PERSONAXES EN XENTE DE CORME

                                  

Dentro da rede social de Facebook, temos os cormeláns un blok, que, por chamarllo de algunha maneira leva o título de Xente de Corme. É un marabilloso invento onde os máis vellos do lugar rememoramos a nosa infancia e pubertade. Aquí atopamos de pronto, algo que vivimos, agáx que xa o tiñamos acurrunchado na noite do tempo. 

 Este é un lugar onde cada quén vai remexendo no baúl da súa casa e vai atopando fotos que xa tiñamos esquecidas no baúl da memoria. Fermoso traballo baixo a dirección dun grupo de cormeláns que tan ben saben coordinar este, para min chamado blok, aínda que penso ten outro nome. Perdoade por non saber definilo doutra maneira, pero a min isto das redes sociais xa me pilla un pouco a destempo.

Mais unhas aportacións destes días en fotos dos anos sesenta, fíxome un calafrío, sobor de todo do ano 1.967. Ese ano, que para min debía de ser o ano máis fermoso de miña vida polo feito de casarme, quedou marcado de tristura cando dous meses despois se foi me pai con 51 anos.

Por iso e por ver as fotos do cura "Peseto", que para min nunca terá outro nome e que aínda debía escribirllelo en minúscula, fíxome estarrecer de raxeira. Así o manifestei en comentarios do devandito blok, uns comentarios quizais fóra de lugar, malia que non poiden evitalo.

Tamén nas mesmas fotos aparece a tristemente célebre mestra que apodarei "Calígula" por evitar tratala de dona. Xa sabedes de quén falo, a mestra máis mala que pasou por Corme. Pero  nunca se debe  xeneralizar cando que houbo e hai, mestres que profesión aparte, son belísimas persoas. A excepción non fai a regra, como todos xa sabedes.

Como dicía sobor do crego Peseto, debo confesar a loita que tivemos na Asociación de Veciños para fuxilo da nosa vila. Cobraba ata pola auga bendita, por resumilo todo nesta sola frase. Aínda que en Xente de Corme digo que me cobrou o enterro de meu pai dúas veces, non foi esa a desencadenante da trifulca en prol de facerlle a maleta.

Tivo o cinismo de dicirnos, á directiva da Asociación, que: "Mis 12 años de carrera me permiten vivir mejor que ningún obrero". Coido que con isto xa queda todo dito do tal persoaxe, que Deus o teña na groria, aínda que non é o seu lugar.

O senlleiro práceme de gusto que nos deu á vila de Corme, foi cando baixando as escaleiras do adro para a rectoral, resbalou no verdín do patio e partío as dúas pernas. Ou sexa, que tan agarrado era que nin pagaba a ninguén para limparlle escaleiras e patio. Foi, reitero, a única ledicia que nos ofreceu na súa longa estadía.

Logo queda a inesquecible dona "Calígula", da que tamén fago referencia dicindo que a miña nai lle cortou o pelo a rape cando ía á súa escola. Maís dona Calígula tiña os seus intres bos, non era tan fríxida como pensabamos os cormeláns.

 Así, e en máis dunha ocasión e nas tardes de solsticio, pasexaba deica á praia da Ermida. E contaban as linguas oficiais da época que alí, e ó socairo e á sombra dos pinares, tiña desfogos efervescentes e fisiolóxicos  cun colega tamén solteiro, pero non capado. "Ai, Rosendo, que cosos teneis los hombres", xadeaba no intre do aquel de aquelare, mentres os rapaces do pobo escoitaban e espiaban entre toxos e xesteiras ou en col de algún piñeiro termando na macana das pinas.

Don Peseto non, nunca del se falou. Coas mulleres era un home moi casto, o del era o carto. Para o seu desfogo abondáballe coas confesións. Para don Peseto somentes había dous Mandamentos da Lei de Deus: O Sexto, cando as parellas que nos íamos casar nos axeonllábamos pé do confesionario. E o Séptimo, que era o que a el lle quitaba o sono da noite.

E como digo en Xente de Corme, que Deus os teña no Purgatorio. O Ceo non é prá eles e o inferno é moi quentiño para xente vella, sería moita bicoca para estes dous exemplares. Así logo, o Purgatorio é o seu lugar, un lugar de almas cándidas e solteiróns forrinchas e malas pécoras coma estes dous. Falan que seica se vive eternamente. Pero iso si, cheos de frío e nin caldo. "Que bién se vivía en Corme, don José. Ai, no me lo recuerde, doña Maruja".

P.D. Que Deus mo perdoe como cristián que son, pero non podo evitalo. Son dous personaxes tristemente inesquecibles na historia de Corme do século XX. Amén.