A quén mirabas, trompeta?...a Vidal non, dende logo.----------------------------------------------------------------
Na foto de abaixo tiña dezasete e nestoutra cumprira os vinte. Foi tomada á beira da Capela do Faro o oito de setembro de 1964, cando pasou Vidal coa súa cámara e díxome no seu castelán habitual: “Susito, mira para esa chica y sonríe a la cámara”. E vaia se sorrín, pero non á cámara; á rapaza. Facía falla ser parvo! Aínda que ben pensado quedei un pouco aparvado e de Vidal esquencínme. Cada un atendío ó seu, el metío a cabeza debaixo do pano negro e eu estaba negro debaixo da visera da banda. Ata que o brilar do flás fíxome volver en min. Non foi que eu durmira, mais ben foi que quedara apabullado retratando á rapaza. E sen cámara, non me fixo falla.
A foto do trompetista quedou plasmada en papel de retrato. A da bela rapaza quedoume plasmada no corazón. Non fixo falla papel. Non sei se foi por non atender á misa da Santa no Ara da cara Sur ó ar libre, ou o condenastro de Cupido ceiboume unhas frechas coa puntería de Robin Hood, pero aquela tarde na festa da romaxe, malditúnha partitura vin no atril en col do vello palco de pedra. Tampouco me lembro se din sostenidos por bemoles ou corcheas por semicorcheas. Pero non é para tanto, pois, ó fin e ó cabo: Do sostenido ou Re bemol henarmonizan entreles.
E pensei mentres a ollaba bailando: Que ben henarmonizaría eu con esa rapaza, ela poría os bemoles e eu os sostenidos ou viceversa, pois o factor non altera o produto. Iso dí o refrán, porque eu estaba máis cá alterado e cabilando no factor para chegar ó produto. Tan alteirado estaba que case sentía celos cada vez que un mocete a sacaba a bailar. Como se xa fora miña, vamos! E ela sen saber nada!
A parella da Garda Civil, como era costume, fixo sinais a meu pai co dedo índice: "Una más y andando que és gerundio". E o meu, Q.E.P.D., mandou poñer no atril para rematar aquela xota titulada: “Ista é a miña”. Non sei porqué, pero coido que mo fixo adrede, pois, durante a actuación nin a súa batuta ollei. Pero el olloume a min, que non verá un pai!
Acabou a romaxe e pensei en subir á Capela para darlle a volta á tella por mor da sorte. Pero non, o meu non era cousa do vento, estaba un serán de calma chicha. Ollei á Santiña antes de pillar camiño rilleira abaixo polo atallo da Agra de Portas e mandeille un bico procurando a súa axuda. Sempre nos lembramos dos santos cando fai falla, logo, pois, ata logo. Mais o bico dou resultado! A Santiña fíxome brilar as meniñas cando no esqueiro da baixada e uns metros diante miña, velaí viña ela, a rapaza coas amigas.
O derradeiro sol do Fusco e o Lusco fundindo no mar de Camelle, deixaba entrever a súa silueta no medio das compañeiras. Na curva das Cacharras de novo xirei a caluga e con outro biquiño pedín perdón á Santiña por non ir á misa. E pensei para min: “Se as cousa saen ben, para o ano hei vir á misa, miña Virxe do Faro”. Mais de pronto Ela, a Virxe, faloume baixiño: “Ai si, ou sexa que se a cousa se traba esquécetes de min?, pois por desagradecido e mal devoto, hoxe non a ves máis”.
Abraiado e pensando que me estivera ben, ollei á carretera e xa non estaba no medio das amigas. De novo volvin a cabeza cara a Capela e un calafrío fíxome estarrecer naquel serán de abafo. Pero a Santa xa non estaba alí.
Aquela noite non durmin, pero hai noites que ata non sofres por non durmir e, esa foi unha delas. Ata quixen rezar, como cando era pequeno, pero abofé que xa me esquencera ata da Santa María. Coa bombilla apagada soñei esperto e as pálpebras erguidas cal ollo avizor do mariñeiro en alta mar non foron capaces de pecharse. Dende aquel mencer comecei a desfollar a margarida e sempre me saía a boa, a do si. Ata que desfollei o utópico xardin enteiro. Tamén chegara o outono, os labregos terminaran a esfolla das espigas e o millo ateigaba os cabazos, as cousas como son.
Un domingo de mañá, tres meses e dezaseis días despois collin camiño do Faro. Escudriñei ó meu redor e sen verme ninguén, polo lado Norte, virei unha tella, recei un Nosopai e non sei cantas Aves Marías. Non me saíron aló moi enteiras, pero iso si, ían cheas de moita, moita, moita devoción pola conta que me tiña. De pronto, o vento cambeou e cos nervios din un Nome do Pai coa man esquerda mentres comezaba a baixada co Nordés de popa. E dixen para min: Ou hoxe, ou nunca, a Santa xa puxo a súa parte, agora "tócame" poñer a miña. A esta moza hai que "tocarlle", pero na celme do seu corazón e..., sen trompeta.
