VIVINDO A TERCEIRA IDADE

Nada, amigos, que levo 15 días cunhas gañas tremendas de escribir, pero non atopo motivo. Como sabedes, práceme escribir de Corme, agáx que somos un pobo tan tranquilo que nin novidades hai. Así as cousas, pois, hoxe vou facer de Josemí, xa sabedes, ese que escribe sobor da Jett-Set; el lunes cené con la marquesa de Montrijo; el martes desayuno con los condes del Condado, etc.

Así que como dixen arriba e en vista da falla de novas, pois, copiando que é xerundio, aínda que eu non ceo con marqueses nin xanto con condesas. O pasado sábado excursión de carrocería destino A Fortaleza en Valensa do Miño, había pasado polo centro de Valensa, pero de traballo, e nunca subira a esa xoia que tanto me gustou.

Cada vez que visito unha destas obras en pedra, non podo evitar o pensar como e de que maneira traballaron tanta pedra sen recursos de ningún tipo. E ata me parece crer que os pobres canteiros tiveron que facelo a base de lostregazos e sen cobrar xornal. Aquí si me lembro dos siñores marqueses-terratenientes e da nai que os paríu a todos. E ata rezo por eles, pero pensando que gocen das marabillas do inferno se é que o hai. En certo modo ata desexo que haxa Ceo e máis inferno.

Como diría o Josemi: xantamos no hotel Glasgow e pola tarde visitamos en Baiona o monumento á Virxe da Rocha e  outra fortaleza: a de Monterrei. Tres kilómetros de murallón que nos levou unha hora. E aquí si quedei abraiado en comparación ao de pola mañá. E pensei na miseria da vida destas pobres xentes traballando gratis para o señor feudal do Val Miñor.

Pero non quero matizar máis nestas calamidades que xa todos coñecedes. Pola noite cea con baile e ao día seguinte, domingo, saímos deica A Garda para subir a Santa Tecla. Foi unha das cousas máis fermosas que tampouco visitara aínda que xa toquei varias veces na Garda. Logo pola tarde, e de camiño de volta, parada en Vigo para ver a saída dun trasatlántico, algo emocionante o ver como se vai separando do peirao sen axuda de remolcadores.

E aló na baixa tardiña, a clásica parada en Padrón para probar o seu pulpo e calamares, non podía ser menos. Pero nada, meus, que isto non me chegou a un rincho, dito sexa en termos cormeláns. Agora estoulle collendo o gusterilín a isto da xubilacíon e “tou desenfrenado” por viaxar. Foime duro os dous primeiros meses, pero agora síntome ceibo de estar suxeto a días e horarios de dar clases. Isto é vida, amigos, e aquilo que vos comentei da caravana xa está a punto, en certo xeito síntome moinante despois de durmir e convivir tantos anos no furgón e convindo con moinantes, realmente vai ser emocionante o de facer caravaning.

En conclusión, que non quero traballar máis, somentes a banda ata que Diolo queira, pois iso faime falla mentres viva para sentirme realizado musicalmente falando.