CORME:PASIVO E CONFORMISTA

Paulatinamente, o noso pobo foi caendo nunha pasividade e conformismo que en nada fai honra á nosa fama reivindicadora totalmente extinguida.
Éme duro recoñecelo e moito máis escribilo, pero o Corme da miña nenez xa non existe dende hai uns anos para acó. Tamén é ben certo que somos, queiramos ou non, un pobo vello, sen xuventude a cal é a forza que move os rodicios desa máquina virtual chamada vida.
Somos cada día máis -e isto hai que velo en plan realista- un pobo e unha vila da 3ª idade, malia que nos faga mágoa aceptalo. Pero tampouco ninguén ten culpa disto. A vida é así e outro tanto sucede en toda a bisbarra por falla de industrialización e postos de traballo.
Pero no caso cormelán, o título deste texto baixo o meu punto de vista, fai que sexa máis acentuado na nosa vila se tomamos como referente ás demais vilas da Costa.
Explícome: Dende hai uns tres anos a nosa oficina do I.S.M., en Corme pechou as portas sen que o gremio mariñeiro fixese a máis mínima protesta en prol dese servizo. Pero non só isto, senón que nas preguntas que fixen ao respecto a algún afectado, parece que incluso van con gusto a Malpica arranxar os seus papeis. Morrerei sen entendelo.
No entanto a isto, lemos estes días nos xornais como Fisterra e Laxe, concretamente, xa saíron á palestra coas súas reivindicacións co cal a primeira xa tivo resposta positiva: que seguirán tendo oficiña fisterrán. Falta agora a de Laxe, poderán seguir téndoa ou non, pero cando menos movéronse pedíndoa.
Malia que esta pasividade tamén dá lugar a pensar mal, pois son moitas as veces que, sen ser mariñeiro, escoito cada vez que vén algo para o noso porto aquela triste frase de: “tanto ten”, ou máis ben..., “que tanto lles dá”. Ante este deixamento e o que se escoita, cabe facer unha reflexión: Está dando a impresión de que queremos semellar a algún pequeno e anárquico portiño de mar da Costa, onde quen máis quen menos, todos ledos aínda cando non teñen melloras de ningún tipo na súa rada, pero tampouco as reivindican.(?)
Cómpre engadir que, Corme morre el só, non fai falla botar a culpa a ningún mandatario, máis ben debemos entoar o “mea culpa”. Os mandatarios tamén en certo xeito semellan aos limóns: se nos os premes non dan zume.
Así as cousas, o futuro porvir cormelán vai ser falar do pretérito, do que poidemos ser e non fomos. E mentres falamos de utópicas metáforas que nos poidan caer o mesmo ca falopa do Ceo, a “procesión dos caladiños” a enchelo cesto, pois terxiversando á vella frase: “a mar revolto ganancia de pescador..., envolto”.