A foto do trompetista quedou plasmada en papel de retrato. A da bela rapaza quedoume plasmada no corazón. Non fixo falla papel. Non sei se foi por non atender á misa da Santa no Ara da cara Sur ó ar libre, ou o condenastro de Cupido ceiboume unhas frechas coa puntería de Robin Hood, pero aquela tarde na festa da romaxe, malditúnha partitura vin no atril en col do vello palco de pedra. Tampouco me lembro se din sostenidos por bemoles ou corcheas por semicorcheas. Pero non é para tanto, pois, ó fin e ó cabo: Do sostenido ou Re bemol henarmonizan entreles.
E pensei mentres a ollaba bailando: Que ben henarmonizaría eu con esa rapaza, ela poría os bemoles e eu os sostenidos ou viceversa, pois o factor non altera o produto. Iso dí o refrán, porque eu estaba máis cá alterado e cabilando no factor para chegar ó produto. Tan alteirado estaba que case sentía celos cada vez que un mocete a sacaba a bailar. Como se xa fora miña, vamos! E ela sen saber nada!
A parella da Garda Civil, como era costume, fixo sinais a meu pai co dedo índice: "Una más y andando que és gerundio". E o meu, Q.E.P.D., mandou poñer no atril para rematar aquela xota titulada: “Ista é a miña”. Non sei porqué, pero coido que mo fixo adrede, pois, durante a actuación nin a súa batuta ollei. Pero el olloume a min, que non verá un pai!
Acabou a romaxe e pensei en subir á Capela para darlle a volta á tella por mor da sorte. Pero non, o meu non era cousa do vento, estaba un serán de calma chicha. Ollei á Santiña antes de pillar camiño rilleira abaixo polo atallo da Agra de Portas e mandeille un bico procurando a súa axuda. Sempre nos lembramos dos santos cando fai falla, logo, pois, ata logo. Mais o bico dou resultado! A Santiña fíxome brilar as meniñas cando no esqueiro da baixada e uns metros diante miña, velaí viña ela, a rapaza coas amigas.
O derradeiro sol do Fusco e o Lusco fundindo no mar de Camelle, deixaba entrever a súa silueta no medio das compañeiras. Na curva das Cacharras de novo xirei a caluga e con outro biquiño pedín perdón á Santiña por non ir á misa. E pensei para min: “Se as cousa saen ben, para o ano hei vir á misa, miña Virxe do Faro”. Mais de pronto Ela, a Virxe, faloume baixiño: “Ai si, ou sexa que se a cousa se traba esquécetes de min?, pois por desagradecido e mal devoto, hoxe non a ves máis”.
Abraiado e pensando que me estivera ben, ollei á carretera e xa non estaba no medio das amigas. De novo volvin a cabeza cara a Capela e un calafrío fíxome estarrecer naquel serán de abafo. Pero a Santa xa non estaba alí.
Aquela noite non durmin, pero hai noites que ata non sofres por non durmir e, esa foi unha delas. Ata quixen rezar, como cando era pequeno, pero abofé que xa me esquencera ata da Santa María. Coa bombilla apagada soñei esperto e as pálpebras erguidas cal ollo avizor do mariñeiro en alta mar non foron capaces de pecharse. Dende aquel mencer comecei a desfollar a margarida e sempre me saía a boa, a do si. Ata que desfollei o utópico xardin enteiro. Tamén chegara o outono, os labregos terminaran a esfolla das espigas e o millo ateigaba os cabazos, as cousas como son.
Un domingo de mañá, tres meses e dezaseis días despois collin camiño do Faro. Escudriñei ó meu redor e sen verme ninguén, polo lado Norte, virei unha tella, recei un Nosopai e non sei cantas Aves Marías. Non me saíron aló moi enteiras, pero iso si, ían cheas de moita, moita, moita devoción pola conta que me tiña. De pronto, o vento cambeou e cos nervios din un Nome do Pai coa man esquerda mentres comezaba a baixada co Nordés de popa. E dixen para min: Ou hoxe, ou nunca, a Santa xa puxo a súa parte, agora "tócame" poñer a miña. A esta moza hai que "tocarlle", pero na celme do seu corazón e..., sen trompeta.
1 comentario:
Ai, trompeta, no hace falta que digas a quién mirabas, el relato ya dice el resto. Al resto de tú vida, mirabas. Otra romántica como tú,que pena que el romanticismo toque fin en el mundo actual. Saludos y sigue escribiendo así, con esta sinceridad.
Publicar un comentario