezo de agosto, e, como o seu “eróscopo” era Leo así o bautizaron. E ben dito e ben feito, se o “zosdiaco” é un sino fogoso, velaí saíu el. Tampouco tivo culpa a criatura, que, xa en nacer fora prematuro, ou sexa, setemesino. Os seus vellos, que abofé, aínda eran mozos, non tiñan outra televisión máis ca o aquel de aquelare.
Namais terse de seu, ou sexa, en pé, xa comezou a facer das súas: larpeiro dende o primeiro día, comezou subindo riba do talliño da cociña e logo á banqueta para de alí en col da artesa chegar ó alcedeiro e lamber o mel do pucheiro de barro de Buño. E velaí con tantas lambetadas como el se foi facendo dociño dende neno! Tamén tivera sorte na escola do Catón, pois, aos pobres non lle poñían deberes para a casa, xa se debían pufos abondos nas cánebas, as tendas de algún día. E nas baiucas o viño purrela, o máis cativo, pola secura das canexas salpresas.
O rapaz fórase criándo e facendo honra dende o primeiro día que era un Leo: De bo corazón e xa, o resto: Maxestuoso e fardante; o centro de atención dende a primeira comuñón; apaixoado e con moita imaxinación; o xogo e a vida nocturna; fachendoso e crerse el mesmo as súas historias. Nada, un Leo que máis ben era un león.
Nacera no tempo de fame, pero el maditunha pasou: se o mandaban coas vacas, muxíaas no monte e fartura de leite con escallos do millo alleo. Se tiña que ir apañar ás patacas, velaí copiou da festa de Leiloio, patacas á tilla. Mazás, peras e canta froita había na baixa, escolmaba os froitales que nin para os merlos deixaba unha mazá rebellida.
Con quince primaveras sacara o “carné” cunha vella do lugar que os “ensinaba” a todos por un real dos do furado. E aprobou o exame: sacou un dez de nota. Diso en diante, os rapaces do lugar lle chamaron O Nota. Tamén dicían as boas linguas que…, a mestra sabía lepe ensinando ós rapaces.
Chegou a mozo e o día das Quintas tomouna de dúas maneiras, a primeira na Axundantía: “Que oficio tienes?”, preguntoulle o escribinte. “Eu?, eu dou a todo ho, usté non me coñece que senón…!”. “¿Sabe nadar?”. “Eu…, nadar eu?…, coma un peixe”, díxolle el. “Pues si dá a todo, destinado a Cádiz para la cocina pelar patatas. Y por mar, ya que sabe nadar”. E a segunda tomouna, pero de viño e callos ata que botou a mascada subindo o Faro na bicicleta.
O día de subir á mili, a pobriña de súa nai, ben humilde por certo, enchéralle unha saquetiña de lenzo con tortilla, chulas e unha tira de touciño por mor do viaxe en trén deica Andalucía. A comellada chegou, pero dentro del, a bolsa apareciu nunha silveira antes de Carballo. Era moi previsor este home, non fora o demo que escarrilara o trén e coellos e raposos comeran aqueles friames.
Un mes despois de xurar bandeira xa era cabo furriel da cociña e tres meses adiante ninguén o coñecío cando veu de permiso. Ata a súa moza, que, tan pronto el se foi, ela tamén se foi; pero casar con outro de moi lonxe. E de boa se librou a rapaza!
Anos despois sentíndose triste e coitado, casou por despecho da noite para a mañá. E velaí comezou a facer realidade o seu “zosdiaco”. Na súa muller non, coas Leas coma el. Pero era un home de tanta sorte que, unha noite estaba en cama allea pecando no sexto cando escoitaron na casa un ruído. Coa roupa nun manoxo brincou pola fiestra na horta chea de canaveiras de chícharos e con tan boa sorte que non se cravou en ningunha. Estaba o home resignado poñendo o pantalón, cando escoitou no peitoril: “Leo, sube que non era o meu home, foi o gato na cociña que tirou o prato do leite”,díxolle ela en voz baixa.
Leo moi pronto comezou a ser famoso en facer servizos, pero non sociais, o de el eran viúvas, disvorciadas e desatendidas que sempre houbo e haberá. Tan pronto ía a un soterro, velaí estaba ó día seguinte ofrecéndose polo de arranxarlle os papeis á viúva de turno. Coñecía a canto funcionario había en calquera “ministración”,dicía el. E hala, outra vitima ó cesto. E a mantido, faltaría máis. Logo xa era o home da casa. Da de el non, das alleas. Outra das súas especialidades era levar xente á meiga de Baíñas, por suposto que foran mulleres. E nunca tiña présa, alí era o xefe da casa de ir tantas veces. E xantaba como Deus manda e daba herba ás vacas se facía falla.
Os anos viñeron vindo e o noso home miraba agora o seu vello cinturón. Cada vez que levara “a ello” a unha vitima, fixéra unha fisguiña no cinto. Unha tardiña ó sol de inverno dóuselle por contar cantas tiña. Ata que chegou a cen. Fixo unha fisga nos cen coa navalla e seguiu contando: sesenta e nove máis! Aquela última cifra soáballe de algo, pero xa non sabía de que. O sol deixou de quentar e comezou a pasar o cinto ó redor do van, engarfiou a punta da fibela no vello e froxo burato e o sobrante colgou por falla de cinteiras, o mesmo ca o seu “anguiolo”. Pensando nel, falou entre dentes: “Acabamos, compañeiro”. E recordou aquela súa frase: “Todo o que veña á rede é peixe, mais, agora que o penso, xa non sei se pesquei ou me pescaron”.

------------------------------------------------------------------------------------------
P.D. Este é un conto para o inverno basado nun feito real, pero con nomes e lugares desvirtuados.