A CAÍDA DA FOLLA

Hoxe é outro deses días que teño gañas de escribirvos, pero non sei de que. Así as cousas, de sotaque veume ao maxin que xa estamos no outono, porque na camiñada ó muelle onte pola noite, fun pisando as irtas follas que anuncian o outono. Ata aquí nada fóra do normal. E logo virá o inverno, diredes vós. E nun vira-vira amosara a primaveira florida, esa que abre os corazóns. Os novos, por suposto, que o meu e a Deus grazas, bo é que sequera vaia latexando, porque palpexar…, xa case non me lembro.

Non, non me tomedes por un vello lamenteiro que sempre se está queixando. Que non, ho, que estou coma un roble.  Ou coma un chaval, pero un pouco máis gastado. Ou máis usado. E nada máis que falar, un chaval total, agás que lle había que cambear algunha cousiña coma ós coches (fóra a ialma), por exemplo: a correa de distribución; a xunta da culata; mirar o dos gases (xa víchedes o que lle pasou á Merkel cos gases do seu home, perdón, quería dicir do seu Wolsvagen) e así catro pijadiñas máis. O do freno non fai falla, pois xa freno solo, a cousa é meterlle máis marcha.

De luces tamén, quero dicir que tamén ando ben, pois sigo vendo ás mulleres fermosas e ós homes feísmos. Ai, que me esquecía: o de cambealo aceite, pois,  xa hai tempo que…, que non llelo cambeaba á miña Mercedes, unha alemana que ten 29 anos, pero cun retoque de pintura aínda está de bo ver. Estamos tan “compentrados” que dixen: contigo ate a morte compañeira, a onde irei eu sen ti, ou ti sen min?

Mais falando do outono, todo ten a súa parte boa: as castañas de coiro asadas ou cocidas cunhas pingueiriñas de anís. Nada de fritós, agora uns caldiños por mor do refriamento dos pés. Quería dicir o de matalo porco, pero agora xa non hai cortellos, aínda que hai porcos sen cortellos, malia que a estes non se poden chamuscar polo de quitarlle a pelaxe e a roña.

Logo despois,  vén o tempo dos folladiños á tixola, á pedra, ou requentes ata no microondas. E con mel, esa cousa tan boa prá lamber os beizos, non coma eses pitillos na boca dunha bela moza loira ou morea. Eu sempre lles digo: pero muller, ¿non terás outra cousiña máis doce prá levar á boca?. Porque non me digades vós, que non é un estrozo ver unha boca tan feituquiña e zugando un cheirento cigarro.

E así quedan máis de catro solteiróns, malcasados  e ánimas meas, aterecidos de frío no inverno. Pero que non se ofendan estes últimos, porque os casados tamén temos noites de friaxe. Así, hai noites que por algún rifirrafe por culpa da televexo (mellor dito, da que non vexo), pois iso, que vás prá cama e cabía outra parella no medio. E veña a estarrecer de frío que xa non sabes se os pés son teus. E prá isto caseime?, digo eu.

Volvendo ó conto: non hai dereito a que estas  despiadadas prefiran un xaruto antes de quentarlle os pés a un pobre e desconsolado home. Porque un home sen muller, é coma un barco sen rumbo. ¡Menos mal que xa Deus goberna e imos indo diante!. Despois, por un remordemento de consciencia, aló virán as condenastras quentarnos os pés cunha candelexa o día de difuntos. Pero tarde piáches, guapas, nesa data  xa estaremos no inferno quentiños ó lado da  farándula feminina do mundo do cine, da música e do teatro. ¡Que non saberei eu por oficio!.

Mais rematando a cousa e agora que falei de música,   o condenastro outono deixoume sen chavales na Banda. Aló se me foron todos escagallados polas “niversidades” da contorna. E alí estarán os pobriños ateigados de exames e sen decatarse que está caendo a folla. Aínda que ben pensado, a eles de momento non lles quita o sono a caída da folla, pois entre clase e exame, chatean co Wassap de moda coas súas medias laranxas. Pero logo na soidade da noite e ollando dende a xanela como cae a folla das pretas árbores en col do céspede, cavilarán e…, e coa solfa das corcheas que de nenos estudaron, asubiarán (polo de o ir aprendendo) aquel tema de Yves Montand: Les feuilles Mortes.