BENIDORM
Sempre se dixo que a distancia é o olvido. E nunca máis certo. Esta semana tivemos a nosa primeira viaxe da 3ª idade por así dicilo, aínda que non foi polo Inserso. Pero iso é o de menos, a cousa foi que nunca tal pensei de min, o desconectar total en solo sete días. Se mo contan non o creo.
Sempre falei de que necesito ruído, moito ruído, e por fin atopeino, pois, 67 anos de tanta tranqulidade tamén fartan. Foron moitas as veces que escribin en prol dos nosos veraneantes cando falan que queren paz e tranquilidade. Iso non o cren nin eles. E á vista está, todo quisqui a onde máis ruído hai: a Benidorm, etc. Logo tiña razón eu, as aldeas están valeiras.
E canta ledicia nas faces da xente! Todo o mundo sorrindo e ninguén queixándose da falla de silencio. Tampouco debe morrer ninguén, pois, en toda a semana malditún vin un solo enterro nin escoitei de mañá o toque de Tanatos, o único ruído “tipical” da nosa terra.
Pero volvento ó conto. Tanto me esquecín de todo que nin dos compañeiros da banda me lembrei. Nin deste ordenata, o meu pasatempo diario ou ben para compoñer unhas corcheas. Nin da política ou ler as novas da Voz e a páxina de Bergantiños. Tampouco de ver o televexo coas novas do día a día. Nin das novidades de Corme.
Por fin comprobei o bo que é ser un pasota total. Pasar de todo e sen ansia de contribucións e recibos de canto hai. (Xa os deixei pagos). Tanto desconectei que ata non sabía que día da semana era. Durmir a perna solta e comer e pasear foi unha experiencia que non coñecía.
E en cada calle un músico tocando ou un mimo facendo o seu papel. Logo a cadea de milleiros de candados dos namorados que, unha vez pechado tiran a chave ó mar xurándose amor eterno. Os namorados, supoño, serán da 3ª idade e malo será que non leiren ata que Diolo queira.
Mais, non é un bo lugar para ir con muller allea, (aviso a mullereiros), onde menos o pensas, zás, estámpaste a miúdo cun veciño do pobo ou da bisbarra. Vamos, que case é coma ir ó San Xoán de Carballo, pero aínda así, é un prace camiñar sen ter que dar os bos días a ninguén. Tamén podes falar en galego, pois a maior parte dos turistas son de toda Europa e nin se enteran da vaina, todo ten o seu pró.
Gustoume Benidorm a pesar de que non é unha cidade con raiceiras. Hai 50 anos era un pequeno porto pesqueiro e todo o que hoxe vemos eran leiras de secano. A día de hoxe ten 70.000 habitantes en censo, 200 hoteis e unha media de 100.000 turistas constantes durante as catro estacións do ano.
Ben pensado, a vellés aínda ten un aliciente, a cuestión é cambear o chip e aproveitar as dez de últimas. Agora solo me falta probar o avión, xa me entrou teima en facelo. E voar, voar física e mentalmente, xa está ben de tanta morriña.
Sempre se dixo que a distancia é o olvido. E nunca máis certo. Esta semana tivemos a nosa primeira viaxe da 3ª idade por así dicilo, aínda que non foi polo Inserso. Pero iso é o de menos, a cousa foi que nunca tal pensei de min, o desconectar total en solo sete días. Se mo contan non o creo.
Sempre falei de que necesito ruído, moito ruído, e por fin atopeino, pois, 67 anos de tanta tranqulidade tamén fartan. Foron moitas as veces que escribin en prol dos nosos veraneantes cando falan que queren paz e tranquilidade. Iso non o cren nin eles. E á vista está, todo quisqui a onde máis ruído hai: a Benidorm, etc. Logo tiña razón eu, as aldeas están valeiras.
E canta ledicia nas faces da xente! Todo o mundo sorrindo e ninguén queixándose da falla de silencio. Tampouco debe morrer ninguén, pois, en toda a semana malditún vin un solo enterro nin escoitei de mañá o toque de Tanatos, o único ruído “tipical” da nosa terra.
Pero volvento ó conto. Tanto me esquecín de todo que nin dos compañeiros da banda me lembrei. Nin deste ordenata, o meu pasatempo diario ou ben para compoñer unhas corcheas. Nin da política ou ler as novas da Voz e a páxina de Bergantiños. Tampouco de ver o televexo coas novas do día a día. Nin das novidades de Corme.
Por fin comprobei o bo que é ser un pasota total. Pasar de todo e sen ansia de contribucións e recibos de canto hai. (Xa os deixei pagos). Tanto desconectei que ata non sabía que día da semana era. Durmir a perna solta e comer e pasear foi unha experiencia que non coñecía.
E en cada calle un músico tocando ou un mimo facendo o seu papel. Logo a cadea de milleiros de candados dos namorados que, unha vez pechado tiran a chave ó mar xurándose amor eterno. Os namorados, supoño, serán da 3ª idade e malo será que non leiren ata que Diolo queira.
Mais, non é un bo lugar para ir con muller allea, (aviso a mullereiros), onde menos o pensas, zás, estámpaste a miúdo cun veciño do pobo ou da bisbarra. Vamos, que case é coma ir ó San Xoán de Carballo, pero aínda así, é un prace camiñar sen ter que dar os bos días a ninguén. Tamén podes falar en galego, pois a maior parte dos turistas son de toda Europa e nin se enteran da vaina, todo ten o seu pró.
Gustoume Benidorm a pesar de que non é unha cidade con raiceiras. Hai 50 anos era un pequeno porto pesqueiro e todo o que hoxe vemos eran leiras de secano. A día de hoxe ten 70.000 habitantes en censo, 200 hoteis e unha media de 100.000 turistas constantes durante as catro estacións do ano.
Ben pensado, a vellés aínda ten un aliciente, a cuestión é cambear o chip e aproveitar as dez de últimas. Agora solo me falta probar o avión, xa me entrou teima en facelo. E voar, voar física e mentalmente, xa está ben de tanta morriña.
2 comentarios:
¡Hola Suso¡Alegrome que saias do pobo.Dis que ainda non fuches en avion.Pois non sei a que esperas.Aora que ven o inverno,aproveita e colle a muller e vaite unha semaniña a tenerife.Xa veras como pro outro ano queres volver.Salud Suso.(xa sabes que ainda que escribo pouco leoche sempre)
Ola Anxo, alédome de saudarte, xa era hora, a xente leme, pero comentarios cero.
Pois, que o de Benidorm foi o máximo, xa sabes, pouco coñezo de España. Con respecto a Tenerife non teño pensado, primeiro quería coñecer ben a península, sempre tiven teima niso. E o avión canto antes, por suposto.
Ben, aquí temos unha semana de tanto calor que o Sur quédanos pequeno. Saúdos.
Publicar un comentario