viernes, 20 de mayo de 2011

A COITADA DE LUÍSA E ROQUE

NOTA:Parte dun capítulo de miña inédita novela: Carme e Corme, baseada no século XII.

---------------------------------------------------------------------------------------------
Aquela tarde de inverno, Roque pillou camiño da Aldea. O amor podía mais que a chuvia con temporal e, o baile de zanfona era a ilusión semanal. Pero antes quixo saudar aos seus tíos da Escobia e de paso enxugar os trapelos mollados.
Ao carón da lareira viu amosar á súa curmá Luísa baixando do sobrado. Namais ver a Roque estoupou en chanto: “Roque, a túa moza e o meu mozo fánnos os cornos, vense ás furtadelas. Sábeo toda a Aldea”.
Roque quedou irto, sen fala e pálido. A súa noiva, o seu primeiro amor! Se estaba cego por ela! Non, non podía ser verdade. “Si sobriño, é certo, eu mesmo os pescudei nun vello pardiñeiro de Gondomil”, díxolle seu tío Hadrián.
Saíron todos e solos quedaron os dous coitados. Xa non había baile, aínda que iso sería o de menos. Enxugáronse as bágoas coa caluga baixa. Non atopaban verbas para aquela situación. Sentados no tallo da cociña colléronse das mans sen darse conta. Como tantas veces na vida. Centos delas dende pequechos.
De socate, Roque sentío algo que o fixo estarrecer. Nunca sentira aquela sensación das mans de Luísa. Mirouna á face e no brillar das húmidas meniñas viu algo que nunca vira. Un novo destello. ¡Malia que era a súa curmá e aquilo era unha vergoña! Non, non podía ser. Sen dar pío pillou camiño das Areas entre os chuvascos de vendaval. Sempre durmía alí despois do baile nas noites de mal tempo, mais despois da coita e do sentir das mans da súa curmá quedou sen fala e abouxado.
Un mes adiante, os seus infieles ex quixeran volver as noces ó cesto, malia que nos lles valiu de nada. Pero dende aquel día, Roque era outro na casa, comezou a adelgazar e non daba pío. Seus pais estaban ó tanto de todo. Ata que súa irmá Remiña urdío de facer que seu tío Hadrián os convidaran a xantar na festa de aninovo. Para algo era muller e tamén notara algo na súa curmá Luísa.
Na mesa mesmo parecían dous viúvos sen erguer a vista para non ollarse. Rematou o xantar e Remiña falou de saír á eira naquela tarde soleada de inverno. Como tantos centos de veces que alí rebuldaran de pequechos. Ata que foron entrando á fala e Remiña foise ladeándo sen que se decataran para os deixar solos.
Sentaron ó pé da casadeira do cabazo e paseniñamente as súas meniñas volveron a brillar coma un relampo. Sen darse conta, as mans comezaron a buscarse ata entretezer os dedos: “Luísa, aquela noite…,xa sabes cal, a pesar da mágoa sofrida espertou en min un sentimento e, dende iso a miña cabeza é un desfollar margaridas por mor de saber se o meu sentir por ti é de verdade, ou ben polo desengano que os dous sofrimos. Luísa, eu …,non sei que dicirche”.
“Roque, a min pásame o mesmo, sei que somos curmáns, que moitas parellas casaron por amores coitados, unhas foron adiante e…, outras quedaron no camiño. Eu tamén desfollo a margarida nas tebras da noite e na luz do día, sabes?”.
“E ó final, que pétalo che sae, Luísa?”. “Roque, xa que faláche da margarida primeiro, dime cal é o que che sae a ti, pídocho?”
“Pois…, se ti o dis, velaí vai: Que te quero, Luísa. Pero o pétalo da túa flor tenme desacougado, eu tamén devezo por sabelo, aínda que.., vou pechar os ollos,e, se a cousa se tercia, “ollos que non ven, corazón que non sinte”.
Foron segundos tan longos que el tremía ó non escoitar nada. Ata que en vez de ouvir sentiu, sentiu a súa boca contra a del e os seus brazos ó redor do pescozo premendo. Sen erguer as pálpebras abrazouna con paixón e sentiu as molladas meixelas. Abriu os ollos e miráronse de novo ás húmidas meniñas”. “Quérote Roque, ata o fin das nosas vidas”.
Sempre foran coma irmáns e, aquel lerio dou que falar sen resollo na parroquia. Aínda que foi o mesmo, eles comezaron de noivos e agora xa se dicía: “Fixeron ben, e, os outros percales tiveron o que merecían”. Falouse das trabas que poñería a igrexia á hora de os casar se algún día chegaban a iso. Mais os prexuizos había que os deixar a un lado. A familia vendo o que lles pasara ós dous, aledouse que se sentiran namorados de verdade. Sobre todo cando vían o respecto que entreles se tiñan…, alomenos diante da familia!

