HAI HOXE 47 ANOS

Hoxe é un deses días que che traen recordos dun día feliz, o máis feliz da vida de calquer persoa. Hoxe, e arestora, estábamos ao pé do Altar da Igrexa de Corme-Aldea. E con chubascos coma hoxe, onde un deles nos caiu pasando o Petón –a praza do baile-cando xa case chegábamos ao adro parroquial.

¡Cantas lembranzas e cantos recordos! En Facebok –Xente de Corme- podedes ver unhas fotos dese inesquecido día. A verdade que me lembro minuto a minuto dese día, como se fora hoxe, como se non pasara ese case medio século para o que somentes faltan tres anos.

E hoxe, 47 anos despois, volvería a dar o mesmo “si quero” coa mesma firmeza e corazón que lle puxen aquel día. ¡Non sabedes a emoción coa que estou escribindo hoxe estas verbas. Non me dá a miña escola para transmitirvos o que quero dicir!

Onte buscaba un novo artigo e non sabía de que tratar. Hoxe namais espertar, xa me sobraba de que escribir. E escribiría até a noite, contando cada intre de aquel maravilloso día. De un día que somentes temos un na vida, aínda que ben pensado, todos son senlleiros días na vida, ningún outro volve a ser igual.

Estou emocionado, repito sen vergoña, pois, de feito sempre fun e sigo sendo un romántico da vida e do amor sobor de todo. Esa palabra tan en desuso a día de hoxe: romanticismo. ¡Que pouco saben os nosos púberes de romanticismo! E este adxetivo da exaltación do sentimento ou da paixón, descubríronma os chavales na miña orquestra xa hai moitos anos: “Xefe, ti és un romántico, téñoche envexa”, dicíanme.

Aquel día, 7 de febreiro de 1.967, chegábamos ao pé do Altar, somentes nolos dous. Hoxe e, a Deus grazas, xa non somos somentes os dous, somos sete máis: Tres fillos e catro netos, citando solo os que levan as nosas raiceiras, a nosa sangue e os nosos apelidos. E atrás foron quedando no camiño da vida os mesmos que aquel fermoso día nos acompañaron.

Porque aquel día, a pesar dese mal tempo do mes de febreiro, foi o máis fermoso da nosa vida. O sol non brilaba, pero  brilaban as nosas meniñas cheas de ledicia. E con iso chegaba. Até a auga que caía do Ceo, mesmo parecía auga bendita e non mollaba,  bendecía.

Pasaron 47 anos. Hoxe hai 47 anos. E parece que foi antonte, a semán pasada, o més pasado ou ben o pasado ano. ¡Que logo pasa o tempo! E estes días paso o tempo ollándo esas mesmas fotos que podedes ver onde antes dixen. Quedo absorto, ensimismado, e váiseme o reloxo de cotío sen dar cadra do tempo.

Mais estou emocionado, pois, arestora e mentres fun escribindo estas letras, veu dando a hora de estarmos axeonllados ao pé do Ara.  E quixera seguir, agáx que non encontro, repito, as verbas que eu quixera. A primeira familia fóisenos, pero queda a nosa familia, a que fundamos nolos dous mantendo a manda da vida que os nosos devanceiros nos encomendaron, esa tea que xa nós temos a quén encomendarlla.

Aquel día, naquela época non pedían os convidados: “Que se biquen os noivos”. Quizais era pecado naquel tempo. Mais hoxe desde aquí, eu douche o meu bico, miña dona. Mellor dito: Bicámonos.   Grazas, Deus.