POEMA Á MULLER DUN MÚSICO
--------------------------------
Era o vinte de decembro, un ano que xa ficaba,
e a orquestra Lira de Plata, no Miramar soaba.
Ano sesenta e catro, cando Papiri cantaba,
ás dez e vinte da noite, coa súa branca guitarra.
Cae la Nieve, dicía, aquela canción de amor,
amor que eu declaraba, a unha bela rapaza.
Toda celme puxen eu, que do corazón brotaba,
arrullada quedou ela, con algo que non contaba.
¡Mais, para saír do apuro, que tan abraiada estaba,
dixo sen mirarme á cara,
volta dentro dunha hora queu con esto non contaba!
Unha hora era moito, e o corazón latexaba,
voltei ós vinte minutos, que xa máis non acougaba.
Chamábase Gabriela, bela fror do rosal senlleira,
doume o sí toda sinxela, e, ata hoxe compañeira.
Diante de Deus casamos, unha mañá febreira,
xuramos amor eterno, e, ata que El o queira.
Pero o Ceo tornou escuro, xa na preta primaveira,
cando tinxidos de dor, a vida veunos tristeira.
Bágoas, chantos, compañeira, cando a ledicia afroraba,
cal lúa de mel truncada, na escura mañá bretemeira.
Mais tras de trafega angueira, ós tres fillos abalamos,
e con ledicia criamos, na camiñada rilleira.
Ás vodas de ouro cheguei, aledando mil turreiros,
ó meu son bailaron milleiros, desde os trece que empecei.
Pro, desde o Lusco e o Fusco, xa non quero máis troular,
quero ouvir o teu arrolo, e, ó teu lado aloumiñar.
¡Canto che debo, miña, toda unha vida soliña,
mais tras tanta vaguedade, non quero máis soidade!
Xuntos faremos a andaina, no mencer do novo albor,
e direiche baixo a solaina, ¡sígote querendo, amor!.
Era o vinte de decembro, un ano que xa ficaba,
e a orquestra Lira de Plata, no Miramar soaba.
Ano sesenta e catro, cando Papiri cantaba,
ás dez e vinte da noite, coa súa branca guitarra.
Cae la Nieve, dicía, aquela canción de amor,
amor que eu declaraba, a unha bela rapaza.
Toda celme puxen eu, que do corazón brotaba,
arrullada quedou ela, con algo que non contaba.
¡Mais, para saír do apuro, que tan abraiada estaba,
dixo sen mirarme á cara,
volta dentro dunha hora queu con esto non contaba!
Unha hora era moito, e o corazón latexaba,
voltei ós vinte minutos, que xa máis non acougaba.
Chamábase Gabriela, bela fror do rosal senlleira,
doume o sí toda sinxela, e, ata hoxe compañeira.
Diante de Deus casamos, unha mañá febreira,
xuramos amor eterno, e, ata que El o queira.
Pero o Ceo tornou escuro, xa na preta primaveira,
cando tinxidos de dor, a vida veunos tristeira.
Bágoas, chantos, compañeira, cando a ledicia afroraba,
cal lúa de mel truncada, na escura mañá bretemeira.
Mais tras de trafega angueira, ós tres fillos abalamos,
e con ledicia criamos, na camiñada rilleira.
Ás vodas de ouro cheguei, aledando mil turreiros,
ó meu son bailaron milleiros, desde os trece que empecei.
Pro, desde o Lusco e o Fusco, xa non quero máis troular,
quero ouvir o teu arrolo, e, ó teu lado aloumiñar.
¡Canto che debo, miña, toda unha vida soliña,
mais tras tanta vaguedade, non quero máis soidade!
Xuntos faremos a andaina, no mencer do novo albor,
e direiche baixo a solaina, ¡sígote querendo, amor!.
--------------------------------------------------
P.D.Este poema do meu libro "A música en Corme", foi lido en Neaño o pasado domingo na homenaxe á orquestra Lira de Plata, como salientou A Voz de Galicia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario