COMO CAMBEARON OS TEMPOS

Non, non hai dereito, non sei se xa o dixen noutras ocasións, pero por unha máis que non quede así a cousa.
Cando comecei a mocear deica a Guxin, malditún había unha bombilla no percorrido dos tres kilómetros. O medo, que o era moito, ata me quitaba as gañas de encender o foco de petaca, por mor de tan sequera non delatarse un mesmo. Lembro dun compañeiro que para semellar a un coche, viña correndo con dous focos, un en cada man, e moi separadas por certo. O que tiñamos que inventar!
E agora hai ducias de postes alumeando. Xustamente cando non fan falla. Nin para vir as mozas da Aldea ó baile ou ó cine. Ben pensado, tampouco hai ningunha das dúas cousas. Cantas veces lle digo á parienta: “Que vén viría eu agora con este alumeado”!
Mais agora xa non se mocea nas casas e os días de mozas son contos de algún día. Agora collen a rapaza o sábado sabadete á hora que lles pete e aló ás 8 da mañá veñen de volta. Se veñen. E ben pensado, pois, aínda chegan cedo se o miramos no mencer do domingo. Ata chegan para ir á misa.
Mais a cousa non queda aí, a cousa é cando che espeta a rapaza da casa: “Vamos pasar a finde a Portugal, ata a volta”. Así, sen máis e a piques de dárche un infartazo. Pero xa Deus goberna e os pais modernos din treméndolle a voz: “Ala logo, pero ide e vinde con ben”. Ai, e veñen con ben, e moi ben por certo!
A miúdo e sen poder esquencelo, lémbrome de meu sogro cando aquel día do Santo Bernardo estabamos esperando o Cotelo para ir á Graña. Eran as dez do Fusco e o Lusco, ou sexa, día total para o mes de agosto. “Á casa, estas non son horas de ir a ningures que é unha vergoña”, berrou sacando peito.
E estabamos para casar, meus, que xa é dicir. E foi no século XX. E aló pillei costa abaixo ben fardado coa roupa dos domingos. E a pobriña toda perfilada diante de seu pai para a casa, así, sen podernos despedir sequera.
Agora e recordando aquilo, ducias de veces lle dígo á xefa: “Mira, se hoxe foramos mozos, a teu pai e a miña nai, íaos poñer eu no seu sitio”. Eles eran os dous de máis prexuízos, miña sogra e meu pai non eran tan “radicais”.
Pero non, xa non somos mozos nos dous sentidos da palabra. Por conseguinte, permitídeme que proteste, que arrinque os catro cabelos que me quedan e que teña envexa, envexa aínda cando din que é pecado. O que me faltaba, pecado e…, sen pecar.
Logo e parafraseando a C. Emilio Ferreiro maxino: Ben pensado, patrón, a cousa non está tan mal, a cousa foi que me pillou un pouco tarde, codomáis…Manda carallo, que tan antes de tempo nacín!