UNHA DE MERCEDES

Sucedeume hai alomenos 25 anos. Era un mencer do mes de xuño cando viñamos de tocar coa miña orquestra aló sobor das 6 mañá, e entrei para repostar nunha gasolineira deiquí da nosa comarca bergantiñá. Os compañeiros, rapaces novos eles, viñan como se adoita dicir todos “sobados” en col dos asientos, ou sexa, que nin se enteraron da parada.

Aparquei diante dun surtidor, baixei para abrir o tanque e de paso estirar un pouquiño as pernas e respirar ar fresco do albor. “¿Que pasa, tío, a ver, canto che poño?”, díxome o empregado sin coñecerme de nada. Calei, paguei e nin caso, pois, viña caendo co sono.

En chegando á casa, cambearme e volver para a Coruña foi un tris trás, pois tiña un exame de piano no Conservatorio. Deixei o furgón e pillei o turismo, un vello Mercedes de 4ª ou 5ª man. Parece que foi arte do demo que se me dou por volver á repostar na misma estación de servizo.

Naturalmente que ía afeitado, lavado e un pouco máis fardado, pero ao fin solo era unha camisa limpa e un pantalón de tergal que cambeara polo vaquero de traballo: “Buenos días, señor, no se moleste en bajar, cuanto le pongo, vá a llenar el depósito?”, díxome o mesmo empregado de dúas horas antes.

Ante este novo recibimento e o mal humor de non ir á cama non poiden resistir máis e no intre de pagar espeteille: “Sabes, neno, eu son o mesmiño en corpo e alma de hai dúas horas. Si, o do furgón de hai dúas horas tamén Mercedes de las Nuevas Ideas, acórdaste?, pero que vale por catros destes, pois é novo do trinque. Podes explicarme a que se debe este cámbeo de tratamento?”.

Naturalmente que o mozo non soubo que dicir, somentes pedir perdón. Pero aquel feito tan sinxelo non se me irá da cabeza mentres viva. Parece mentira que sexamos tan parvos á hora de valorar á xente pola simple vestimente ou por un coche que posiblemente sexa ao “che debo”.

Pero dous anos antes desta anécdota pasárame outra o mesmo día que mercara o devandito furgón no concesionario de A Coruña. Estaba eu unha tarde de chuvia de abril esperando sentado no holl de entrada cando vexo entrar a dous ben coñecidos que obviamente non vou nomear.

Traxeados e con cadansúa querida/amante, velaí saíu ben traxeado tamén o comercial de turismos Mercedes a recibilos. A raxeira subíome nun intre en tal ver, pois, eu pagara ipso-facto o meu furgón e aqueles dous eran un timo á vista. E eu alí sen ter que me dera unha fala, perdón, menos os dous de marras que me saudaron.

Un ano despois velaí estaban os representantes da Mercedes apañando o que ben podían por embargo aquí na nosa zona. E uns días despois velaí estaba eu entrando na oficiña do director xerente que xa me vendera tres furgóns: “Home, Suso, que te trae por aquí?”, preguntoume ao tempo que me daba a man.

“Pois verás, amigo, veño saudarte, pero para rirme de vós todos. Parece mentira que a estas alturas da vida vos deixédes levar polas apariencias”. E conteille o caso mentres se poñía vermello.