CORME: FIN DE SEMANA
Algunhas vilas pretas das cidades van tomando o nome de cidades dormitorio, e, velaí onde hai tempo veño maxinando que a nosa vila tamén será ou mellor dito xa o é, unha máis. Pero non, non quero que a nosa se chame dormitorio, pois, os nosos cando veñen a “finde” -como se dí agora en abreviatura moderna- non veñen durmir senón facer que non durmamos os residentes de feito.
¡E canto nos tardan os venres para escoitar un pouco de barullo e batifondo, eu ata penso que nos tarda o mesmo cá eles, os cormeláns/coruñeses, ou viceversa que tanto monta! Casemente caberían apostas polo de saber a quen lles tarda máis o venres. Somentes con verlle a cara de ledicia namais aparcar o coche, ata mesmo parece que lles medra o peito. E a nós con eles!
Son sen dúbidas os sinos dos tempos, a día de hoxe é unha hora escasa o routeiro deica á capital. Menos a min, que, nin indo pola autopista, segue levándome hora e media. Que lle vamos facer!
Mais centrándonos no tema que dá título a este artigo, dende hai uns anos Corme vai tomando unha nova forma de vida acorde cos tempos actuais: Traballar na cidade, onde están as industrias e, logo manter as raiceiras co pobo que todos levamos dentro. Logo, da mesma maneira que durante a semana o pobo queda triste e cheo de soidade, outro tanto ocorre á inversa na cidade,pois, dende os venres aos domingos na tardiña baixa está valeira.
Pero non sabedes a miña malicia a este respecto: Ata desexo que A Coruña quede sen ninguén pola raxeira de levar aos nosos cormeláns. Xa sei que o mesmo sucede en todas as vilas da costa e de terra adentro por mor deste mal endémico que é a falla de traballo, pero a min solo me importa a miña vila.
Malia que eu tamén son vítima de min mesmo, pois, cando algún domingo vou escoitar concertos no Pazo coruñés, á saída atópome sen casemente ter onde xantar e practicamente as rúas desertas. E dígome entoándo o mea culpa: Así aprendes, pecador, a báscula non pode caer para os dous lados, se están no pobo non poden estar nos Cantóns e, se a ronda de chiquitos chega dende a Ribeira á Arnela, non poden estar na rúa dos Olmos.
Así as cousas, xa non sei quen sofre máis das dúas partes: Eles ou nós. Aínda que ben pensado, son eles quen teñen que andar de acó para aló mentres eu durmo na mesma cama quente toda a semana. E penso neles: Como a atoparán o venres con esta friaxe?. Agora con isto do panel informático ata estarrezo cando leo na pantalla que estamos a seis grados ás catro da mañá. Menos mal que non son baixo cero!
Ata o venres, meus. E facede moito, moito, moito ruído. Estamos cansos de tanta tranquilidade. O malo é o domingo, cando marchades coas pilas cargadas do ar da nosa brisa e o rezume da nosa Ría. ¡Ai, canto nos tardades!
Algunhas vilas pretas das cidades van tomando o nome de cidades dormitorio, e, velaí onde hai tempo veño maxinando que a nosa vila tamén será ou mellor dito xa o é, unha máis. Pero non, non quero que a nosa se chame dormitorio, pois, os nosos cando veñen a “finde” -como se dí agora en abreviatura moderna- non veñen durmir senón facer que non durmamos os residentes de feito.
¡E canto nos tardan os venres para escoitar un pouco de barullo e batifondo, eu ata penso que nos tarda o mesmo cá eles, os cormeláns/coruñeses, ou viceversa que tanto monta! Casemente caberían apostas polo de saber a quen lles tarda máis o venres. Somentes con verlle a cara de ledicia namais aparcar o coche, ata mesmo parece que lles medra o peito. E a nós con eles!
Son sen dúbidas os sinos dos tempos, a día de hoxe é unha hora escasa o routeiro deica á capital. Menos a min, que, nin indo pola autopista, segue levándome hora e media. Que lle vamos facer!
Mais centrándonos no tema que dá título a este artigo, dende hai uns anos Corme vai tomando unha nova forma de vida acorde cos tempos actuais: Traballar na cidade, onde están as industrias e, logo manter as raiceiras co pobo que todos levamos dentro. Logo, da mesma maneira que durante a semana o pobo queda triste e cheo de soidade, outro tanto ocorre á inversa na cidade,pois, dende os venres aos domingos na tardiña baixa está valeira.
Pero non sabedes a miña malicia a este respecto: Ata desexo que A Coruña quede sen ninguén pola raxeira de levar aos nosos cormeláns. Xa sei que o mesmo sucede en todas as vilas da costa e de terra adentro por mor deste mal endémico que é a falla de traballo, pero a min solo me importa a miña vila.
Malia que eu tamén son vítima de min mesmo, pois, cando algún domingo vou escoitar concertos no Pazo coruñés, á saída atópome sen casemente ter onde xantar e practicamente as rúas desertas. E dígome entoándo o mea culpa: Así aprendes, pecador, a báscula non pode caer para os dous lados, se están no pobo non poden estar nos Cantóns e, se a ronda de chiquitos chega dende a Ribeira á Arnela, non poden estar na rúa dos Olmos.
Así as cousas, xa non sei quen sofre máis das dúas partes: Eles ou nós. Aínda que ben pensado, son eles quen teñen que andar de acó para aló mentres eu durmo na mesma cama quente toda a semana. E penso neles: Como a atoparán o venres con esta friaxe?. Agora con isto do panel informático ata estarrezo cando leo na pantalla que estamos a seis grados ás catro da mañá. Menos mal que non son baixo cero!
Ata o venres, meus. E facede moito, moito, moito ruído. Estamos cansos de tanta tranquilidade. O malo é o domingo, cando marchades coas pilas cargadas do ar da nosa brisa e o rezume da nosa Ría. ¡Ai, canto nos tardades!
2 comentarios:
La verdad, Suso, que vives Corme por los cuatro costados. Gracias por tú comentario respecto a los que estamos fuera, leyéndote hasta respiro el aire de mi pueblo.
Suso algo terá para que nos tire tanto, será que en Corme nunca se está solo. Non é tan idilico coma a aldea do teu último relato pero todos queremos ser e estar.
Publicar un comentario