NON SEI DE QUÉ ESCRIBIR

Meus queridos lectores, dende hai unha tempada non atopo de que escribir. Eu maxino que é o da 3ª idade, ou sexa, se me estará enxugango o cerebro e quedei sen temas a tratar. A verdade que cousas hai, pero…, ai mi amigo, calquera fala de política, fútbol o calamares ou ben de mulleres! De calquera maneira de este último tema si me gustaría falar, pois, é o único que nunca dou discusións, e falo con “experiencia na temática”.

A experiencia é que cando nas longas viaxes coa orquestra surxían os dous primeiros temas que citei, casemente nalgunha ocasión se chegou ás mans. De aí que aprendín a terciar na cousa cando vía vir a discusión: Falar de mulleres, e santas pascuas. Paz e amor.

Pero á marxe disto que acabo de citar –totalmente certo- a nosa vila tampouco dá neste tempo para moita inspiración. Como sabedes, sempre me gustou escribir do Corme de noso, agáx que de hai un tempo para acó todo é paz e sosiego. Somo poucos, pero moi ben levados. Ai non!

Cousas aparte, e falando seriamente: agora tamén se me dou por ver a televisión cada noite. Algo incrible en min que nunca para o televexo mirei. Como vos dicía ó principio, eu penso que…, “estou no cámbeo de ciclo”, pois nunca tal cousa me pasou.

Mais tamén todo hai que dicilo: os meus lectores, que son moitos según o contador diario do Blog, tampouco me axudan con algún comentario, aínda que fose para terciar nas miñas opinións. E claro, un non dá máis de si sen un pequeno azo de axuda.

Malia todo isto, tamén está o Facebok de marras que ten á xente atrapada, valga a redundancia. Agora todo son oito palabriñas, como moito, e ala, xa é un chiste. Outra cousa que non soporto desta rede social, é o feito de facernos amigos no devandito Facebok, e logo pola rúa nin nos coñecemos.

Non entanto a estas redes sociais, os comentarios son un pouco máis do mesmo que cos móbiles, todo son abreviaturas e parvadas. Non se atopa un comentario de un rapaz que chegue a cincuenta palabras, que abofé son ben poucas.

E falando de rapaces novos, e xa para rematar, cóntovos isto do outro día co meu neto Abrahám: Iamos falando de parellas de feito e leito. Mellor dito, máis ben de leito. Ata que de sotaque lle dixen que si hoxe me tivera que casar o faría de novo pola Igrexa e como Deus manda. Quedou abraidao e sen fala!.

Como vedes xa fun xuntando unhas verbas para un artigo máis, algo mesturado e sen un tema concreto, pero outro día será. Saúdos e bo San Martiño, que, falando del, tamén é bo tempo para arrimarse por mor do arrefriamento. Aínda que sexa sen feito, pero iso si…, de leito.