“CORME, CINCUENTA DÍAS DESPOIS”
Eran as 9 da noite, pasaran 50 días dende a última vez do meu
diario pasexo despois de cear. O cotián, pasear por diante das Casetas que
sempre fan abeiro. Custoume media hora decidirme a dar ese paso. Ata que o dín.
Case temblando, coma quén vén de roubar ou camiña roubado. Unha nova sensación,
como cando maxino que dende o máis aló, os nosos, ou nós cando sexa, poidamos
outear o noso Corme.
Pero segundo iba camiñando, me parecía estar nun pobo
esquecido, sen habitantes, como se todos eles se houberan ido a non sei
onde. Tremenda sensación no mesmo routeiro de toda unha vida. E cunha noite
de verán total. Como se baixara dentro de uns anos despois de irme na
derradeira viaxe e vira este deserto, esta Ribeira que recordo rechear, como
tamén todo xardín sobor daquela Praíña dos Pulpos até a Rambla de Baixo da
Capilla. A de subir ou baixar ao bote cando na Ría tiñamos 12 barcos fondeados.
Durante este emocionante pasexo, de verdade que non sei se
estaba soñando ou desperto. E as árbores florecendo coa música natural das
golondrinas anunciando os días máis longos do ano. Mirei as folliñas abrouxando
e lembrei cando estes anos á volta do
muelle escoitaba algún que outro remexer entrelas. ¿Serían as ledas
golondrinas, pensaba eu?. Pero non, era algo mellor, eran parelliñas
quinceañeiras acougadiñas entre ramilleiros e follas dos plataneiros.
Que fermosa lembranza, que recordos de cando a Asociación
plantamos centos de árbores e, uns fóronse cos salseeiros do mar, pero aquel
traballo dou o seu froito: Temos unha das poucas alamedas de toda Costa da
Morte. Así como soa. E iso, loitada e feita polo pobo.
Neste ir e vir, me preguntaba ata cando teremos que esperar
pra escoitar ese refulgar plataneiro ou as verdentes palmeiras. E as parelliñas
a miles, sobor das xardiñeiras o día do Percebe desconectando do longo curso
dos estudos. Xa non haberá aloumiños nin primeiros bicos. Nin os curtidos
mariñeiros tomando ese sol tan ben gañado e outeándo ese mar, ese mar, onde
comezaron aos 8 aniños e ata a xubilación.
Malia que faltan os nosos cruñeses, os que cada semana nos
enchen de ledicia e no verán fan revivir os rueiros. Aquel ulido a peixe frito
nos seráns do estío, que te leva a voar ata a aquela infancia das fiestras de
cociñas abertas e escoitabas o son nas tixolas de aqueles fritós. Así, por qué non darmos un pasexo
inda sexa virtual?.
Dende a Fontiña ao Gafote ou da Arriloa ao Riñote; ou da Agra
á Paxariña visuando a Arregadiña; baixamos polo Recoste e na Arnela damos
volta, deixando Vila García pra vir Baixo da Capilla; inda nos falta o Campiño
e logo o Río da Roda, e ó Campo non iremos, que o Paseo xa foi moda; na Praza
do Pan faremos, un retrouso de fiada, e outro aos do Carral dende as laxes da
Estada; e xa sen folgos pra subir, dende a Aimea ao Caramanchón, na Torriña a arrancadeira pra rematar na Ribeira.
¡Canta nostalxia desta nosa idiosincrasia cormelán!
Non, non sei se foi un mal soño ou unha realidade. Se foi
peor saír ou quedar unha noite máis. O mar segue batendo agarimoso cal Delfín
brincando na Illa da Estrela. E os
galoios mainiños acariñando as praias de noso. Eles non se enteran desta mágoa
xusto cando chega a primaveira, ese fachinelo polo que vemos amosar o novo
verán.
Que dirán os nosos devanceiros vendo o seu Corme valeiro, a
súa Estada sen ninguén, alí onde tantas aventuras e fazañas contaban mentras
falaban do tempo. O tempo, sempre o tempo, ese tema cotián polo que teimaban
entreles en saber quén acertaría pra dar a chalana abaixo e ver de pescar unhas
bicudas.
Hogano, vamos deixar de lado aquel poema das “Escuras Golondrinas” de G.
Adolfo Bécquer, unha oda á fatalidade ou ao amor perdido. Porque quizais sexa mellor non perdela esperanza con
aqueloutra canción de Manolo Tena non
hai tantos anos: “Cuando llegue septiembre, y el 13 sea el 7, todo será
diferente”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario