22 de abril de 2010 21:58
----------------------------------------------------------------------------------------
Estimado compañeiro: Na maneira de pensar e reflectir os teus sentimentos, coido que temos algo, moito en común a marxe de ser da mesma xeración, supoño. O teu comentario, que subliño ao comezo deste artigo, éncheme de tenrura en saber que non son eu só na maneira de pensar. En esas catro liñas expresas tanto que sobra folio para engadir nada máis.
Amigo, como quizás saibas, eu din a vida polos meus, para que escudriñalo si total somos un pobo no que todos nos coñecemos, non é ningún segredo nin tampouco unha vergoña. E sabes, meu?, a satisfación que sinto a día de hoxe é tanta que me enche o corazón de celme.
Como coñecerás, cambeei o rumbo da miña vida en prol dos meus. Voluntario na mili aos 17, á hora de cumplir podía quedar de cabo músico e en pouco tempo sería sarxento. Aínda así, aos 19 tituleime trompetista por exame libre no Conservatorio de A Coruña. Era un porvir para realizarme na profesión musical. Malia que iso foi truncado polo consello paterno. E con o mellor cariño por parte miña.
A día de hoxe estaba xubilado desde hai anos e coa mellor pensión que poida imaxinar. Agora cobrarei cando sexa..., a mínima! Xa ves! Pero iso si, sentiría dentro miña unha mágoa e unha débeda por abandonar á sorte a quen me trouxo a este mundo. Porque desgrazadamente seis anos despois, e aos dous meses de casar, o meu mestre da vida, meu pai, foise. A partir diso é mellor non recordar...
E sóubome a pouco a compaña de meu pai, as conversas e os seus consellos. Foi entón cando valorei o tempo de unha hora na compaña do meu proxenitor, no meu caso. Foi nese intre cando pensei como estiven a punto de perder eses seis anos da súa compaña. E collín a manda por el encomendada, cal premonición que pareceu sentir cando me pregou deixáse a vida militar. Esa manda non era outra ca de cuidar á familia a súa falta, para que dicir máis.
A día de hoxe o seu encárrego leveino a cabo. Xa todos están no Ceo. E non sabes a ledicia que sinto por ver a misión cumplida! Sinto o mesmo ca os mariñeiros cando levan o barco a porto logo da longa singladura. Moitas veces no insonmio, cavilei que sería de min na lonxana e, os meus, abandonados á boa de Deus. E estarrecía de calafrío. Nunca sería capaz nin co mellor soldo do mundo. Agora xa todo pasou e sinto, repitirei ata a saciedade, unha ledicia na ialma que me reconforta a máis non poder.
Amigo meu, dís nas túas entenrecedoras liñas que choras por túa nai antes dela morrer. Non, non chores, disfruta da súa compaña o día a día, cada hora e cada mencer. Sinte o agarimo das súas mans coas túas e na túa face.
Comparte con ela esa auga quente que só unha nai sabe facer. Iso, é Deus, amigo, o amor á familia e á vida. Logo, cando chegue ese derradeiro día, sentirás coma min -dentro da túa dór- que túa nai non se foi, quedou dentro de ti, co seu amor, co seu sorriso e a súa duzura. Iso si, con ela levará tódolos teus desfogos e segredos que endexamais contou a ninguén. Unha nai ou tamén un pai, son os mellores confesores que un pode alcontrar na vida. Polo demais, todos nacemos e sabemos que un día habemos morrer.
Lembraráste coma min e os da nosa xeración, de aqueles galletazos nas nádegas cando faciamos algunha alfacatruada. Mais non sentirás dor algunha, ao contrario, esbozarás un sorriso. Porque cando unha nai pega, compañeiro, a dor síntea ela. A dor sicolóxica é a que doi, a física dura dez minutos ata esquecela.
Reiterando o dito ao comezo sobre o amor que sintes por túa nai, remato esta carta, para min de verdadeiro sentimento ás nais e á familia, cun segredo entre ti máis eu: Sabes por quén imos chorar deica en diante?, pola nai da do can, esa si que foi pobriña. E por ela, pola filla, que pasexaba o can sen saber de súa nai, pois...,aínda que pareza incrible, nacendo muller non ten entrañas de nai.
