A NOSA ESCOLA

Esta era a nosa escola, por chamarllo de algunha maneira. Non, o local era bo con forza, na calle Real, soleado e con vista ó mar, xusto onde hoxe está a farmacia. O problema era a "problemática":Unha enciclopedia moderna, "mellor non meneallo" e logo: Las cién figuras españolas, propiedade estatal. Pero ningún enfermou da columna co peso do "material escolar" nin facía falla mochila/carrito, unha libreta e unha pizarra en cachos cabía no mesmo peto.

De ningún xeito tiña culpa algunha o mestre D. Modesto, non, el ensinaba o encomendado. A verdade que me dá arrepío ver esta foto, sobre todo cando penso como saímos á vida, ou sexa, mundo arriba. Menos mal que a ignorancia é boa compañeira e así fomos "tan felices de infelices". Tiñamos un bo horario, todo hai que dicilo, de nove e media á unha do mediodía e un recreo pola praia da Arnela que xa quixeran para eles os madrileños de Madrid.

O retrete era na mesma carretera onde hoxe está Caixa Galicia, e, á falla de auga non había que tirar pola cisterna. Tampouco tiñamos papel hixiénico, un cachiño de periódico facía a mesma labor sen gastar o que non había. Ou ben un xeixiño do mar!

Anos adiante viñera aquel leite en polvo. Fora un invento novo e pasábamos a mañá entre ferver a auga e remexer o polvo ata que saíra o leite. (Non pensedes mal que maldita mentira digo). O que é gustoso, non estaba aló moito, pois, como che tocase o vaso cheo de bolos xa a tiñas clara, perdón, espesa.

-----------------------------------------------------------------------------------------

As"sinaturas", eran: Música, cantábamos o Cara el Sol máis Montañas Nevadas e aquilo era unha gloria desfilando desde o Alto da Costa por todo o pobo. Ás nosas nais que estaban pelando as patacas para o ghisiño e coas mans luxadas baixo do mandil, caíalle a baba. Tamén é certo que nos veu ben, pois, os rapaces de agora non saben cantar nin desafinando, que é xerundio, (ai, que palabras eu fun aprendendo de vello) , os rapaces modernos cantan todo nunha nota sola, ou sexa, rosman. Disque é bacallau ou rap, que malditún sei o que é iso. Daquela o bacallau nin ulilo ata o día de Noiteboa. Así que todo ten a súa parte positiva, dígoo polo de cantar.

En "Idiomas e Lengua" falábamos castelán e quixera eu que nos escoitárades:"D.Modesto, este niño peghóme por debaxo del prupite". Pero tiña a súa parte positiva á hora de embarcar. Nesta sacábamos un sete, pois saía un pouco chapurrado.

En Relixión tiñamos escola os sábados, non como agora que van de marcha, nós ós sábados toda a mañá catecismo. Aquí a nota era un dez de media.

En "Educación" outro dez, pois tiñamos moita práctica pola calle: Bos días ós mestres, ó cura, ó médico, ó practicante e ós once gardas civís do Cuartel de Corme. E logo despois a todas as súas mulleres, menos a do cura, por suposto. Mirade vós o que é a vida que, cando subín facer a mili voluntario ós 17 anos, no primeiro permiso que tiven atopeime na Fonte do Campo co novo médico do pobo. E non sabedes que fixen?, institivamente foime a man e saudeino militarmente. E iso que estaba sen a visera de sorcho.

No entanto a Deportes, eran os deberes para a casa e non tiñamos aló gran cousa nin estrés de exame trimestral. A "sinatura" de "Deportes" era ir carrexar correada da Ribeira ou da Arnela ata a Pedragueira ou á Atalaia. Despois ó estrume para o esterco, poñer as patacas, ir á fieita para o porco e as galiñas ou ás carolas ata Serra. Ben mirado tampouco era tanto, pois, aínda había tempo para andar a pedradas os de Ghivaje contra os da Riveira. Velaí onde sacábamos outro dez!

En Ortografía non había queixa, dicían algúns que tantotiña Betanzos con be ou con uve, soaba o mesmo. Pero nesta e como moito, un tres con cinco.

En Mate, esa que tanto lle tremen os rapaces de agora, facíamos as catro reglas sen fallar en ningunha en especial. Ata facíamos a"regla de tres" e o mestre"axudábanos"moito, moito, moito. A media xeral era: de xeonllos e cunha enciclopedia en cada man media hora.

Ai que me esquecía, aínda me falta iso de Ciencias, a ver se algún día me lembro delas e vos paso o apunte. (Penso que esta era a ciencia de saber cando entraba o mestre e nos pillaba rebuldando).

E paréceme que solo me queda a de Letras, aquí non era riqueza a boa letra que tiñamos, os mellores como moito un cinco con oito.

Tamén tiñamos unha especial que agora non dan nos colexios, era a de Redacción, unha carta á futura moza o día de mañá e comezaba así: Esperando te encuentres bién al recibo de esta...etc., para logo despedirse con aquilo de: Tuyo que lo soy..., e estábache ben esa "sinatura", era á que máis atención se lle poñía.

P.D. Esquecíame dicirvos que daquela non había a "sinatura" de Galego, esa xa a falábamos o resto do día.

------------------------------------------------------------------------------

Na lembranza dos compañeiros que faltan da foto e do mestre D. Modesto.