viernes, 22 de julio de 2011

NO CARME DO BRIÑO, 18 DE XULLO DE 2011

Pasarían 48 anos dende que toquei nesta romaxe coa banda de meu pai Basilio. Tiña eu 19 e unha gañas de comer o mundo coma calquera rapaz desa idade. Malia que a preta morte do meu proxenitor, truncaría toda aquela ilusión.

Estoutro día foime de mágoa, aínda que a chuvia freou á cantidade de romeiros que sempre acoden á Santa e iso axudoume en certo modo a levar mellor tanta emoción. Por intres a cabeza voábame a aquel outro 18 de xullo do 1.963. Tiven que evitar baixar á beira do Río, onde xantáramos coa friameira de costume á sombra de carballos e vidueiros. Se o fago, será algún día que vaia solo e poida chorar sen testigos. Porque 48 anos despois, choro polo meu coma o primeiro día. Como non vou facelo, se en cada festa ou romaxe só escoito aos máis vellos: "Este é o fillo de Basilio".

E velaí estou eu con 16 anos máis vello cá meu pai. Mais non poido falar aos nenos e mozos das miñas nostalxias. Eles non o entenden. Non entenden que a vida é así. Nin falla que fai, teñen que ter esa ilusión que eu tiña á súa idade. E miro á súa face inxénua mentras penso dirixindo: "Que nunca pasedes por isto, polo de perder a un pai tan novo".

Ollei ao rexo e vello carballo de uns 200 anos e escondínme trás do estaribel dunha rosquilleira para enxugar as bágoas escorrendo polas meixelas. E rememorei os arcos que vedes no retrato do Ara da vella Igrexia. Sí, xa estaban alí hai eses e moitos anos antes. O repicar das campás á hora da procesión fixo a súa parte , tamén son as mesmas. A volta ao Campo trás da Santa foime dura pisando na herba mollada, mais a chuvia que caía axudoume a limpar a face comabén que non choraba.

Este ano cúmprese o 75 aniversario da formación da Banda na fronte de Teruel, de esta mesma que acó vedes, pois, non en van foi resurxida sobre das raiceiras da de meu pai, a derradeira de Corme. E este día, 18 de xullo, foi tamén de triste recordo como subliñaban esa mañá os xornais: 75 anos da triste guerra. Unha data xa en por si de tristura que para máis levoume ao Carme do Briño, agáx que o recibimento dos romeiros non poido ser de máis agarimo: "Por fin tocou o fillo de Basilio".

sábado, 2 de julio de 2011

UNHA MERENDA EN FAMILIA


Antonte publicaba a Voz a foto de unha merenda na romaxe do día de S.Pedro aquí na nosa comarca. Nada novo baixo o sol, somentes que de pronto sentin as meniñas húmidas, eu son así. E decateime do inmenso valor que ten en col dun taboeiro de pino con dous cabaletes, unha empanada, unhas tortillas e unhas sinxelas viandas de calqueira romaxe. Porque ao seu redor estaba toda unha familia e iso ten máis prezo ca todo un banquete de voda a cen euros o cuberto.
Hai cousas, meus, que un non acaba de comprender, eu que vin milleiros de merendas na miña vida de músico, teño que ver esa foto nun xornal, para de repente darme conta do auténtico fervor de acudir rezar unha misa ao Santo, para logo desfrutar coa familia.
Pero digraciadamente non sempre é así, outros acoden ao Santo e procuran alonxar un treito para o intre de dar a man coma irmáns. Velaí a diferencia. E velaí o que eu non entendo, como se pode crer e rezar a Deus sen dar fala á familia e non sentir un remorso? Esta tamén é outra das observacións na miña vida cotidiá de trotamundos, pois, sempre dixen que fun un ollador do meu entorno.
No que a min respecta, nunca aceptei aquel, para min triste refrán: “A familia está para as ocasións”. Para que ocasións? Esta é unha das frase que máis odio, dito sexa en román paladino e sen máis reviravoltas. Eu desde que peche os ollos non teño falla da familia que en vida me dou as costas. E menos que acepten o pésame polo meu pasamento. Non, a familia que só está para as ocasións, que non perda unha noite de velorio nin unha tarde de soterro para acompañarme con face de circunstancias. Dí outro vello refrán: “Mellor solo que mal acompañado”, aínda sendo no derradeiro día.
Por iso, meus, non entendo a que carallo vamos de romeiros ofrecidos e fervorosos, escoitar catro misas, levar un velón de seis quilos e pasarlle o pano ao Santo, se logo non somos capaces de compartir unhas chulas de pan e ovo coa familia.