NOSTALXIAS CORMEÁNS

Corme no 1.900, xa choviu desde entón. Aínda meus pais non naceran nin os avós casaran. E, que logo pasa o tempo! Xa non están uns nin outros e eu na 3ª idade e cun pé na 4ª, así coma quen non quere a cousa. Case recordo parte do Corme desta foto, e falo de hai 60 anos coma se nada.

Como podemos ver, hai máis de 30 barcos só no que colleu a antiga cámara. Daría algo por saber quen foi o fotógrafo, pois, nesa data o lembrado Vidal tampouco nacera. E velaí temos na laxe que anos despois sería o alicerce do Muelle do Cachafeiro. Este nome era o apodo do mestre que fixo a obra por ser nato desa vila pontevedresa ó lado de Forcarei. Moitas veces pasei por Cachafeiro e fixen festas ó seu redor, e sempre recordaba o vencellamento que nos une con aquel silandeiro pobo erguido ó longo de toda a carretera.

Con respecto á foto, aí mesmo onde están os nosos ancestros, a xulgar pola vestimenta era un día de festa. Un día de festa que sería a oportunidade de vir ó pobo un retratista de fóra. E todos ollándo á cámara para a posteridade. Mesmamente parece que nos están saudando. Eles, os que serían os nosos avós, tan mozos aínda e ledos pola festa, terían agora máis de 110 anos.

Quizais ese día na Praza do Pán, na Calle como a coñecemos, marcouse o noso destino na verbena da noite ó ligar o avó á avoa. Tamén é posible que no momento da foto, o noso avó lle tería botado o ollo á nosa avoa tan guapa ela no día de festa! Ou non, vaite ti a saber, ó mellor estaban sen saber que esa noite se farían noivos. Logo, ó son de Os Gaiteiros, nese tempo os primeiros músicos de Corme-Aldea, que frase lle dirían a elas?: "Pepita, estou tolo por ti, muller, queres ser miña moza?" Pepita dixo si para sempre, e, acó estamos nós e os que veñan.

Unha mañá de Nordés, cal se fora a da retrato, José saiu embarcado nun deses veleiros marcándo a soidade da familia mariñeira de Corme. A súa muller desde outeiro do Petón do Carral, enxugou as meixelas co mesmo pano que o saudaba. Ata perdelo de vista no mar infindo! Cando recalaban de volta oito mese despois, o neno coñecía e case andaba. Pero seu pai era para el un descoñecido!

A pesar desta mágoa, este foi sen dúbidas o Corme dos 3.000 habitantes, ese recordo que sempre está connosco. Pero non, xa non somos máis ca un milleiro escaso, o demais é lembranza dun tempo ido. Terá moito que chover ata voltar a acadar esa cifra. Coido que ningún cormeán vivo neste momento, poida chegar a ver de novo a nosa vila con ese padrón de habitantes aínda que eu o desexo.

Hai un intre, eran as nove da noite. Desde o peirao ollei o pobo e desde o xardín o noso porto, e pensei entre as árbores ateigadas de follas: Á noite es agarimoso e ó albor máis fermoso, mais na soidade do estío, sinto en min arrepío, de esquecerte e non verte, fuxir onda os teus fillos aló onde eles ir. Pero non, non son capaz de deixarte, en ningures sería feliz, meu Corme!