A LENDA DO CALO CALO. Poema.

Das tebras do mar infindo, en Corme ficou o Calo,
meigas e trasnos coas figas, falaron de conxuralo.

Cal anxo do Ceo coitado / tenrura que entenrecía,
náufrago esmirrado / esgotado el tremía.

De fame esgorecendo / e a roupa sen enxugar,
chegaba a el o recendo / do caldo quente no lar.

Ninguén soubo onde el vir / nin o seu nome chamar,
pois, só sabía dicir / calo calo, ó falar.

Mesmo era un malpocado / das ondas do mar batido,
que semellándo a un fuxido / esmolába un bocado.

Sen roupa de mal remendo / descalciño camiñaba,
mais de abafo repelendo / só nos pobres tiña entrada.

No vagar do triste fado / non atopou un esteo,
tantas noites ó sereo / dos poxigos rexeitado.

Nin de hedras pardiñeiro / nin cabana de palleiro,
non fora o demo deitalo / nun cabanel ó abeiro.

O seu fogar foi a rúa / a súa cama o chán,
durmía co sol do día / que a noite fría era en van.

Mais na noite silandeira / ó rueiro espertaba,
que ó socairo da soleira / ollában como ouveaba.

Loiro famento, ouvía, alma de cándida pena
da artesa broa resesa, el duras codias roía.

Unha noite de luar / a unha lubre foi levado
bouránronlle pra eivalo / até case agonizar.

Era a vergoña da vila / dicían coa terra na man,
quen letanxías rezaron / no Cubeiro un serán.

As plañideiras laiaron / irtas meixelas sen bágoas,
baixou o cadaleito á cova / de mostrengo as catro táboas.

Nin campa dun vello valado / nin cruz de dous carabullos,
que pra calar os murmurios / o alcume foi vedado.

Floreceron alecrins / no seu túmulo, cal foxo,
roseiras son as dos ricos / dos pobres a flor do toxo.

Na escura noite ó embalo / petos na amura resoan,
e os cegos morcegos voan / coa lenda de Calo Calo.

------------------------------ººººººººººººººººººº-------------------------