A MALETA E O ESTUCHE

Aínda has teño gardadas e cuidadas, a maleta e o estuche por min feitos aos 16 anos para ir á mili. Que tempos! A verdade que son un nostálxico, non teño que facerlle, pero a miña infancia e pubertade non foi aló de moita cheúra, coma tantos outros da miña idade.
Pois velaí tendes a maleta, e ata estaba empapelada por dentro. É de tabléx, de aquel que había naqueles tempos. Logo unha fundiña de mahón que lle fixo miña nai, e aquilo era chapó, como din agora os chavales. Pero con canta ilusión a fixen no inverno do ano 1960, para no albor da primaveira, o primeiro de marzo e cos 17 cumpridos en febreiro, coller o Guillén camiño da Coruña!
Voluntario, era a única maneira de poder estudar, polo menos música. E así foi como tamén urdín de facer outro estuche para levar a trompeta. E aínda está coma o primeiro día. Mellor dito, estamos coma estamos, todos cheos de polilla. Non, mentres eu viva cuidarei das miñas cousiñas, neste caso por min feitas. Logo xa sei o camiño que terán. Mellor non dicilo.
Pero volvendo ás lembranzas daqueles anos. De vez en cando palpo a maleta e o estuche. E voo na noite do tempo. E véxome. Véxome como era e como son agora. Coma todos, por suposto. Que axiña pasou todo, non hai dereito! Logo a maleta chea de cartas de mociñas. Ateigada de tantas. Cartas de amor, de amor xuvenil e parvo. Pero amor ó fin e ó cabo. Cartas que che ían facendo pasar o tempo nun santiamén.
“Cartas van, e cartas veñen”, dí un poema do meu amigo Xosé Neira Vilas. Canto sabe este Balbino do Neno Labrego! Canto sentimento levaba consigo unha carta. Canta ilusión! Non, agora a mocidade non escribe cartas, e así están sen iso: ilusión. Non me extraña que non se casen, pois, non saben escribir: quérote. Agora escriben: kérote, e todo así polo estilo.
Aquela mañá cheguei á Praza de Pontevedra, parada do coche de liña. Collin as dúas maletas e abranguei por San Andrés, Panaderas e a Praza de España. E alí estaba o meu cuartel: Infantería. Cheguei á porta e dixen tan inocente: “son un recluta, veño presentarme”. E o cabo de portas sorrío vendo aquela cariña de neno. Porque todos eles tiñan máis de 20 anos, algúns ata 23 e xa casados.
Hoxe retratei a maleta e o estuche da trompeta. Palpeinos e chorei en col deles. E ulinos, aínda recenden a min, e, á media ducia de chourizos e un anaquiño de touciño que miña nai me botara dentro. E pouco máis, ou mellor dito nada máis, non había máis e sobrou maleta. Pero eramos uns pobres ricos. Agora que o teño todo ( sen soberbia) son un rico pobre.