POR QUÉ NON FACER ESCOLA DA NOITE?

Así como ledes, pero facendo eu de mestre e aos da miña xeración, pois de cotío me din que non entenden o galego. A verdade que lle collín tanta teima no de estudar agora á miña idade, que, ata teño gañas de ensinárllelo aos meus compañeiros da escola. Mellor dito, da escola que non tivemos. Mais iso si, en plán ledo e pavero. E coido que algo aprenderíamos todos.
Dende que comecei con este mester, decateime que un filólogo da nosa lingua sempre se desenvolverá mellor mundo adiante que un graduado escolar por moito castelán que fale. Foi unha das cousas que máis me abriu os ollos, pois, eu tamén pensaba que non era así.
A prol disto vemos a miúdo que cando fondea un iate na Ría e veñen a terra por exemplo, ingleses ou franceses, deseguido vemos que aínda sen falar español saben andar polo mundo, pois case sempre se ve que son xente con estudos no seu país de orixe.
No concernente a isto, gardo como un meirande tesouro, os artigos de D. Víctor Freixanes que cada semana publica a Voz de Galicia. E vexo con pasmo que emprega os mesmos termos cos que nós falamos, coma se fora un cormelán máis. E dicimos que non o entendemos! O que non entendemos é o castelán por moito que nolo pareza. Se un non entende a lingua que fala, mal pode entender a que non fala.
Hai verbas de nosa fala que por moito que queiramos non teñen traducíón ó castelán respectando o seu verdadeiro sentido:agarimo,aloumiño,señardade, saudade, morriña, celme, acicaladas e un longo, etc. Poñendo un exemplo temos como o poema máis lembrado de Rosalía é Negra Sombra, ela que cáseque escribiu todo no castelán da época, pero castelán.
En base a este exemplo, esta mesma semana decateime disto cando unhas madrileñas me viñeron dicindo que non entenderan a semblanza que fixen d´Os Maravillas (Calixto e Ramona) na Praza do Pan. De seguido me puxen á tradución e xa a rematei. Ben, pois a tradución dame un ataque de risa en castelán por moito interés que puxen e a golpe de diccionario. Tal é a cousa que casemente non me atrevo nin a ensinárlles o traballo.
Volvendo ó profesor Freixanes, que non me diga ninguén que non entende estas súas verbas que eu vou escollendo: “Os vellos veñen fardados de domingo”. “En sendo eu mozo”. “Ela é teimosa”. “Neste mester, ela esixía”. “Os alumnos atuaban ó mestre”. “En que lerios andamos metidos?”. E así podería seguir con estas frases que as entende o máis estulto. A min cáeme a baba léndoas.
En conclusión, o “escolante” xa o hai, e de balde, somentes faltan os alumnos para a escola da noite no preto inverno.
P.D. Que ninguén pense que se me subío á mollera o de mestre, aínda teño os pés no chán. É unha maneira de aprendermos todos, e, eu o primeiro.