NA LEMBRANZA DUNHA NENEZ: A SEÍTO

Estes días remexendo no baúl dos recordos atopei este retrato. De repente din un salto deica atrás no tempo, foi inevitable. E velaí a nosa Ribeira, a mesma da foto onde apañábamos puntas enferruxadas que coas vagas de mar de inverno quedaban ó descuberto. Aí mesmo, onde se coñecía como A Ribeiriña, o meu amigo da nenez, Seíto e máis eu enchíamos unha olla, por suposto vella e furada, para vender na casa da señora Manola, a do Cheíño na rúa da Arnela. En troques xa lle tiñamos que mercar pirulís, un paquete de Chesterfield ou Bisonte. Case nada, tabaco rubio no tempo do cuarterón e a caghetilla cando tiñamos dez anos!
Pero aló se foi el, Seíto, o meu mellor amigo do rueiro, un cachopán de home, pois xa o fora de rapaz cando con Moncho de tía Pilara, facíamos caladas do idoiro que baixaba da Agra e da Arregadiña. Ou xogabamos á billa ou ben ás escondidas. Tamén asadas de lapas nas laxes do Río dos Pulpos mentres o recheo do muelle viña vindo pola preta Estada. Pero nunca trasnadas no vecindario, xogar con Seíto e Moncho era un relaxamento naquel tempo das pedradas e zondras.
Non hai dereito, meu, ti que sabías nadar coma un peixe! Parecen cousas do demo. Despois de unha vida de trafego, formar un fogar e criar uns fillos, de loita e penuria nos primeiros tempos de comenzarmos na vida laboral sendo aínda uns nenos, ti no mar e eu ten terra, agora que podías desfrutar desa xubilación tan sudada, ten que torcerse o fado.
Ata desexo eu berrar: joder, non hai dereito! Malia que é berrar no deserto. E tantotén berrar coma non, as cousas son así e así hai que tomalas. Agora Seíto, estou escribindo neste curruncho onde ti durmías cando nesta casa vivíades fronte á Fonte do Campo. E para máis estes días son os de defuntos, unhas datas que nunca saberemos se para o vindeiro ano nos alumearán a nós.
Xa ves, José, ti pilláches o camiño que teu pai che ensinou: o routeiro do mar, mariñeiro. Eu o que me ensinou o meu: mariñeiro de terra, expallar corcheas e solfa en adros, rúas e turreiros de festa. Esa foi a nosa universidade, a da vida. A de Salamanca ou Santiago era para os fillos dos ricos aínda que foran tontos. Mais hai unha vella frase que dí: Aos amigos non os separa nin a lonxanía nin o tempo.
Dicía eu un pouco arriba que son cousas do demo. Diso nada, meu, a ti o demo non te quere ó seu lado. Da mesma maneira que Deus non quere aos malos, o do inferno non quere aos bos.