ANÉCDOTAS MUSICAIS

Hoxe como teño gañas de escribir e non sei de qué, pois vou intentar rememorar algunha anécdota da miña profesión. Por exemplo esta: Estabamos unha tarde de xa hai moitos anos en Musical-47 mercando os libros para o curso que comezaba, cando entrou un coñecido colega de outra orquestra, home de cartos, altruísta e mercader de músicos: “¿Logo que estades comprando, ou?”, preguntou. “Pois, libros para o Conservatorio”, dixémoslle. “¿E iso que é?”, dixo de novo ante o noso pasmo. “Iso…, éche a escola onde se aprende música”, dixemos termando na risa.

Sen máis pensalo e dirixíndose ao comercial: “Oes tú, ponme a min tamén dous ou tres, que carallo”. Como é de imaxinar, o dependente –músico de verdade- vendeulle dos que foran quedando fóra da normativa, total xa eran para bater!

Un dos calvarios -por así dicilo- dos músicos sen ensaiar, foi sempre a maneira de rematar xuntos a peza de turno. Así as cousas e naqueles bailes de época, a cada salón ían catro ou cinco como moito, pero iso, sen ensaiar. E as cabeciñas sempre discurriron o que temos: “¿Sabedes, hoxe dín coa trécola para rematar xuntos”, dixo o que facía de xefe. “¿Logo que inventou ho?”, preguntaron os demais mentras ían empurrándo as bicicletas nunha subida ben rilleira. “O invento hei dicírvolo eu cando cheguemos ao palco”, sentenciou o xefe.

En chegando ao salón e coa intriga dos compañeiros a cousa foi facer un pequeno ensaio. O xefe sacou da zurreira un cordelo e foi amarrándo a todos en ringleira: “Agora vamos comezar a ensaiar e cando eu tire do cordelo, zás, paramos todos á unha, vale?”.

E pararon, carallo, solo que ao final do baile foran quedando todos sen as cinteiras dos pantalóns.

Estoutra pasoume nunha parroquia da cal prefiro non acordarme. Ou mellor non debo nomeála por respecto. Saíamos coa procesión percorrendo todo o pobo e o señor cure dime: “Miren, como isto vai ser largo, toquen vostedes unha peza e logo cantamos o pobo”. Ata aquí todo ben.

Pero aquel cura, con cara de bonachón e pan bendito tiña uns defectos físicos que por respecto non vou dicir, ou sexa, era horriblemente feo. E velaí se lle dá por comezar con esta cantiga tan coñecida: “El Señor ha echo en mi maravillas….”.

Ai, madre, aquilo foi estouparmos e chorar de risa que nos vimos nun apuro cos panos da man limpando as bágoas. Mirade que non hai cancións, e, xustamente se lle dou pola máis "indicada".

-----------------------------------------------------------------------------