AQUELES TEMPOS DA REMUDA

Aquí en Corme non había esa costume a Deus grazas, pero namais cruzar o Río Anllóns, a cousa era do máis habitual. Refírome a que estabas bailando cunha rapaza e conforme querías entrarlle á fala, veña, outro galán che dicía mentres xa ía collendo a man da rapaza: ¿Permites?. E había que permitir, sen remedio.
Había pezas de baile nas que unha moza bailaba ata con seis, e son testigo por oficio. Non me faltou moito para levar unhas lóstregas na miña primeira festa cando con 13 anos saquei unha do meu tempo a bailar, e, nun tristrás aló veu un da parroquia e quedei no medio do campo da festa todo desanxelado. Quixen facerme o valente, ata que outro rapaz me dixo que era así a cousa, que lle chamaban a remuda.
Visto así, era un machismo total, pois as rapazas non podían negarse. E xa me diredes vós como quedaba unha moza despois dunha peza normal de tres minutos remudando con seis mozos.
Mais o conto non quedaba aí, a cousa era anos adiante, como lle plantexabas a unha moza que estabas toliño por ela. Quedabas coa palabra na boca e había que volver na peza seguinte. Algunhas veces teño visto e facelo tamén o de volver coa mesma rapaza durante a mesma peza de baile. E aproveitabas para engadirlle o antes comezado.
O antes comezado sería por exemplo: “Como te chamas?, diciaslle mentres ías axustando a man á súa cintura. “Pois, María do Carme”, dicíache. “E…, tés mozo…, ou…?”. E a resposta que escoitabas era a do máis feo da festa: “¿Bailas?”, mentres te deixaba “sen as mans na masa”, dito sexa ao revés. Vamos, como se xa non estivera bailando!. E ala, ata a peza seguinte. Ou sexa, que tiñas que irte declarando a plazos cando aínda non existía esa modernía de mercar lavadoras, coches e mobles.
Volvías na peza seguinte e xa ela che preguntaba o porqué se tiña mozo. “E que…, verás, gústasme e…, quería quedar contigo”, lle dicías tremendo que viñera un remudeiro. ¡Ai, meus, pero xa non había máis remudas, ao primeiro que viña xa ela lle respondía: “Non, é o meu mozo”, así de súpeto. Porque ante isto non cabían remudas, e con esas verbas quedaba abolido o “artículo de lei”.
E de repente sentías encher o peito dúas veces, unha por librarte da remuda e a outra por esa correspondencia á túa media declaración que aínda non tiveras tempo de rematar. Aquilo tiña a súa parte boa á hora de facer completa a declaración, xa elas facían o outro cincuenta por cen, ou sexa, como na Declaración da Renta, a metade en maio e o resto en outubro. E xa podías quedar tranquilo ao pé dela que ningún outro volvía a remudarte.
Pero todo na vida ten a súa parte positiva. Da mesma maneira que non hai dous sin tres, tamén di o refrán: “Non hai mal que por ben non veña”. Así, se a moza era antipática e algo fea –porque coa luz do petromás non tiñas tempo de verlle a cara- librábaste dela antes de que o animador da orquestra chegara á parte aquela da canción: “Agua que no has de beber, déjala, correr, déjala correr…”. E vaia se corrías, corrías buscando outra, era un bolero e había que aproveitar o arrimado cunha máis agraciada. Ou sexa e dito en Román Paladino, cou outra que “lle debera máis favores a Deus”.
P.D. Os favores eran referente á súa beleza, non sexades mal pensados. Sempre se dixo cando unha moza non é aló moi rechusqueira: “Poucos favores lle debe a Deus”.