Estimado compañeiro: Na maneira de pensar e reflectir os teus sentimentos, coido que temos algo, moito en común a marxe de ser da mesma xeración, supoño. O teu comentario, que subliño ao comezo deste artigo, éncheme de tenrura en saber que non son eu só na maneira de pensar. En esas catro liñas expresas tanto que sobra folio para engadir nada máis.
Amigo, como quizás saibas, eu din a vida polos meus, para que escudriñalo si total somos un pobo no que todos nos coñecemos, non é ningún segredo nin tampouco unha vergoña. E sabes, meu?, a satisfación que sinto a día de hoxe é tanta que me enche o corazón de celme.
Como coñecerás, cambeei o rumbo da miña vida en prol dos meus. Voluntario na mili aos 17, á hora de cumplir podía quedar de cabo músico e en pouco tempo sería sarxento. Aínda así, aos 19 tituleime trompetista por exame libre no Conservatorio de A Coruña. Era un porvir para realizarme na profesión musical. Malia que iso foi truncado polo consello paterno. E con o mellor cariño por parte miña.
A día de hoxe estaba xubilado desde hai anos e coa mellor pensión que poida imaxinar. Agora cobrarei cando sexa..., a mínima! Xa ves! Pero iso si, sentiría dentro miña unha mágoa e unha débeda por abandonar á sorte a quen me trouxo a este mundo. Porque desgrazadamente seis anos despois, e aos dous meses de casar, o meu mestre da vida, meu pai, foise. A partir diso é mellor non recordar...
E sóubome a pouco a compaña de meu pai, as conversas e os seus consellos. Foi entón cando valorei o tempo de unha hora na compaña do meu proxenitor, no meu caso. Foi nese intre cando pensei como estiven a punto de perder eses seis anos da súa compaña. E collín a manda por el encomendada, cal premonición que pareceu sentir cando me pregou deixáse a vida militar. Esa manda non era outra ca de cuidar á familia a súa falta, para que dicir máis.
A día de hoxe o seu encárrego leveino a cabo. Xa todos están no Ceo. E non sabes a ledicia que sinto por ver a misión cumplida! Sinto o mesmo ca os mariñeiros cando levan o barco a porto logo da longa singladura. Moitas veces no insonmio, cavilei que sería de min na lonxana e, os meus, abandonados á boa de Deus. E estarrecía de calafrío. Nunca sería capaz nin co mellor soldo do mundo. Agora xa todo pasou e sinto, repitirei ata a saciedade, unha ledicia na ialma que me reconforta a máis non poder.
Amigo meu, dís nas túas entenrecedoras liñas que choras por túa nai antes dela morrer. Non, non chores, disfruta da súa compaña o día a día, cada hora e cada mencer. Sinte o agarimo das súas mans coas túas e na túa face.
Comparte con ela esa auga quente que só unha nai sabe facer. Iso, é Deus, amigo, o amor á familia e á vida. Logo, cando chegue ese derradeiro día, sentirás coma min -dentro da túa dór- que túa nai non se foi, quedou dentro de ti, co seu amor, co seu sorriso e a súa duzura. Iso si, con ela levará tódolos teus desfogos e segredos que endexamais contou a ninguén. Unha nai ou tamén un pai, son os mellores confesores que un pode alcontrar na vida. Polo demais, todos nacemos e sabemos que un día habemos morrer.
Lembraráste coma min e os da nosa xeración, de aqueles galletazos nas nádegas cando faciamos algunha alfacatruada. Mais non sentirás dor algunha, ao contrario, esbozarás un sorriso. Porque cando unha nai pega, compañeiro, a dor síntea ela. A dor sicolóxica é a que doi, a física dura dez minutos ata esquecela.
Reiterando o dito ao comezo sobre o amor que sintes por túa nai, remato esta carta, para min de verdadeiro sentimento ás nais e á familia, cun segredo entre ti máis eu: Sabes por quén imos chorar deica en diante?, pola nai da do can, esa si que foi pobriña. E por ela, pola filla, que pasexaba o can sen saber de súa nai, pois...,aínda que pareza incrible, nacendo muller non ten entrañas de nai.
