TEMPO DE SOIDADE

No concerto da Banda Municipal da Coruña no Pazo da Ópera e baixo a batuta do meu benquerido director e amigo J.Luís Represas, soaba hai 15 días unha regalía para este tempo de outono: Les feuilles mortes (La hojas muertas) de Yves Montand. Un título de tristura, agáx un tema para relaxarte e amorriñarte coa novamente caída da folla e o outono.

Mais o tema que hoxe me leva, non é outro que falar da soidade, sobre todo da soidade neste tempo de inverno. Cando sintes o valor de escoitar e compartir unha fala. ¿Unha fala? Que grande é ter con quen falar e sentir o agarimo dunha man chea de tenrura. Ou compartir un vaso de leite mirándose ás meniñas.

Hai uns anos e pensando nunha persoa amiga, compuxen un tema: Soidade. E para sentir ese tema me puxen na pel desa persoa amiga. E estarrecín eu mesmo. O de menos é facer de comer ou a cama; planchar ou pasar a vasoira; fregar ou enxugar a roupa, e así un longo etc. Ata non me atrevo a poñer a letra desa canción aquí. Unha bela letra e canción, pero mui sensible para quen sinta iso: Soidade.

Escribía eu neste blog hai aló un par de anos, sobre unha parelliña nova subida nun plataneiro do noso xardín entre a mestura das follas nunha noite de estío. E sorrín pola beleza desa escena. Malia cando eses púberes teñan a miña idade e lembren ese día dándose arrumacos de bicos e digan coma eu: Que logo pasou o tempo.

Onte tamén estiven na cidade, de novo ao concerto. E de novo polos xardíns, aqueles que no verán de cando a miña mili na cidade, tocaban no Kiosco Alfonso dous grupos musicais tódolos días de verán. E todo era bulicio, batifondo e ledicia. E os meniños rebuldando baixo as palmeiras e ás escondidas do mirto das xardiñeiras. Aquilo era festa, primaveira, paxariños rebuldando entre as árbores. Alí non había soidade.

Pero agora xa non hai ledicia en Méndez Núñez, case todo parece soidade. As follas caen mortas e mesmo parecen molladas de bágoas con tristura. Faltan aqueles miles de soldados, eu entreles, que piropeaban ás belas rapazas da época baixo a ollada de papá Obelisco avisándonos da hora.

Agora pasexo coa miña dona e lémbrolle como eran cada serán  os Xardíns naquel tempo. Vexo as raíces das centenarias árbores descubertas, cal veas dun vello enrrugadas, e maxino se xa estarían alí cando eu pasexaba coa celme rebousando no corazón con 17 ou 18 anos. Sen querer, véxome cal espello, na vidreira xeada dun taxi, e tamén voi indo enrrugado. Como as raíces descubertas das vellas acacias e castañeiros.

Mais os tempos cambearon e solo hai unha diferencia: Agora as parellas bícanse. Daquela non, non se bicaban as parellas diante de ninguén. E velaí onde non sei con que época quedarme, pero case prefiro a miña, a de antes. Agora nin son bicos nin saben bicarse, mesmo parecen –fóra a ialma- a golondrina nai, dándolle de comer ás súas golondriniñas recén saídas do cascarón.

E co Xardín cheo de soidade, volvo a lembrarme do triste outono, de quen non ten con quen falar, da tristura do inverno e das longas e escuras noites de insomnio e desvelo. Xa non hai música no Kiosco Alfonso. Nin meniños rebuldando. Tampouco estaribeles vendendo garrapiñadas, lambocios e chupilandias. Por non haber, non hai nada, solo soidade e follas que van caendo. Pero follas mortas en col dos vellos bancos tamén húmidos. Chegou o outono: Les feuilles mortes.