Fora unha noite de inverno con lostregos e tronos, cando a que me levou ó Altar, (mellor dito, fomos cada un polo seu pé) contoume namentres moceábamos no tallo azul do pasillo que, cando tiña catro ou cinco anos, correra detrás da súa gatiña que lle fuxira prá casa dunha veciña vella e viúva e, namais entrar pillou escaleiras arriba namentres a vella lle berraba: “Baixa miña miguiña, baixa que está o cocón enriba no faiado”. “¡Pero eu non baixei”, díxome ela. “Cheguei ó sobrado e quedei abertiña do peito en tal ver”, contoume. “¿Logo que víches?”pregunteille. ¡Pois..., un tallo de matalo porco con pingueiras resecas de sangue. ¡Que medo Suso! ¿Pero quén estaba no tallo, o difunto do home? ¡Que va ho, estaba cuberto duns billetes que eran verdes e ó sol da ventana, debía ser prá que non varolásen!
“¿E non pilláches ningún habendo tantos?”díxenlle. “Cando quixen botar man a un manoxo, sen saber o que eran, pois nunca un vira, sentín outras mans que me apretugaban a trenzas e un pano negro tapoume os ollos”, seguíume contando.
De repente un lostrego deses que fan ano co seu correspondente trono, fíxome poñer a pel de galiña. Foise a luz de Jallas e cheo de medo comecei a apalpar coas mans se estaría o esprito da vella debaixo das baldas do tallo ou en col del.
E vaia se a estaba, paseniñamente sentín como outra man moi arrefriada premía na miña esquerda, xustamente a do lado do corazón que xa case non latexaba. Outro lostrego e trono, e aquela man fría que non me soltaba, ata parecía que me estaba botando a boaventura. E os pés, ai os pés!, xa non os sentía e o cabelo estaba máis irto que ós domingos con gomina.
“Suso, quedáches sen fala ou qué?”, preguntoume ela. “Non, non sei, pero hai unha man riba da miña que me fai cochegas, debe ser a da vella, aínda que…, esta non ten engurras, é un pouco máis dociña, pero eu morro con este abafo”, dixen case expirando.
“Que non ho, que é a miña man, pois a vella xa morrío hai moitos anos. Aínda que eu tamén teño medo, non debín contar este conto nunha noite así”, díxome na penumbra coa voz reseca de medo.
Por fin unha véla comezou a alumear na cociña. Falla facía, pois, eu xa non vía! Tampouco podía ver, estando ás escuras. Mirei de reollo e vin que non era a man da vella. Comecei a sentir un alento de quentura ó través da man dociña. ¡Ai, o corazón veu vindo de seu, xa palpexaba!
Pero isto non foi nada, a luz de Jallas non volvía e uns minutos despois tiven que pillar camiño. Ou sexa, que me puxeron na porta sen máis miramentos, non fora o demo que falara o mundo! O medo era tanto aquela noite de tronos e bátegas de auga que estiven a piques de quedar no cabanote acubillado, despois de todo non tiñan can. ¡E pensar que no cuarto pequeno estaba o berce de cando ela era pequena¡ Pero tampouco, tamén podía falar o mundo e pillei camiño. E digo eu, o mundo se non ten de quén falar pois, quedaría mudo.
Nunca fun aló moi deportista, mais aquela noite coido que batía o récord dos 3.000 mtrs.( 3 kilómetros). Abofé que cheguei a Corme cos pés quentes. Espetado na almofada soñei esperto coas dúas: coa vella do tallo do porco que non me deixaba pegar ollo. Ata que coa miña bella quedei durmindo. (O de con ela é un dicir, cada un na súa casa). Non hai dereito meus, unha noite así non se pon a ningúen na rúa.
Recordo que pasando As Forcadas xurara que nunca máis volvía. Ata pola mañá que o pensei mellor, pero como aquel día non era de mozas ó día seguinte xa volvín. Esa noite estivera estrelada, agáx que..., non marchou a luz!
No hay comentarios:
Publicar un comentario