FILLOS DE MAMÁ SUSA

Agora que acabo de aterrizar na 3ª idade, voume dando conta de como o tempo foi pasando e con todos aqueles compañeiros que fomos á escola non cruzamos catro palabras ao longo da vida. Uns bos días, un deica logo e pouco máis. Pero o tempo pasou, pasounos a vida e non tivemos unha conversa nin sequera para lembrar a pouca escola que tivemos.
E levámonos ben. Non estamos a mal. Outros xogan a partida e van de viños, non é o meu caso. Pero tampouco, tampouco hai conversa seria entreles. Fútbol, calamares e pouco máis.
É ben certo que os amigos non son os que nacen no mesmo rueiro, os amigos iránche aparecendo ao longo do camiño da vida. Onde menos o pensas. E de repente sintes unha sensación como se os coñeceras de toda unha vida, coma se foran os teus verdadeiros veciños.
Cada ano ou cada varios, aló polo estío, aparecen os que viven na diáspora e pouco máis ca un guiño de cabeza ou un ola seco. Como moito unha aperta de man e dúas palabras. Parece que nos tivéramos medo.
¡Cantas gañas teño de xuntarnos un día e enchernos de falar! Non hai dereito a isto, parece como se nos tiveramos respecto e falla de confianza. Que ben o pasaríamos lembrando o tempo das pedradas por falla de escola. De carrexar correada e golfe deica o mesmo Cairo ou de ir ás pinas a Serra. Falar daquel leite en polvo que se inventou polo 1.955 e sabía a todo menos a leite, ou sexa, que non se tragaba, pero había que poñer un sorriso ao mestre mentres se che pegaba ao ceo da boca un dos bolos por non ir ben remexido.
Falaríamos tamén de Mamá Susa, pois a nosa xeración podíase chamar: Fillos de Mamá Susa. E poderíamos facer unha Misa na súa honra e logo unha cea, onde por suposto falaríamos dela e dos tempos que xa pasaron e non volverán. Na conversa -a mellor terapia- sairía como íamos á chatarra para comprar pirulís ou algún pitillo de Celtas. E fartaríamos de rir.
Pero non, non somos capaces. Nacemos no mesmo rueiro e xa. Realmente non somos amigos. Non temos confianza entre nós. O destino fixo que as cigoñas de París nos trouxeran na mesma dirección. Pero namais.
E protesto, meus, protesto que solo nos lembremos de irnos ao soterro e ollar no recordatorio cantos anos tiñamos: “Hai sí ho, era un ano máis vello ca min”. De seguir así as cousas, prefiro que non me veñades ao soterro.