VELAÍ VAI O NOSO XARDÍN

Non, non vos asustedes, o xardin está no seu lugar, ou sexa, onde sempre estivo: Na Estada, en col do Río dos Pulpos e das laxes da casa do crego.

O que eu quería dicir, ben sendo que quedou rapado. Mesmamente ao revés dos homes que se rapan na primaveira, aos xardíns fanllo no outono. Ou como cando iamos á mili: Ao cero. Xa dicían as vellas panillando ao solpor do sol de inverno cando eu era rapaz: O mundo está ó revés. E batuanón a Deus que non ían moi fóra de razón.

E non hai direito meus, durante todo o verán ata servío para que as parelliñas novas comezaran a facer cochegas. Nas máns, non, e nos pés tampouco, senón por onde cadrase, pois por algún curruncho hai que ir comezando.

Como supoño que estaredes pensando que isto sucedía á sombra dos plataneiros e arrumacados en col dos bancos do xardín, teño que dicirvos que non, que estades equivocados: Agora as parelliñas de tórtolos novos, ou sexa, de púberes, agatuñan árbore arriba e aló se acomodan no medio das ramalleiras cando o sol desaparece trás do monte do Carral.

A verdade que isto ten un romanticismo que na miña vida imaxinei, e mirade que son cavilador. O mesmo que os paxariños que fan os seus niños na copa dun árbore, agora  ben a moda de facelo os raparigos. E velaí onde fan mal, estorbarlle ás golondrinas, merlos e demais familia. Non hai dereito, nenos, a cadaquén o seu lugar.

Mais a envexa que me entra e me fai sentir máis vello, vén sendo por dúas cousas: A primeira, como faría eu para subir ao árbore agora con 70 anos?. E a segunda: Que pintaría eu coa miña patrona estortorado entre pólas, ramalleiras e milleiros de follas.

Pero a cousa non queda aí, meus, para o verán que ben, e cando as flores e os árbores florezan de novo, ei pillar unha escaleira e convidar á parienta a subir. Subir para imaxinar como sería se agora foramos uns púberes. Iso ten que ser unha gozada nas estreladas e silandeiras noites de verán. E ao rechouchío dos paxariños por quitarlle a súa pousada cando lle era moita hora de ir para a cama. Ou sexa, ó niño que tanto traballiño lle custou facer a seus pais. Porque os paxariños aínda teñen pais, de momento aínda non lles fan a "facundación no vitro" ás paxariñas. Dademún a tanta modernía, dicían as nosas avoas amalloando o pano da cabeza á curra.

Malia que a culpa de todo isto a ten o concello: ¿A onde van subir agora as parelliñas para arrumacarse?. Despois queren os nosos políticos que haxa casamentos e veñan criaturas a este mundo. Tamén hai que darlle oportunidades, señoras autoridades, pois, agora non hai salón de baile nin discoteca onde roubar un bico. Siquera un biquiño, que por algo hai que comezar. Aínda que agora que me acordo, dicíalle unha nai a unha filla cando comezou cun mozo: "Filliña, ten cuidado que... trás do bico vén o crico".

Así que señor teniente de alcalde do virtual concello de Corme: Que sexa a derradeira vez que manda vostede podar os árbores do xardín. Xustamente cando máis frío fai, as parelliñas  non teñen onde acougarse. Logo quere vostede ter vodas, pois, agora e asegún me enterei polas linguas oficiais desta vila, tamén lle fai competencia ao crego. ¡E sen pasar polo seminario maior nin tan siquera polo menor, que xa é dicir!. O que un ten que ver antes de morrer.