miércoles, 11 de mayo de 2011

FILLOS DE MAMÁ SUSA





Agora que acabo de aterrizar na 3ª idade, voume dando conta de como o tempo foi pasando e con todos aqueles compañeiros que fomos á escola non cruzamos catro palabras ao longo da vida. Uns bos días, un deica logo e pouco máis. Pero o tempo pasou, pasounos a vida e non tivemos unha conversa nin sequera para lembrar a pouca escola que tivemos.
E levámonos ben. Non estamos a mal. Outros xogan a partida e van de viños, non é o meu caso. Pero tampouco, tampouco hai conversa seria entreles. Fútbol, calamares e pouco máis.
É ben certo que os amigos non son os que nacen no mesmo rueiro, os amigos iránche aparecendo ao longo do camiño da vida. Onde menos o pensas. E de repente sintes unha sensación como se os coñeceras de toda unha vida, coma se foran os teus verdadeiros veciños.
Cada ano ou cada varios, aló polo estío, aparecen os que viven na diáspora e pouco máis ca un guiño de cabeza ou un ola seco. Como moito unha aperta de man e dúas palabras. Parece que nos tivéramos medo.
¡Cantas gañas teño de xuntarnos un día e enchernos de falar! Non hai dereito a isto, parece como se nos tiveramos respecto e falla de confianza. Que ben o pasaríamos lembrando o tempo das pedradas por falla de escola. De carrexar correada e golfe deica o mesmo Cairo ou de ir ás pinas a Serra. Falar daquel leite en polvo que se inventou polo 1.955 e sabía a todo menos a leite, ou sexa, que non se tragaba, pero había que poñer un sorriso ao mestre mentres se che pegaba ao ceo da boca un dos bolos por non ir ben remexido.
Falaríamos tamén de Mamá Susa, pois a nosa xeración podíase chamar: Fillos de Mamá Susa. E poderíamos facer unha Misa na súa honra e logo unha cea, onde por suposto falaríamos dela e dos tempos que xa pasaron e non volverán. Na conversa -a mellor terapia- sairía como íamos á chatarra para comprar pirulís ou algún pitillo de Celtas. E fartaríamos de rir.
Pero non, non somos capaces. Nacemos no mesmo rueiro e xa. Realmente non somos amigos. Non temos confianza entre nós. O destino fixo que as cigoñas de París nos trouxeran na mesma dirección. Pero namais.
E protesto, meus, protesto que solo nos lembremos de irnos ao soterro e ollar no recordatorio cantos anos tiñamos: “Hai sí ho, era un ano máis vello ca min”. De seguir así as cousas, prefiro que non me veñades ao soterro.

lunes, 2 de mayo de 2011

O SPA DOS NOSOS AVÓS


Non tiveron ducha, baño nin chacusi. Tampouco radio nin televisión e menos fío musical. Escasamente coñeceron a luz eléctrica e non ían á piscina nin ao chiscólogo polo de relaxarse co estrés.
Non, os nosos avós non coñeceron esa verba. Quizais viñese no diccionario, pero tampouco había diccionario, aínda que mellor dito, non estaba inventada. Os nosos devanceiro/as relaxábanse co sacho, o rancaño ou co fouciño, co feixe de herba ou co xerro do leite á cabeza.
Outros co remo ou en barcos veleiros coa estiba nas bodegas e na cuberta. E da bodega enchendo sal ou cemento. Malia iso, tampouco tiñan ducha, retrete nin auga doce para lavarse sinxelamente por parroquias. E elas, nosas avoas, coa caixa de peixe deica as minas de Varilongo. E non tiñan estrés os nosos devanceiros.
Os nosos avós tampouco ían á praia para broncearse e menos aínda ao solarium. Xa estaban morenos de tanto sol no traballo, co salitre do mar ou co vento norteiro das agras e chousas.
E agora non nos chega coa ducha, o baño, o chacusi nin a piscina, agora hai que relaxarse co spa, ou sexa, o mesmo antes citado agás que todo revolto, pero con nome moderno.
Mais se nos remontamos á historia, isto xa o inventou Cleopatra bañándose en leite de burra, pois, naquel entón non eixistían as cremas hidratantes en envase de plástivo ou cristal con fecha de caducidade. E á condenastra abanicándoa dúas ducias de doncelas con plumeiros de pavo real!
Non sei porqué, pero creo que nos estamos pasando catro parroquias cando falamos de estrés. Tamén lles estamos faltando ao respecto aos nosos ancestros, eles que na súa humildade xamais empregaron o termo reivindicar nin se queixaron de nada.