DENDE A TRIBUNA

DENDE A TRIBUNA

¡Ai, cantas cousas se ven dende a tribuna! Dende hai uns anos que se me dou por subir a ela para a Misa do domingo. Sempre o fago un cuarto de hora antes, pois, é algo que me relaxa. Pero velaí a cuestión que, o relaxamento váiseme ós cinco ou dez minutos de comezar o acto. Isto é cando chegan os que nunca veñen á hora, e, tanto ten que a Misa sexa ás once, ás doce ou á unha. Sen vellos na casa, sen can, gato nin galiña, pois non, non hai maneira meus, sempre tarde e sempre casemente os mesmos! E póñome de mala raxeira. Sempre fun tan puntual en todo, que iso é algo que non atisbo a crer aínda que o vexa cos meus ollos.

A verdade que se eu son o cura “canto a cartilla”. Porque, estaredes de acordo comigo que, si é para coller o avión para Benidorm -polo Inserso, faltaría máis- non falla o primeiro. E unha hora antes, ás seis da mañá!

Mais volvendo ó conto: “Eu ó domingo vou sempre á Misa”. Mentira. Se xuntamos os minutos que faltan cada domingo, ó final de mes faltaron a unha enteira.

Pero a culpa é do cura con tanta permisividade; nin que tivera competencia, vamos! Que a xente entra cando “está lavando a louza” -como se soe dicir- pois nada, benvidos sexan. Que soa o móbil –porque agora estamos tan “mobilizados” que ata na Misa o hai que ter aceso- pois tampouco, nin pío. Que vén unha mamá moderna cun recén no “cochecito leré” e dá a tabarra toda Misa, pois nada, tampouco se lle dí:“ Señora pode irse que xa cumpriu”.

Cando chega o intre de “dárvola paz”, unha comedia: Ó banco enteiro, logo ós de diante e cando xa está a Misa rematando aínda están algún/has cos do  banco de atrás. Que Papa inventaría isto de dar a man? Porque total con  quen nos levamos mal –empezando por min- nin man nin un só dedo!

Antes da Bendición, o cura a dicir os actos da semana e  as notas de avisos: “O xoves ás cinco en Cores, serán os funerais por José Rupérez, máis coñecido por: Pepe da Casa Grande”. “Tamén o vindeiro sábado en Méns, ás doce, cabodano de Manuel Ventura, xenro de Lelo da Costa”.

Ai aquí a que se arma! ¿Por quén dixo?, ¿Quén vén sendo?, comezan os remusmús ó mesmo tempo ca o cura. ¡E non se entera ninguén! Normal. Por qué lle preguntamos ó do lado, se o está dicindo o cura?

“Podeis ir en Paz”, di para rematar. O crego está equivocado, quen queda en paz é Nuestro Señoriño del Cielo despois de semellante feira á saída. Porque meus, ós venres no mercado non hai tanto batifondo.

 ¡Ai, canta falla facía D.Manuel Romero! Aquel crego si que non tiña pelos na lingua. ¡Pero non, estes dagora non teñen xenio! Onde van aqueles sermóns no púlpito e a capela. ¡Que maneira de abouxar! D.Manuel braceando e berrando que mesmo che facían estarrecer. Naquel entón non quedaba ninguén moqueando na Misa. A verdade, tampouco había tele e a xente durmía abondo. E agora ata nin con altavoces te enteras. Eu xa lle lo dixen: ou berra máis ou non me entero. E non quedo durmindo porque aínda veño da cama.

Despois viñan as “monestacións” e iso si que era a novidade: Tres ou catro cada domingo. Porque a mocidade casaba como Deus manda. Ata me lembro dun día que houbo cinco casamentos na mesma mañá! Naquel tempo eran casamentos no sobrado da casa, coma o meu, faltaría máis, pero velaí que foron os que máis duraron. O das vodas  con sete pratos  e postre de tarta de noivos veu máis tarde.¡Menos mal que queda o vídeo de recordo!

Lémbrome dos meus avós cando chegaban á casa: “Logho, que dixo o cura na Misa?”, era a pregunta cotiá. “Ai, hoxe houbo prá todos, e non sabes unha cousa?, tamén casa media parroquia”, dicía o avó. Pero agora preguntas: “Que dixo o cura, muller?”, “Nada ho, o mesmo de sempre”.

Así que xa vedes a onde eu fun  parar dende a tribuna: Cavilando na nenez mentras o cura predica. A verdade, así tampouco un se entera de nada. E ben pensado, o meu tampouco é ir á Misa.