SEXAMOS SINCEROS, DE ALDEAS NADA.

--------------------------------------------------------------------------------------
Escribía hai uns días un xornalista da Voz, algo que xa eu fixen nalgunha ocasión: “Todo mundo ama, adora e envexa as aldeas, pero todo mundo marcha delas”. Matizaba non seu artigo -pavero e realista- que o “cariño” ao avó, non é máis que a visita domingal ou de pascua en venres. E claro, na soidade da aldea os vellos esmorecen por baduar. Porque todo hai que dicilo, pois, a poucos veciños..., todos a mal. Logo, cada visita do fillo ou neto sempre é ben recibida.
Tras do cocido de fartura e co sorriso por parte dos vellos, comeza a presa por mor dos nenos. Que teñen que ir ao colexio. ¡Coma se ó domingo tiveran escola da noite, vamos! E veña os mimos da avoa namentres comeza a baixar canto ten na casa: As consabidas patacas, seguen os ovos; chourizos; pernil e todo canto apareza á vista. Logo e por riba e coma quen non quere a cousa, os grelos, así por mor de quen vexa é cousa de pouco valor.
O ateigado maletero do coche fai baixar a suspensión e as rodas mesmamente parecen sen ar. Pero aínda falta algo que non pesa nin se ve: A paga dos vellos para o prazo do piso, do coche, do plasma, da neveira, dos mobles, a gardería dos nenos... “Ai abuela, tú no sabes como nos vemos para llegar a fin de més”.
E velaí á saída do coche que estivo fresquiño á sombra do cabanote. “Hai abuelos, que tanta tranquilidad teneis en la aldea. Que más quisiéramos nosotros...” Érache boa se colara, dicía o periodista. A outro parvo con esa cantinela. Vénse ao que se vén e punto: A encher o coche e a andorga sen pelar patacas nin lavar a cacharrería. ¡E por encima aínda quedan ledos os pais/avós!
E xa estamos na estrada dirección cidade e comeza a formarse a caravana. A “Caravana de mujeres” non, a das patacas que afunden o maletero do coche. ¡Que ben se coñecen! Só hai que porse na entrada da cidade ao serán do domingo e aquilo é un espectáculo.
E logo aínda teñen a face de dicir que a vida está máis barata na cidade que nos pobos e aldeas. “Cata que carallo, ho”, sen ningunha dúbida. Á conta dos velliños da aldea cómese toda a semana sen gastar un ren. Logo para o próximo, tráeselle un pouco aceite de oferta do Continente para que vexan as bondades de vivir na cidade. Á avóa cáelle a babiña e velaí o negocio. Nin os donos do Alcampo lle gañan a centésima parte.
Así as cousas, dicía o xornalista -máis eu- que ninguén veña con historias, as aldeas nin velas. O día que os vellos falten as silveiras cubrirán as casas e se te vin non me lembro. Nin o día de Difuntos, que xa é dicir, e caso de vir, pois iso, pórlle un manoxo de flores e cando enxoiten resecas que as quite unha veciña bondadosa. Vir e largarse a cén, todo é un.
Pero aínda quedan os do més de agosto. Os casteláns, cataláns, vascos e demais familia que nos honra coa súa visita. Van deica o Río de Froxán e: “Que marabilla, esto es paz para vivir y leer un buén libro a la orilla de este remanso de paz”. Malia que media hora máis tarde collen camiño de volta e aínda facéndose os doídos. E ata o ano que vén, se cadra! “Claro, las carencias: no hay banda ancha, ni súper, ni...”. Nin nada tíos, a outro parvo con ese conto. Como vai haber banda ancha se aínda as pistas son estreitas?
Mais non vos estou criticándo, meus, pois eu mesmo estou ata o mesmísimo de tanta paz silandeira duranta 66 anos. Necesito ruído con urxencia. Quero ir tamén á cidade, axiña e canto antes. Camiñar vendo escaparates e non silveiras. Pasexar onde a xente ule a colonia e non a xurro das modernas cisternas e a silo para as vacas. E cruzarme con xente que non coñezo sen falla de torcer o pescozo polo de estar a mal.
Porén, meus, non sexamos hipócritas, e dígoo en primeira persoa e en plural. Das aldeas fuximos o mesmo ca os ratos do faiado desde que non hai millo de colleita. Á vista está que cando chegan a Corme os turistas en “busca de paz” e ven pouca xente din: “Que barbaridad, que pueblo más muerto”. Pero non queríades paz?. Non, non queremos paz, queremos ruído. Eu tamén.