25 FEBREIRO DE 1967/25 FEBREIRO DE 2011

Pasaron 44 anos dende aquela mañá do 25 de febreiro de 1.967 cando o Suroeste zorregaba con chuvia no intre de baixar cara á Igrexia da Aldea. Mais o sorriso de felicidade brilaba nas nosas meixelas contra vento e marea.
Era o día máis ansiado da vida, da nosa vida, pero tamén de máis responsabilidade, o día que sentas os alicerces do teu fogar. Non sabes nesa borracheira de ledicia as cambadelas que che vai deparar a vida. Tampouco pensas niso.
No embelexo chegou o intre de poñer os aneis e darmos o sí quero, de mirarnos ás brileiras meniñas e os dous cun sorriso que endexamais esquencerá. Nese intre que non sintes os xeonllos en col do coxin ao pé do altar, desexas que pronto sexa túa, a túa muller e a nai dos teus fillos. Ese día marca un antes e un despois, afeitos á cociña da nai, temos que comezar a acostumarnos a ese ulido que marcará un novo lar.
Aquel día pasou coma un relampo, ata , pareceu o máis pequeno de vida a pesar que xa ían medrando pola preta primaveira. Un día que debía durar máis cá os outros. Que longos son os días de tristura e que tampouco duran os de ledicia!
Unha vida xa pasou dende aquilo, coma se fora hai uns días. Foi un abrir e pechar de ollos onde non sabes se estás soñando ou esperto. Parece que agora pasan os días máis axiña que na nenez. Pero non, duran o mesmo, nin un minuto máis nin menos. Mais facendo un reconto de todo o vivido, daste conta que xa coñeces moita historia. Como por exemplo as vodas de prata –onde elas van- ou as de ouro que…, velas aquí están á volta da esquina.
Nas noites en véla imaxinabas como sería a túa vida, a túa familia, os teus descendentes. Querías moldear cal oleiro de Buño no barro, unha familia á túa imaxe e semellanza. Soñabas esperto, porque o ser humano tamén soña cando non dorme, que todo sería un camiño de rosas e chuchameles, de fiuncho e espadañas ou pétalos de flores espallados no teu routeiro.
Agora véxome vello no espello, pero non me sinto, aínda sigo coa mesma teima de comezar de novo, de comer o mundo aínda sabendo que o mundo acó estaba e acó quedará. Cando o intelecto máis ateigado está, velaí fallan as forzas físicas e empezan os queixumes. Mais se algo non sei levar é a idade, aínda dando grazas a Deus por chegar á que teño.
Quizais sexa a senectude, tamén bendito tesouro, pero dende hai un tempo non fago máis cá soñar esperto con aquel día, coa mocidade, co comezo de nova vida. Como foi e como poido ser. Paréceme que agora o faría mellor, de outra maneira. Sen dúbidas, cando se coñece o camiño non se tropeza nel. Pero non, este camiño non se acaba de coñecer, é moi retorto ou…, máis ben o facemos nós.
Como dí aquel poema de C.Emilio Ferreiro: “Ben pensado, patrón, agora tomo o sol…”, sí, agora que son o vedraño da familia tomo o sol do inverno da vida e cavilo en poder volver deica atrás. Pero non, non quero, xa estivo ben así, chegou de sobra cunha vida, para qué vivir dúas? Pasou a primaveira, o verán e o outono. Xa estamos na cuarta das Catro Estacións de Vivaldi.
E falando de música, eu que a tantos noivos solemnicei con Haendel, Mozart ou Mendelsshonn, aquel día, o noso, ninguén nos fixo uns acordes. Non era moda nestes lares. Mais se vivimos, para as vodas de ouro a ver se atopo algún convidado que faga unha nupcial de Méndez Torrado, ese día quero unha composición miña.