A RIBELA, O PULMÓN DE CORME

Non hai máis ca dar unha volta polo muelle (peirao) para ollar o pinar espeso (como diría Pondal) que é o preto monte da Ribela. Sen dúbidas, Corme ten mesmo dentro das súas entrañas quizais o mellor e senlleiro pulmón de ar fresco de toda a Costa da Morte.

Realmente somos un pobo, mellor dito unha vila, que está rodeada dunha vexetación de envexa. Pois non só é a Ribela, senón que tamén temos mesmo enrriba os montes de Bustelo e o Cubeiro, para un pouco máis ao Este  seguir co cuberto tamén de piñeirais como son As Areas.

Verdadeiramente dende o muelle, a imaxe tan saudable que ofrece o noso Corme rodeado de piñeirais, repito, é de encher os pulmóns do peito. Do peito, pero tamén da ialma, pois ó mesmo tempo vemos a limpeza das augas da nosa Ría, que máis cristalinas non poden ser.

En fin, que dan gañas dende o peirao, de sentarse en col dunha banqueta e fartarse de xantar e cear este ar fresco, que, como din os máis vellos en prol desta imaxe: “enche os pulmóns de aire”.

Con respecto ós nosos veciños que por mor do traballo viven na Coruña, non é de extrañar que cando veñen algún “finde” ao seu Corme natal digan: veño cargar as pilas. E abofé que os entendo, isto é unha riqueza autóctona que para si quixeran tódolos pobos e ciudades que nos rodean.

Moitas veces pregúntome: como estes pescadores da bisbarra, pero de terra adentro, veñen coa súa silliña e alí están pasando horas sen pescar un inocentiño calamar? Pois iso, meus, coido que veñen relaxarse e encher, senón os devanditos pulmóns de ar, polo menos levar no maxín esta imaxe  de relaxo total. Eles, dende máis de trinta kilómetros, tamén veñen cargar as pilas.

Ante isto, eu penso (pois, como sabedes, son moi cavilador) que se o Mediterráneo ou ben Canarias, venden clima máis quente ca o noso, nós tamén podíamos vender o noso ar fresco. Da mesma maneira que tamén Viena vende a súa música ou Manzaneda a súa neve. Ou Carballo, sen ir máis lonxe,  a auga do seu balneario.

Pero como non seremos capaces de vender este noso ar, polo feito de non atopar padriño para bautizalo, disfrutémolo nós mesmos. Enchamos os pulmóns, pero respirando fondo e se pode ser dúas ducias de veces. Ollemos esa riqueza, repito, que temos cando menos coa preta Ribela fisgando por entrela as Pedras Miúdas, e repitamos cando voltemos á cidade: hoxe veño coas pilas cargadas do meu Corme.

 ¡Ai, ata escribindo isto me dou por tirar do alento e encher o peito! E iso que veño axiña do noso peirao!.