Agora que un está na 3ª idade, é cando máis se vai lembrando
das cousas da nenez e da puberdade. E recordo como no Miramar tiñamos no mes de
decembro até 15 bailes nalgún inverno. Como sabedes, ese mes xa ten algún ano 5 domingos. Logo engadimos o día 8, festa da
Inmaculada; o día de Noiteboa; o de Navidade; o día dos Quintos e o Fin de ano.
Mais non queda aí a cousa, a cousa viñan sendo “as
arribadas”. Ou sexa, uns cuantos barcos fondeados na nosa Ría, e baile asegurado
así fose luns, martes ou mércores. E baile gratis para toda a mocidade, que,
sin móbil nin redes sociais, como se dí agora, deseguido baixaban dende
Guxín; A Aldea; Froxán e Gondomil, ou de
Roncudo, Candelago e as Pedras Miúdas pasando pola Arregadiña.
E as nais achantado, xerundio do verbo achantar. E os pais
mirando prá outro lado (porque televexo non había) namentres daban conta dunha
torta con mel ou unhas barbadas frixidas en col da mesa. O de dar permiso,
sobre todo ás fillas, sempre era cousa das nais: “Alabado sexa el Señor, dademo
a tanto baile e a tanta modernía, o que unha ten que ver antes de morrer”. “Bueno nena, bueno, vai daí logho, pero vai
ben tapada e non te atente o demo a… xamentendes, que os mariñeiros ulen moito
a maruxía e son moi galáns. Eo mesmo que o rascar todo é comezar, pois, despois
do bico vén o crico”.
Logo, como naquel tempo non había ducha nin chacusi, en dez
minutos todo mundo perfilado. Os mozos ulindo a Varón Dandi, aquela colonia coa
que en vez de lighar, deslighabas. E as mozas, ai as mozas! Iso xa era outro
cantar. Peiteábanse entrelas como podían, pois, a laca aínda non chegara ás
cánebas do pobo, aquelas tendas que tiñan de todo. Ata facían de botica e tiñan
aspirinas soltas, non como agora que hai que mercar a caixa enteira.
No entanto a trámites burocráticos para facer baile calquer
día, nin o primeiro, todo estaba tramitado, non como nestes tempos modernos,
pois agora para facer un baile ata fai falla un plano de arquitecto/técnico por
mor se esfonda o chán do turreiro da festa. Tamén é certo que a Ribeira agora
está tapando o “pozo de tormentas” como lle chaman en termos oficiais e pode
esfondar, as cousas hai que dicilas.
Pero mirade vós onde eu fun parar, o tema era o Miramar e aló
fun dar á Ribeira. Pois iso, que aqueles meses de nadal eran de máis festa que
os días de San Roque. Aqueles si que eran invernos de verdade, ata eu fixen a
miña declaración en decembro. A da Renta non, que aínda non a inventaran, a
outra, xa sabedes. E que o Miramar no mes de decembro collía tal temperatura que
a celme do corazón rebousaba de fogaxe.
O malo do Miramar era ter as fiestras todas abertas fronte á
carretera. E alí estaban as solteironas, ollapeiras e malcasadas que non
quitaban ollo das parellas. Pero sendo sincero, o día da miña declaración,
aquel 20 de decembro do 1.964 cando eran as dez e vinte da noite, nin as vin ollapeándo. A verdade (e que quede
entre nós) era que xa non vía. Non vía
nin a Papiri, o da blanca guitarra (xa sabedes, o animador da Lira de Plata)
mentres cantaba: Cae la nieve.
¡Ai, meus, agora xa non hai decembros! Nin día das
Quintas. Nin barcos de arribada. Nin o anuncio do meu benquerido señor Manuel
(Borrachón) cando dicía: “Pó próuximo domingo vai vir atuar un trío de catro”. Non,
agora xa non hai baile no Miramar, o salón das declaracións. Da Renta non, xa o
dixen antes, porque co Vello de Madrí non se facía a declaración da Renta, algo
bo tería que ter. Que diolo teña na
groria, réquina santimpace, amén.
No hay comentarios:
Publicar un comentario