A Roberto Traba Velay
-------------------------------------------------
Un ano máis e van 55 dende aquel primeiro cando eu tiña 13 aniños. E sigo sentindo o mesmo cada ano: unha sensación de espiritualidade que eu mesmo non son capaz de saber o porqué. Ou máis ben non sei expresar este sentimento de malencolía chea de feitizo.
De novo tres días máis como cada ano, e, cada vez que albisco Fisterra dende as curvas de Sardiñeiro, velaí xurde esa sensación distinta de outras vilas que tamén visito con o sin a banda cada ano.
Quérote, Fisterra, pero ó mesmo tempo fáisme mágoa. Cando na noite escura rematamos as procesións, de novo nas curvas do alto de Sardiñeiro teño que mirarte de esguello. Nas noites de Luar na Lubre, o teu Cabo mesmo parece un trasatlántico, cal Titánic afundindo no medio do océano. E eu na proa..., a escena máis romántica da película. ¡E tocando o violín coma os músicos do barco!
Este ano percorrín durante a tarde do Venres Santo -como facía de neno- ata o último curruncho do casco antiguo, quixen rememorar cada carreixo estreito coma os do noso Gafote ou da Man Peluda. E, a xente ollábame na tarde de orballo, ata que os xeonllos comezaron a deixarse sentir pola rilleira orografía coma en todas as vilas mariñeiras.
Malia que a praza xa non é a mesma pola súa reforma, e miro onde estaba aquel palco de táboas engalañado con hedras cando tocabamos o Domingo de Pascua despois de dous días de procesións, xa non é o mesmo. E o vello campo de fútbol fronte á Igrexa cando coa banda tiñamos que tocar cada gol, aos de Fisterra a peza completa e aos visitantes catro compases. Tamén recordo os dous días a peixe en Casa Velai. Coa señora Velai había que cumplir a vixilia: caldeirada ó xantar e á noite. Pero iso si, pán fresco da súa tahona. ¡Ata o Domingo que..., por fin chegaba o guiso estofado de carne!
O tempo pasou e xa casemente non coñezo a ninguén, somentes aos organizadores das festas e algunha amizade de vello. Pero agora son as netas das mociñas que eu coñecín as que bailan a Danza dos Paus. Entrelas e as súas avoas xa pasaron súas nais. Malia que xa non recoñezo nin ás súas avoas, as avoas da miña idade que entre bis e volta a comezar Da Capo, nos faciamos amigos á forza de mirar de esguello. De mirar a elas, á partitura tantotiña.
Un ano máis e van 55 dende aquel primeiro cando eu tiña 13 aniños. E sigo sentindo o mesmo cada ano: unha sensación de espiritualidade que eu mesmo non son capaz de saber o porqué. Ou máis ben non sei expresar este sentimento de malencolía chea de feitizo.
De novo tres días máis como cada ano, e, cada vez que albisco Fisterra dende as curvas de Sardiñeiro, velaí xurde esa sensación distinta de outras vilas que tamén visito con o sin a banda cada ano.
Quérote, Fisterra, pero ó mesmo tempo fáisme mágoa. Cando na noite escura rematamos as procesións, de novo nas curvas do alto de Sardiñeiro teño que mirarte de esguello. Nas noites de Luar na Lubre, o teu Cabo mesmo parece un trasatlántico, cal Titánic afundindo no medio do océano. E eu na proa..., a escena máis romántica da película. ¡E tocando o violín coma os músicos do barco!
Este ano percorrín durante a tarde do Venres Santo -como facía de neno- ata o último curruncho do casco antiguo, quixen rememorar cada carreixo estreito coma os do noso Gafote ou da Man Peluda. E, a xente ollábame na tarde de orballo, ata que os xeonllos comezaron a deixarse sentir pola rilleira orografía coma en todas as vilas mariñeiras.
