jueves, 5 de agosto de 2010

OLA AMIGOS


Levo tempo sen facer ningún artigo para este meu blog. A verdade que agora con isto do Facebok, os blogs quedaron bastante de lado. Ben pensado, ata eu estou enganchado polo das fotos antergas de Corme, o resto nin me interesa. Tamén todo hai que dicilo, merquei un violín para recuperar os catro anos que fixera e logo deixei hai quince anos. E a serrar todo tempo libre! Xa sabedes, son incapaz de estar quedo. Despois do Celga-4, estiven entre aprender algo de inglés, pero ao final decateime por este instrumento que sempre me levou os días da vida. Algo xa vai saíndo.
Pero outra das cousas que hoxe me arrufan a pór os dedos no teclado, foi que onte fixen a miña I.T.V., xa sabedes, o repaso anual da saúde. E hoxe dinme conta do mal que o estaba pasando este último tempo coa inquedanza do resultado médico.
Onte saíu todo ben e hoxe cando me erguín para ir coa banda a Riveira, foi o intre de sentir unha nova sensación. Un novo albor. O momento de sopesar o valor da saúde. O pouco que valen os cartos ante a enfermidade.
Foi ao erguerme, repito, cando sentín coma outras moitas veces, que a riqueza meirande é a saúde. Naturalmente non era nada novo, pero si era esa sensación que sintes cada ano cando todo vai ben. E para celebrálo nada mellor que unha actuación coa banda. A cidade de Riveira, á cal vamos sempre dúas veces ao ano, hoxe sóubome a pouco aínda co longo pasarrúas.
A vida non ten volta atrás, meus, pois sabendo o que hoxe sei, endexamais houbera formado unha orquestra. Motivo? Que hai dez anos perdín un ril pola enfermidade do fumador, a cal aínda está aí. E eu que non fumei nunca! Como fumei entón?, diredes vós, pois, como fumador pasivo, sempre ignorei o dano tan grande que iso é. Seis compañeiros fumando no furgón día e noite, viaxes de seis horas, descansos da actuación e coas ventanillas pechadas por mor do frío. E vaia se acertaron o equipo de urólogos que me atenderon. Todos o mesmo ditame: A enfermidade do fumador.
Que cámbio o da orquestra á banda! Aquí non fuma ninguén, só un mozo, pero iso si, fóra do autocar. Logo os horarios. E pensar que me criei na banda de meu pai e logo na de Infantería! Malia que o dito, a vida non ten volta atrás. Os refráns sempre son certos: Cando un morre, debía nacer e sabendo o que un sabe.
Non, nunca houbera formado orquestra por ningún diñeiro do mundo, máis cando non tiven carácter para non deixar fumar a ninguén dentro do coche. Tamén todo sexa dito, nunca pensei que o fumador pasivo tivera tan graves consecuencias. Así que meus, xa o sabedes, fumar só é puro snobismo, chulería boba, cheirume na roupa e no ar da boca. Agora, cando vexo a un púbere comezar cos primeiros pitillos pregúntome: Que pensará, que así é máis home? E penso para min, non, é máis enfermo.

6 comentarios:

Marilu dijo...

Ola Suso que tal; tu reflexionas luego de tu chequeo anual algo muy interesante sobre el cigarrillo. Pues te diré que al igual que tu considero que todos nos merecemos tener el aire limpio para vivir. Lamentablemente ningun jóven comprende que con cada cigarrillo se enferma un poquito y pierde un día de vida. Cuando lo entiende lamentablemente ya no se puede hacer nada. Lo peor que solo se aprende por ensayo y error. Un abrazo de Marilu hija de Antonio Mendez

Anónimo dijo...

Hola Mariluz: No me digas que eres mi prima de Montevideo, esto ya és lo máximo.
Referente a mi gozada de la revisión anual, te diré que a los dos días tuve que ingresar en el Hospital por un virus cogido en las pruebas del centro de salud. O sea, que mi gozo en un pozo, duró 24 horas. Ya estube a sacar este artículo con la rabieta, pero en fin, ahora ya fué y és la 2ª vez que me pasa esto.
Abrazos prima y por favor contesta.

Suso de Basilio dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
Suso de Basilio dijo...

Perdón por lo del anónimo de abajo, pues soy Suso de Basilio el de este blog. Las prisas...

Marilu dijo...

Hola Suso pues si estas en lo correcto soy tu prima de Montevideo. Bueno entiendo tu rabia, ni me lo digas pues yo soy Licenciada en enfermería y también tengo algunos problemas de salud, y por "errores médicos" he pasado por varios contratiempos, y eso que trabaje casi 30 años en la salud.Siempre me quejo de lo mismo, jamás digo que pertenezco a la profesión y en cuanto cometen un error les pregunto si les gustaría que le ocurriera lo mismo a ellos o sus familiares. O sea que por su falta de celo profesional algun familiar suyo pasara por lo que yo debi pasar por su culpa, nos les gusta, pero por lo menos espero que para la proxima vez hagan las cosas con mayor cuidado. Realmente este es un problema ético, si no puedes ayudar al enfermo que acude a ti por lo menos no le dañes, el problema que algunos de "profesionales" solo tienen el título, pero a la hora de comportarse lo hacen de manera bastante descuidada y negligente. Bueno querido primo espero que te hayas restablecido sin más complicaciones, y un abrazo a toda la familia de Marilu y si coincido contigo, encontrarte en la red ha sido lo máximo, y para la proxima tal vez con errores hasta faloche en galego neno Abrazos

Marilu dijo...

Jajaja no te preocupes, mi mensaje quedó como mumis y no se que hice mal. Un abrazo Marilu