ESCULCAS DESTA VIAXE

A verdade que os galegos somos o non vai máis. De intelixentes, quero dicir. A cousa ben sendo que durante esta última viaxe (viaxe da que vos falo no artigo anterior) ademáis de comer, durmir e pasear,( do resto nanai de la China) un tamén esculca. Ou sexa, sen querer, pero querendo.

 A cousa ben sendo que estabamos unha noite no comedor do hotel e nunha mesa fronte a min un matrimonio galego, coma tantos outros. O patrón de fronte e a súa dona de costas. Tiña boa cor na face o patrón, boa cor a pesar de beber auga.

O asunto era que para o viño (que había que servirse) contabamos cuns pequenos vasos. E para a auga, tamén na máquina do lado tiñamos que darlle á billa o mesmo cás máquinas de cervexa nos bares. Os vasos da auga eran de plástico, agasallo ou propaganda da marca 7/up, e moi grandes, por certo.

E dicíame eu con asombro fisgando de esguello: Mira ti por onde este home con tan boa cor na cara bebe somentes auga. (Ben pensado tampouco perdía moito, pois, o viño era purrela puro. Ou sexa, que podías beber sen medo a ter que soplar aos de tráfico).

Ai, meus, pero que parviño son. Nestas estaba eu cavilando esa devandita cea, cando se ergue da cadeira o tal paisano e vai co vaso de plástico a repostar de novo. E pensei, pois os vasos, repito, eran grandes de carallo: Debe ter diabetes ou algo así para ter tanta secura.

E sen perder bocado tamén quixen saber onde repoñía o noso galego. Ata que quedei pasmado mentres lle daba ó dente:  O tío cabronazo foi encher de viño semellante vaso. E quen o vía, pois iso, que viña da auga. E pensei para min: Aínda non o aprendín todo na mili.

Outra mañá no almorzo, enténdase almorzo en galego, estaba eu á cola para encher zume na máquina do ídem. Diante miña unha señora (e conste que esta non era galega) dáballe ó botón e deixaba escorrer un pouco antes de poñer o vaso debaixo. Ante o meu asombro apostilloume toda tranquila: “Sabe usted, la máquina al principio echa agua, así que hai que dejarla escurrir un poco antes que que salga el propio zumo”.

 A partir de aquel día eu tamén facía o mesmo na ditosa máquina. E abofé que tiña razón a señora para conseguir un bo zume. Pero o que aprendin foi que aínda non estou “porparado” para a terceira idade. Xa o día o refrán: Sabe máis o raposo por vello que por raposo. E matinei tamén que fun moi noviño á mili, solo tiña 17 anos. Se me quixeran la mar me deixe se non volvía de novo!. Aínda non son veterano.