O MEU OUTEIRO: "O CAN ANTES CA NAI".

Nos xornais de hai uns días, lemos unha triste nova onde dous irmáns non quixeron saber nada de súa nai. Ela, a pobriña, estaba abandonada na cama e con 90 anos e o seu home e coidador coa mesma idade, tivo que ser hospitalizado. (Quizais xa o leras todos). Pero o conto que me trae, é algo que vivín persoalmente hai uns anos o cal é un calco do artigo devandito.
Estaba eu unha tarde de verán nun paseo marítimo da provincia -que obvio por non dar datos- cando me atopo cunha coñecida da bisbarra paseando o can. Á miña pregunta –inocente, por suposto- de como estaba súa nai a cal tiña alzheimer, a resposta foi que non sabía nada dela. Quedei abraiado e de sotaque sentín noxo da súa presenza, máis aínda, cando de coitío lle pasaba a man ao peluche co agarimo para min mais repelente.
Tempo despois, súa nai morreu. E veu ao velorio. E coma é costume recibiu o pésame e a dor dos veciños. ¿O pésame, de que dor? Velaí a hipocrisía de tantos e tantos moitos, que, logo de non saber ren dous seus teñen a face de recibir o pésame, repito. Tamén é moda e queda moi snob.
Hai un vello refrán –porque a vida é unha enciclopedia de refráns- que di: “As familias vense nas ocasións”. Mais ben non se ven, pois..., o defunto suponse que xa non ve. Aínda sendo certo, este refrán é de tristura. Que toda unha vida sen ollarse nin dirixirse a fala e logo á hora da “ocasión”, velaí aparecen os descendentes. Canta querenza! Tamén habel@s hain@s que teñen prace en ver a cara do finado, ou sexa, haber como quedou de bonito, aínda que isto máis ben se dá nos alleos ao velorio.
Pero o abominable de todo isto, é o feito de ver a miúdo como se rexeita á familia, ás raiceiras de un, ao árbore de cuxo froito pertencemos, para ao mesmo tempo contemplar a empatía con e por “amigos”. Ten un que chegar á terceira idade para ver o que xamais imaxinou: Que un pai ou nai atópase en calquera esquina, sen embargo un amigo...,ai!, iso xa é cousa de coidalo cal peza de Sargadelos no andel do chineiro e con porta de cristal.
A verdade que para os que coma min, rexeitamos a unha profesión e mellor porvir cun horizonte máis brillante para coidar aos nosos devanceiros, énos difícil de asimilar. Persoalmente non acerto a entender como un cristián (?) é capaz de durmir sen cavilar se os seres que o trouxeron a este mundo estarán ben ou mal. Por moitos defectos que teñan, un só pode ser fillo dese pai ou desa nai. Si os nosos proxenitores houberan casado con outras respectivas parellas, nós non estaríamos aquí.
Dicíalle un médico a unha nai ante o afastamento dun fillo: “No se preocupe, señora, que si algún día se entera que está en el sanatorio, verá como llega allí enseguida”. “Mire usté doutor, no sanatorio xa hai enfermeiras para atenderme, sabe?”.
Mais tamén é certo que o que sementa recollerá o froito que plantou. Ou quizais non, vaite ti a saber. Sempre houbo excepcións e xente con sorte. Malia que a sorte é o mesmo ca lotería: toca cando toca e onde cadra. De calquera xeito e no que a min respecta, cambiei o rumbo da miña vida polos meus e de certo que sinto un deber cumprido. Outros non o fixeron e tampouco foron moito máis lonxe nin son máis felices.
E remato este artigo de hoxe, de tristura polo realismo que encerra, coa letra de unha de tantas cancións que á Virxe como nai, compuxen. Porque unha nai, é unha fonte cal manantial que endexamais enxoita. Unha fonte de inspiración para calquera compositor, onde sempre atopamos unha nova maneira de cantar a esa nai que nos levou nas entrañas e nos pariu con dor. E de certo, que, sobra temática para cantar á nai:
Unha nai que por nós dá a vida / cando ó colo lle vamos chorar / na procura do noso desfogo / soio ela nos sabe escoitar. Unha nai que non dorme na noite / doce estrela polar que nos guía / na labor cotián por nós reza / Unha nai que se chama María.
Como as flores que abrouxan no maio / así amosa o sorriso unha nai / co anceio dos fillos bicar / coa ledicia da nai de Deus Pai . Na inquedanza da escura noite / tras da fiestra ollando vixía / unha nai que por nós non acouga / Unha nai que se chama María.

CORME, ÁS 4 DA TARDE DO 5 DE FEBREIRO

CORME AO DÍA
Pois iso, meus, que así estaban as obras que vedes nas fotos ás catro da tarde de hoxe. Cun vento de Nordés que facía tremer, decidín ir ata o Cairo polo de quentar os pés. E así foi, cámara en man e de retratista, xa case a tiña enferruxada despois de tanto tempo pechada.
Todo isto é para os que viven na diáspora lonxana e que agradecen ver o seu pobo ao día. Os que están máis pretos, coma os da Coruña, xa veñen a miúdo e de calquera xeito non sofren tanto.
Por unha banda, a obra da Serra, que xa vedes como vai indo e por outra o muro Sur-oeste do Campo do Cairo. Xa está listo o alicerce en formigón, só falta o recheo que estaban hoxe con el, e logo o peche con bloque. E xogando, que é xerundio.
No concernente ao Cairo, coido que vai quedar en boas condicións. Non hai que esquecer, e menos politizar o derrube do muro, pois todos sabemos que fora erguido pola mocidade cormelán e sen grandes medios económicos, pero iso si, con moita ilusión. Pouco máis era ca un valado que actualmente non podía co peso e humidade acumulada.
Como xa sabedes nunca me gustou o fútbol, pero hoxe mesmo no Cairo matinei no caso dunha boa Primitiva coa cal deixaría o meu grao de area nese ventilado Campo. Xa naquel entón –era eu presidente da Asociación- lles manifestei aos compañeiros impulsores do Campo que o lugar era moi venteado. Pero eles, meus pobres, foron ao barato e..., logo acabei participando en axudarlles –so mentes- a buscar aos propietarios.
Debo engadir que naquel intre, eu propoñíalles mercar a finca onde está o Polideportivo, pero aquilo era articulo de luxo para os petos da chavalada que estaban ao fronte de erguélo campo.
Mais todo hai que dicilo, pero cada vez que subo a Pallagueira -a costa antes do Cairo- éntrame unha tristura de nostalxia polo da miña nenez, cando, coma tódolos da miña idade tiñamos que carrexar esa correado e golfe que vedes no anterior artigo ¡E agora que non xunto alento para alancar sen chaqueta!
Cómpre engadir que a chaira de O Cairo aínda era unha “etapa de montaña” como se di nas voltas ciclistas, pois algúns compañeiros da escola tiñan que carrexar ata As Capillas. Así en castelán, pois si digo Capelas o mesmo non se entende. A sorte foi que non tiñamos leira tan lonxe. Que mágoa!
E agora que hai boa estrada, ao Cairo en coche para facer deporte. E digo eu: si é para facer deporte, non é xa boa cousa choutar costa arriba? Pois non, hai que levalos e ir buscalos, tampouco lles sirve costa abaixo. Mais mirade vós senón tiñamos nais matinadoras, que, para non vir en lastre, de volta xa traíamos un alimpeiro de fieita ou estrume para o cortello do porquiño ou das galiñas. Que non pense ninguén que o de andar el lastre é unha cousa nova, iso xa é máis vello ca andar a pé.
Deica logo, pois xa me está entrando a nostalxia da nenez.