O CORME NOVO

Dicía eu dous capítulos máis abaixo que os nosos devanceiros debían ver o seu novo Corme, o froito do seu traballo, os recantos das súas pedras ribeireñas, as rúas cementadas e a nova fachada fronte á nosa Ría. E pasearían sen perderse pola Fontiña e o Gafote; O Campiño e o Carreixo da Man Peluda; O Recoste e A Paxariña; A Aimea e O Caramanchón; A Riloa e A Regadiña. Iso é o único que non cambeou, ese é o selo de identidade dun pobo con milenarias raigañas.
Eles, os nosos, sinalarían a súa ancestral casiña onde naceron e viviron, aínda que sen a cañeira ou o potín de diante da casa. ¡ “Xa non hai cortellos nin capoeiros e as portas non teñen postigos”!, dirían abradiados. “Canta limpeza diante das casas”!
“Tampouco hai porquiño nin galiñas e os vertedeiros non pichan pola caneta sobor do estrume da cañeira”! ¡ “Tampouco hai idoiros para facer caladas, e agora xa non se levan escoteladas, pois, non hai pelouros nos carreixos”! “E a Igrexa, pero se está do revés e o campanario é o mesmo!”.
Mais, que queredes que vos diga, meus lectores, serei un nostálxico, pero a foto que me dá arrepío e non me canso de ollala, é a anterga, de feito téñoa na pantalla do ordenata e pásome horas escudriñándoa. Sempre o digo, pero recordo casemente todo aquel Corme. Porque aquel é o Corme que me viu nacer e os dous xuntos medramos.
Moitas veces maxino en irme tamén para a Cruña, cando menos algúns días da semana. Mais de repente penso que un día fóra de Corme é un día perdido. Un mencer diferente e perder de ver ó serán como o Sol afunde no mar infindo aló pola Sarabia ou O Canto.
A veces non sei se te odio Corme de tan cheo que estou de ti, de verte esmorecer cada ano máis, de ver sempre as mesmas caras e ter que dar os bos días, de escoitar cada semana a campana tocando a morto antes de saír o Sol. E de tanto enterro, pois na Cruña malditún hai á vista, ou polo menos ninguén se entera nin escoita as campás tocando a tanatos.
Pero non, pode máis a forza de quererte que a de rexeitarte. Nas noites de claro e nidio luar, ollaría ás estrelas para verte reflectir nelas. Tería pesadelos en col da mellor almofada. Quero ruído, pero as silandeiras noites de Corme teñen o seu feitizo.
E ti xa o sabes Corme, son un morriñento e a señardade do teu embruxo magoaríame de tristura. Malia que esa mágoa tamén é outra meu Corme, cando ti eras vello eu era mozo. E agora -cal metáfora da vida- ti estás máis mozo, e…, eu vou indo máis vello.