UNHA DE BANCOS

Pois nada, meus, outro día que sigo sen saber de que escribir, a política anda peor que unha tartaruga vella con reuma aciática.Tamén que non se poñen de acordo de xeito ningún. A digracia deles é verse tan ghuapos no espello. Eu penso que debían copiar de Tío Fraga, que calmaba os ánimos coa súa partidiña de dominó. E xa había consenso. Eu maxino, logo eixisto, que se lle botaran unha de polbo á feira, outra de churrasco con criollos e tinto de barril, habería senso de contado. Pero non son cousas nosas.

O fútbol, ou mellor os futbolistas,  están en temporada de rebaixas, regateos co Montoro a ver se lle pasa a multa sin I.V.E. e líos de faldas, ou sexa, cambeando as que teñen por outras máis noviñas. Así están logo no campo que non hai quen meta un gol, era visto, despois de tanto meter(¿).

E de mulleres mellor non meneallo, porque neste tempo de canícula están bronceadiñas como as do Caribe ese que non sei onde está. E logo che cargan o sambenito de que eres un vello verde cando che quedan catro pelos brancos. Así que visto o visto, pasamos palabra e non falamos de política, nin fútbol nin mulleres.

A cousa de lembrarme dos bancos foi hai unha hora, cando estaba remexendo na busca dun parasol para a miña adorada caravaniña e nada, que non aparece. Hai uns anos, chegabas ó banco de turno-quenda, e namais entrar o porpiaño aló che rogaban con canto había: Mapas de Galicia, quitasoles, tarxetas de crédito aínda sin ter un céntimo, ou te convidava o dire a un café no bar da esquina e todo era unha cheúra. Agora xa non dan nin carameliños de propaganda.

Tempo despois xa comezaron a vender vaixelas de porcelana, baterías de cociña, eleutrodomésticos e a saber o que terían debaixo do mostrador. E aló vías saír a media mañá a calqueira veciña cunha caixa que mesmo parecía saír do Corte Inglés. Eu penso que ata vendían Viagra xenérica, vaite ti a saber.

Ai, meus, pero as cousas foron cambeando,  agora case non che dan nin os bos días, non porque non sexan educados, que o son, o que pasa é que onde facían falla catro empregados hai dous e os pobriños non dan feito. E non che se ocurra pedir cartos dos teus no mostrador, se o fais non cobras ata o día trinta, castigado por dar a lata.

E veña ao caixeiro da porta aberta. ¡O que un ten que chegar a ver na vida! Antes as portas dos bancos estaban fechadas ata cun candado de reforzo. Agora velaí nos deixan as portas abertas e sen fecho. E veña mozos e vellos sacando 10€ dúas veces no día para fardar de entendidos. Nos cae a baba cando metémola tarxeta e nos dá a benvida co teu nome.

Mais a cousa non remata eiquí, a cousa vén sendo que pronto che van cobrar por terlle alí os cartos e servirse deles. ¡Ai non! Onde van aqueles tempos que os xuros eran ao 10%, ou o Mario Gominas Banesto che regalaba un checata de 70.000 chulas por presentar unha cartilla de cliente. E aqueles seus fieles empregados todos entraxeados, encorbatados  e bién pieitados.

Agora nada, chegas a un banco e, o pantalón vaqueiro roto polos xeonllos, a camisa desplanchada e sen afeitar en oito días. E que non tivesen mala noite coa parella, senón xa a tés clara. Logo, aquela cinta pregada no  chan para que non deas un paso adiante: Espere su turno. E alí estás de pé, escoñado dos cadrís ata que o de diante remate de asinar na pizarriña coma da nosa escola, pero co pizarrillo amarrado cun cordelo, non sexa que lle marches con el. ¡Canto hai que aprender dos ricos!

Pero tamén todo sexa dito, teñen que ter moita pacencia, pois, hai vellos que van cobrar ás 8 da mañá o 31 de cada mes, e ás 10 xa os volven traer de volta. Ou sexa, foron á casa ensinarllelos á súa parienta, contalos e apalpalos e logo veña a poñelos na cartilla de prazo fixo. Vamos, como se os pagaran tan ben. E así está a cola que ferve o fin de mes.

E xa que falei de bancos, vou rematar cunha de verdade. Foi hai uns 15 anos, mes arriba, semana abaixo. Había eleuccións municipais e chegou o noso anterior alcalde a Froxán. Xuntou aos veciños e aló lles fala de que pidan cousas. E sae meu tío Manuel, o vedraño do lugar: “Mire señor alcalde, o que máis falla nos fai é un banco”.  O alcalde quedou vermello con tal petición e lle contestou: “Pero señor Manuel, como pide un banco para Froxán se aínda en Corme están marchando”. Ata que meu tío o sacou do apuro: “Vostede non me entendío, o que queremos é un banco, pero de madeira, ou sexa, un tallo para sentarnos e tomar algunha raioliña de sol os catro que quedamos neste lugar”.

E o alcalde respirou fondo, pois xa era Fondo o alcalde.