UN AMOR QUE NON ERA AMOR. Curruncho literario.

Subira ao Noitebús leda, feliz, namorada, con gañas de comer o mundo. Coa ledicia dos 20 anos. Isto fora ás 12 da noite.
Baixou do Noitebús bagoando cando eran as 5 da mañá e camiñou coitada cara o Xardín Vello. As follas irtas dos plataneiros caídas no outono, facían ouvir as súas pegadas naquela hora silandeira. Sentou nun banco ondulado e o cóbado dereito no respaldo facíalle de almofada.
A súa sombra na noite sen lúa semellaba a dun malpocado. Ou dun bébedo durmindo a "mona" ó abeiro dun árbore calquera. Un tras doutro, os clinex enchoupados de lágrimas foron espallándose ao seu redor. A mociña choraba sen tregua e sen decatarse da hora. O reloxo deixara de xirar para ela, ou máis ben desexaba que o tempo voara. Que voara para sempre para esquecer aquela noite, aquel amencer de tristura que non desexaba ver.
Acubillada sen forzas ao longo do banco seguía suspirando. Quería durmir, o mesmo cós vagabundos. Desexábao, pero non era capaz. Entre chantos quería voar moi lonxe, tan lonxe como para nunca máis volver.
A noite minguaba entre o lusco e o fusco, cando pola esquina da Estada amosou a sombra dun camiñante de cedo. Ficou quedo ao pé do banco cando viu aquel corpiño envolto nun anorak vermello. Paseniñamente, foise acercando ao vulto. Estaría conxelada, pensou. Ou mais ben sería un imberbe, era máis doado de crer logo da noite de movida!
Pero un novo suspiro fíxoo tremer. Aquilo facíaselle coñecido. E sentiu a pel de galiña. Co mesmo coidado ca unha criaturiña no berce, ergueulle a capucha vermella para ver a súa face. “Santo Deus, pero si é a miña neta!”, exclamou axeonllándose ó pé dela mentres palpaba aquelas febles e conxeladas mans. Sacou o pano do peto e axiña comezou a limpar aquela cariña que tantas veces bicara no seu colo. E a bicos quixo quentala!
“Padriño, el..., el deixoume, padriño. Deixoume por outra, sabes! Era o meu único e primeiro amor. Neste banco roubámonos o primeiro bico. Tiña eu quince anos e cinco levabamos xa. Non, non quero volver á casa. Non serei capaz de mirar á cara de mamá”.
“Ven, ven comigo a présa, a avoa madriña farache algo quentiño e quedas aló connosco. Axiña vou eu pé de teus pais”.
Mais o avó sentiu unha nova tenrura. Un novo sentimento que afloraba na súa recente terceira idade. A vida é un viveiro de experiencias diarias. Coa brétema da mañá, enxugou as meixelas molladas, malia que non era polo frío amencer, aínda que ben pensado, si era un albor de fría tristura.
Co preto desfechar e os chantos na cociña a avoa espertou. Coñeceuna, era de crer, pois ela a criara desde que a súa filla a parira. “Os fillos da miña filla, meus fillos son”, di o refrán. De súpeto, baixou os chanzos do andar, matinando nun accidente. Viuna e aloumiñouna contra o seu peito. E sentiu a súa face mollada coas bágoas da neta. Xa non preguntou, pois, o sexto sentido de muller, nai e avoa doulle a resposta.
“Madriña, deixoume quedar por outra, sabes?, por unha que nin sequera a coñece. Así, sen máis, sen pasar nada entre nós. Se o amor é así, eu quero morrer madriña, xamais quererei outro home”.
“Non filliña, o amor é outra cousa e ese rapaz non o sentía por ti. Ese rapaz non ten sentimentos e, tes razón que non pasou nada entre vós, sabes por que?, porque nada había, miña neta. O amor ten raíces o mesmo cas plantas e non voa nunha noite sen vento. O amor é cousa de dous, netiña, se unha parte non o sinte...,éche que non o había”.
“Non chores, non chores nin sintas pena por quen non chora por ti, ao contrario, quizais foi mellor así, canto antes. Pensa que foi un mal soño, unha noite de pesadelo. Logo, e co tempo, atoparás o home que de verdade che dará amor deica o final das vosas vidas”.
“Avoa madriña, pero serei capaz de esquecelo mentres viva?, a el que todo llo din!”.
“Si, filliña, si, o que non esquecerá será el cando pense o que perdeu. A ferida será a súa, a que irá abrindo co paso dos anos. E..., nada lle deches, pensa que auga pasada non move muíño. Tes todo, moito por dar aínda. O amor nace cada día o mesmo ca auga nas fontes ou cas flores que abrouxan no maio. Pero el, cada vez que te vexa, baixará a cabeza, coa vergoña, co desengano de trocar o de seu polo descoñecido. Logo, nas noites de desvelo, terá de por vida os pesadelos pola súa traizón. E nunca será feliz, iso o podes ter ben seguro”.
Cos dous polgares, enxugoulle as meixelas. “Non máis bágoas, meu amor, e agora almorza e durme, durme na cama da túa nenez. Cando te ergas verás un día claro aínda que sexa na baixa tardiña. E ollarás na noite estrelada unha nova luz, unha máis no Ceo infindo que só brilará para ti”.
Subío ao cuarto e co ulido das monecas de peluche lembrou a súa infancia. Comezou bicándoas todas. Alí estaban sorrindo, unhas na cama e outras no andel. Cada unha, un recordo feliz. E as pobriñas que mesmo parecían esperar por ela! Era de crer, tanto tempo sen velas!
Quixo chorar de novo, mais pareceulle ver reflectida a súa tristura nos ollos do osiño pequeno. Non, non podía ser, el, que tanto a fixera sorrir de nena, non podía sufrir pola súa dor. Mentres lle axeitaba o lazo do colo no seu regazo ollouno fixamente, e..., e iso fixo que ela sorrira.
Tiña razón a avoa, o noso non era amor, pois, nada había entre nós, pensou cos ollos pechados mentres adormecía entre as sabas de flanela e a moneca branca da primeira comuñón.
En col do edredón de la, tódolos peluches arroupándoa. Casemente parecían ter vida ao seu redor. Aínda que ben pensado era certo, eles si foran a súa vida!