NO CARME DO BRIÑO, 18 DE XULLO DE 2011

Pasarían 48 anos dende que toquei nesta romaxe coa banda de meu pai Basilio. Tiña eu 19 e unha gañas de comer o mundo coma calquera rapaz desa idade. Malia que a preta morte do meu proxenitor, truncaría toda aquela ilusión.

Estoutro día foime de mágoa, aínda que a chuvia freou á cantidade de romeiros que sempre acoden á Santa e iso axudoume en certo modo a levar mellor tanta emoción. Por intres a cabeza voábame a aquel outro 18 de xullo do 1.963. Tiven que evitar baixar á beira do Río, onde xantáramos coa friameira de costume á sombra de carballos e vidueiros. Se o fago, será algún día que vaia solo e poida chorar sen testigos. Porque 48 anos despois, choro polo meu coma o primeiro día. Como non vou facelo, se en cada festa ou romaxe só escoito aos máis vellos: "Este é o fillo de Basilio".

E velaí estou eu con 16 anos máis vello cá meu pai. Mais non poido falar aos nenos e mozos das miñas nostalxias. Eles non o entenden. Non entenden que a vida é así. Nin falla que fai, teñen que ter esa ilusión que eu tiña á súa idade. E miro á súa face inxénua mentras penso dirixindo: "Que nunca pasedes por isto, polo de perder a un pai tan novo".

Ollei ao rexo e vello carballo de uns 200 anos e escondínme trás do estaribel dunha rosquilleira para enxugar as bágoas escorrendo polas meixelas. E rememorei os arcos que vedes no retrato do Ara da vella Igrexia. Sí, xa estaban alí hai eses e moitos anos antes. O repicar das campás á hora da procesión fixo a súa parte , tamén son as mesmas. A volta ao Campo trás da Santa foime dura pisando na herba mollada, mais a chuvia que caía axudoume a limpar a face comabén que non choraba.

Este ano cúmprese o 75 aniversario da formación da Banda na fronte de Teruel, de esta mesma que acó vedes, pois, non en van foi resurxida sobre das raiceiras da de meu pai, a derradeira de Corme. E este día, 18 de xullo, foi tamén de triste recordo como subliñaban esa mañá os xornais: 75 anos da triste guerra. Unha data xa en por si de tristura que para máis levoume ao Carme do Briño, agáx que o recibimento dos romeiros non poido ser de máis agarimo: "Por fin tocou o fillo de Basilio".