Malia que a praza xa non é a mesma pola súa reforma, e miro onde estaba aquel palco de táboas engalañado con hedras cando tocabamos o Domingo de Pascua despois de dous días de procesións, xa non é o mesmo. E o vello campo de fútbol fronte á Igrexa cando coa banda tiñamos que tocar cada gol, aos de Fisterra a peza completa e aos visitantes catro compases. Tamén recordo os dous días a peixe en Casa Velai. Coa señora Velai había que cumplir a vixilia: caldeirada ó xantar e á noite. Pero iso si, pán fresco da súa tahona. ¡Ata o Domingo que..., por fin chegaba o guiso estofado de carne!
O tempo pasou e xa casemente non coñezo a ninguén, somentes aos organizadores das festas e algunha amizade de vello. Pero agora son as netas das mociñas que eu coñecín as que bailan a Danza dos Paus. Entrelas e as súas avoas xa pasaron súas nais. Malia que xa non recoñezo nin ás súas avoas, as avoas da miña idade que entre bis e volta a comezar Da Capo, nos faciamos amigos á forza de mirar de esguello. De mirar a elas, á partitura tantotiña.
¡Que mañás e tardes do Sábado de Groria naquel local que hoxe é o Local Social ou de Proteción Civil moi preto do Castelo de S.Carlos onde anos despois toquei tantas veces con Novas Ideas. ¡Cantos recordos, Fisterra, cantas lembranzas!
Un ano máis revivín a Resurreción do Domingo de Pascua como tantas veces de neno e mozo. E reprimindo as bágoas sen que me ollen os compañeiros, eles non o entenden. Ou quizais o entenderán dentro de outros 50 anos. Non me dá vergoña dicilo, un músico que non chóra non é músico, non ten sensibilidade.
O tempo fixo a súa parte, pois, ata o frontispicio da porta da Igrexa vai indo degraído. O mesmo cá miña face enrrugada. O mesmo cás cariñas das rapazas que bailaban connosco. ¡Que pronto pasou o tempo! ¡Ou quizais pasamos nós por el, vaite ti a saber! ¡Ata quixera voar no tempo o mesmo cás pombiñas ceibas cara O Ceo no Aleluia da Resurreción!
¡Ai, Fisterra, eres para min un amor de sofrimento, de dor, de…, non sei, pero de algún xeito eres a parte máis sentimental do meu libro. En ti, Fisterra, fixo meu pai Basilio a súa primeira e última actuación do ano 1.967 de aquel Domingo de Pascua. ¡Como non vás ser forte para min, Fisterra!
Un ano máis revivín a Resurreción do Domingo de Pascua como tantas veces de neno e mozo. E reprimindo as bágoas sen que me ollen os compañeiros, eles non o entenden. Ou quizais o entenderán dentro de outros 50 anos. Non me dá vergoña dicilo, un músico que non chóra non é músico, non ten sensibilidade.
O tempo fixo a súa parte, pois, ata o frontispicio da porta da Igrexa vai indo degraído. O mesmo cá miña face enrrugada. O mesmo cás cariñas das rapazas que bailaban connosco. ¡Que pronto pasou o tempo! ¡Ou quizais pasamos nós por el, vaite ti a saber! ¡Ata quixera voar no tempo o mesmo cás pombiñas ceibas cara O Ceo no Aleluia da Resurreción!
¡Ai, Fisterra, eres para min un amor de sofrimento, de dor, de…, non sei, pero de algún xeito eres a parte máis sentimental do meu libro. En ti, Fisterra, fixo meu pai Basilio a súa primeira e última actuación do ano 1.967 de aquel Domingo de Pascua. ¡Como non vás ser forte para min, Fisterra!
-----------------------------------------------------
P.D.Meu pai é o 1º pola dereita da foto. Foi a súa única actuación de aquel ano, a primeira e a última. Estaba dirixindo a Danza dous Paus, tamén a súa última peza.
------------------------------------------------------------
2ª P.D. Sería unha descortesía non adicarlle este traballo ao amigo e escribidor Roberto Traba Velay, do bar A Galería de Fisterra. Hoxe, e sen saber un do outro, publica a Voz de Galicia un traballo del onde fai unha meirande semblanza do meu libro e hónrame coa súa boa escrita.
Grazas Roberto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario