OLA CORMELÁNS

Ante todo pedirvos disculpas por non escribirvos en tanto tempo. A dicir verdade, tiña pensado non seguir con este blog pola falta de interacción con todos os que me ledes, porque iso desmotiva a seguir escribindo. Case parece que un escribe para ninguén, pero non, alguén sempre me le.

Así as cousas, dicirvos que xa pasou o verán ¡Como se vós non o soubérades,vamos! Pasou e cén por hora, pois dende hai uns anos, falamos a muller e máis eu que o tempo agora nos pasa  voándo. Os días non teñen nada, e as semanas voan sen vento. E que dicir dos meses, cando te dás conta, outra folla arrincada. E xa logo volveremos ao nadal e outro aninovo á porta.

¡Ai, e cando eramos pequenos –agora xa imos “empequenecendo” de novo- non daban pasado os días para chegar e ser mozos!  Fun para a mili voluntario por vinte meses, xusto cando cumplin os 17 anos e pensei que nunca chegaría o intre de cumplir. E cando chegou o día firmaba por outros vinte. E velaí estaba eu de volta na casa con 18 abriles. Cando mellor estaba a cousa na Coruña dos meus soños. Cando quedei sen alento diante do semáforo fronte ó Obelisco despois do Teatro Colón. A cousa foi que viña de fronte unha bela señorita e tiven que sentarme no banco máis preto ata que me pasou o abafo. ¡Que cousas fai Deus!

Logo, nos xardíns de Méndez Núñez –o Méndez rico da miña familia, ai non- cada tarde escoitando no verán as actuacións no Kiosco Alfonso de aqueles grupos: Los Platinos; Los Duques ou Los Diamantes. E todo gratis á sombra das palmeiras. E mentres nós, os sorchos, intentando lighar chachas, aquelas marmotas que non querían vernos a dez metros. Debían pensar, e acertaban, que eramos pobres. ¡Como se elas foran ricas,vamos! Ricas non sei, pero estaban… máis que ricas. E con aquel mandiliño branco e ben almidonado. E nós veña a estar pendentes de collerlle do chan-por galano- o chupete que lle caía da elegante silla ao churumbel. Ata que cando a tiñas lighadiña, veña, cumpridos e á casa.

E de novo no Corme natal.  Chegou o tempo do namoro e as semanas eran máis longas que a Semana Santa de Sevilla ou a do Rocío en Almonte sen esquecerme da de Fisterra. O reloxo –aqueles Cauny que mercaban os mariñeiros en Ceuta, pois aquí non había- mesmamente parecía que non  andaban. Ou que andaban para atrás. E non daba chegado o domingo. E cando chegaba por fin o domingo, pois nada, que non daba chegado a noite. Malia que chegada a noite, pois nada meus, que a noite tampouco chegaba. Pero non chegaba “solutamente” a nada. Aquilo era un calvario de dor e sofrimento.

E agora ao revés: Xa pasou o Percebe, o Carme, San Roque e antonte o Faro. En nuns días aló irá os Remedios. E nin me enterei. E dentro de dúas semanas, veña a caída da folla dos árbores do xardín. Xusto cando está repletiño. Dicía eu hai unha hora cando baixaba ata o muelle: Que mágoa, agora que está a rebousar, veña a caída da folla. ¿A caída da  folla? Que frase tan cruel e despiadada!  Vós que sodes novos non sabedes o que iso significa. Pero eu si, co cal estou tamén no: O outono do Patriarca, o título da novela de García Márquez de quén acabo de ler: Cién años de soledad, por aquela peza/cumbia que tocáramos hai anos: Macondo.

Cando eu tiña  as Novas Ideas –Q.E.P.D., e que Diolas teña na Groria  moitos anos sen min, amén -sempre comezabamos con aquel tema de moda: El tiempo vuela. Pero eu non maxinaba que voaría tan pronto. E voou. Ou mellor en román/paladino/ cormellán: Voxou. Pero voxou sen haber vento de Nordés –ese que lle exportamos aos de Portozás-, nin Suroeste, a importación que nos devolven como vinganza aos de Cormelle.

Así que meus colegas, nunca digades que non a nada. Sempre que sexa cousa boa, por suposto. Disfrutade, viaxade, bailada, comede, bebede e…, e todo que remate en ade ou ede. Aínda que ben pensado..., mellor  en “ede”. Perdón que xa se me olvidou ese verbo,  xusto, xusto, xusto cando máis me lembro del, o que son as cousas. Xa o dicía Tío Xoquín do Riñote estricado coma un congro ó sol do abeiro da Solaina: “Non somos nada, e en calzoncillos menos”. ¡Canto sabían daquela os vellos!

E que sei eu que vós non saibades. Que cada día penso, maxino, cavilo –pois a cabeciña non para- que cando era pobre, pois era rico. E…agora, ai, agora non sei porqué, pero dame que é  ao revés. Xa o dicía Ciciolina nun programa da tele sen mando dos anos 70. (Disque usaba unha 120/130, dicían as mozas entendidas do Porto que viaxaban á Coruña no Ghillén cada seis meses e facían galano de ir a Saldos Arias).  ¿Por qué será? Dicía a italiana Chichiolina.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

P.D. E esperando algunha vosa resposta, quedo á vosa disposición. Atte