A PAPÁ, NO DÍA DO PAI

Ola, papá: Sabes?, mañá é o Día do Pai, unha moda que daquela non existía. Naqueles tempos o Día do Pai era tódolos días. Agora solo é un día ó ano, e, para os que teñen esa sorte, que non son todos. Ó fin e ó cabo, tantotén un día máis coma sen el. Ou non, vaite ti a saber. Cando non tés nada, unha miudeza de agarimo fáiche esbozar un sorriso; unha ilusión; crer que te queren de verdade, sobor de todo cando che veñen co agasallo, un estuche ateigado de modernías, pero… valeiro de amor.
Non sei porqué che escribo se falo contigo tódolos días, será logo porque é un día especial e a ti tamén che gustaba escribir e recibir cartas. ¡Que boa caligrafía tiñas, meu! A min tamén me prace, somentes que agora xa non se estila a pluma nin o bolígrafo, aquel último invento que pouco conocíches. Ata maxino que unha carta á man levaba algo máis de un, algo persoal. E claro que o levaba. Non é de extrañar entón, que agora as cartas van orfas de cariño. Realmente xa non son cartas, pois, xa nin se escriben en papel!
Papá, levaba sen escribir uns días nun moderno blog que teño, quizais por mor do Santo Xosé convertido en Día do Pai. A medida que se ía acercando funme quedando irto, quedo, sen saber que tema escoller. Ata que foi agora cando decidín escribirche aínda sabendo que se vai perder na lonxanía do camiño. Pero se rezar é falar con Deus, eu prefiro escribir. ¡Aínda lembro o teu sorriso escribindo en col do mostrador! Sabes?, aínda gardo tódolos teus escritos, e, cando os leo a miúdo, parece chegarme o recendo das túas mans mesturado co ulir varolento do tempo.
Xa ves, meu, cheguei á xubilación, pero non teño arranxo, non sei se vou para vello ou para máis neno con tanta sensibilidade. Sempre pensei que coa idade sería máis rexo, máis forte, o mesmo que as vellas árbores. Pero non, non son unha planta, sabes?, aínda que ás veces o desexo.
Papá, hoxe quería escribirche unha carta leda, contarche cousas novas, algo que che fixera sorrir. Pero non me sale, papá, chegamos a unha etapa da vida onde a realidade supera á ficción. Aquela vella frase: “Se non o vexo non o creo”, xa quedou moi lonxe. E de aquela outra: “ Esto a min non há de pasarme”, e mellor esquecelo.
Quería seguir, papá, pero non son capaz. Quería felicitarte de outra maneira no Día do Pai, pero…, que queres que che diga, esta carta é aberta e a xente non está para tristezas nin lle importa a nosa vida, cadaquén ten abondo coa súa. Somentes falarche da banda que é a mellor terapia para min, que esa foi a mellor herdanza que me puidéches deixar. Pero namais, vamos rematar eiquí, pois, aínda que escribiría ata mañá ó albor, os ollos non me deixan ver.
Esquecíame, papá, tés un bisneto novo: Álvaro, a el tamén teño que compoñerlle un pasodoble o mesmo que aos curmáns: Abrahám e Alexánder que xa teñen cadanseu. E para sorrir un pouco, dicirche que me trabuco cos nomes dos tres por comezar coa primeira letra do abecedario, de cotío me confundo. Tamén vou vello, asegún eles, mais desexarlle que as paguen é pedir que cheguen a lonxevos.
Quérote, papá, nin o tempo nin a lonxanía nos separa. Bicos