O GRILO E A GRILA

O grilo e a grila

Unha noite de claro luar, na que todo era un doce grilar, un griliño na noite brileira, suspiraba na súa grileira:

 “¡Eu tamén…, eu tamén quería grilar!”, berraba un griliño novo.

“¡Pois grila, grila canto ti queiras, que griliñas hai sen grilar!, escoitouse unha voz moi preta.

 ” “Pero eu son  grilo novo, e non sei  como é grilar, e as novas  non saben, do grilo un grilar”, repondeu de novo o griliño.

 “¿Que pides logo griliño, comigo querer grilar?”, de novo a voz de antes.

 “¡Se ti me ensinaras, contigo a grilar, despois eu grilaría as grilas ó par!”, marmullou de  novo o griliño.

“¡Ai, vaite preto griliño, e coas grilas ponte a grilar, que a noite aledan co seu ledo cantar!”,berrou a grila vella.

. “¡Pró, ti non entendes, que eu non quero cantar, o que a min me preme é saber grilar!”, outra vez o griliño novo.

 “Pois mira griliño novo, que teu pai foi griladeiro,  e co teu vello aprendín, a grilar con el primeiro”., sincerouse a grila vella.

 “¿Logo, sabes ti quen foi, o grileiro de meu pai?”, preguntou o inocentiño.

 “¡Ai, filliño do grileiro, que teu pai foi griladeiro, á miña grileira viña, cada noite silandeiro!”, exclamou a vella grila.

“Xa muller, xa, a ti meu pai te ensinou, a grilar na túa grileira, mais a min non hai unha grila, que me ensine a griladeira”., suspirou o imberbe grilo.

 “Pois ven acó meu griliño, e baixa á miña grileira, se teu pai a min me ensinou,  a ti grílote eu primeira”.

E na cume de lúa chea, a noite foi rematando. ¡Ai, pero como rematou! Co xerundio do verbo grilar: Grilando.