sábado, 27 de agosto de 2016

DENDE A TRIBUNA

DENDE A TRIBUNA

¡Ai, cantas cousas se ven dende a tribuna! Dende hai uns anos que se me dou por subir a ela para a Misa do domingo. Sempre o fago un cuarto de hora antes, pois, é algo que me relaxa. Pero velaí a cuestión que, o relaxamento váiseme ós cinco ou dez minutos de comezar o acto. Isto é cando chegan os que nunca veñen á hora, e, tanto ten que a Misa sexa ás once, ás doce ou á unha. Sen vellos na casa, sen can, gato nin galiña, pois non, non hai maneira meus, sempre tarde e sempre casemente os mesmos! E póñome de mala raxeira. Sempre fun tan puntual en todo, que iso é algo que non atisbo a crer aínda que o vexa cos meus ollos.

A verdade que se eu son o cura “canto a cartilla”. Porque, estaredes de acordo comigo que, si é para coller o avión para Benidorm -polo Inserso, faltaría máis- non falla o primeiro. E unha hora antes, ás seis da mañá!

Mais volvendo ó conto: “Eu ó domingo vou sempre á Misa”. Mentira. Se xuntamos os minutos que faltan cada domingo, ó final de mes faltaron a unha enteira.
Pero a culpa é do cura con tanta permisividade; nin que tivera competencia, vamos! Que a xente entra cando “está lavando a louza” -como se soe dicir- pois nada, benvidos sexan. Que soa o móbil –porque agora estamos tan “mobilizados” que ata na Misa o hai que ter aceso- pois tampouco, nin pío. Que vén unha mamá moderna cun recén no “cochecito leré” e dá a tabarra toda Misa, pois nada, tampouco se lle dí:“ Señora pode irse que xa cumpriu”.

Cando chega o intre de “dárvola paz”, unha comedia: Ó banco enteiro, logo ós de diante e cando xa está a Misa rematando aínda están algún/has cos do  banco de atrás. Que Papa inventaría isto de dar a man? Porque total con  quen nos levamos mal –empezando por min- nin man nin un só dedo!

Antes da Bendición, o cura a dicir os actos da semana e  as notas de avisos: “O xoves ás cinco en Cores, serán os funerais por José Rupérez, máis coñecido por: Pepe da Casa Grande”. “Tamén o vindeiro sábado en Méns, ás doce, cabodano de Manuel Ventura, xenro de Lelo da Costa”.

Ai aquí a que se arma! ¿Por quén dixo?, ¿Quén vén sendo?, comezan os remusmús ó mesmo tempo ca o cura. ¡E non se entera ninguén! Normal. Por qué lle preguntamos ó do lado, se o está dicindo o cura?
“Podeis ir en Paz”, di para rematar. O crego está equivocado, quen queda en paz é Nuestro Señoriño del Cielo despois de semellante feira á saída. Porque meus, ós venres no mercado non hai tanto batifondo.

 ¡Ai, canta falla facía D.Manuel Romero! Aquel crego si que non tiña pelos na lingua. ¡Pero non, estes dagora non teñen xenio! Onde van aqueles sermóns no púlpito e a capela. ¡Que maneira de abouxar! D.Manuel braceando e berrando que mesmo che facían estarrecer. Naquel entón non quedaba ninguén moqueando na Misa. A verdade, tampouco había tele e a xente durmía abondo. E agora ata nin con altavoces te enteras. Eu xa lle lo dixen: ou berra máis ou non me entero. E non quedo durmindo porque aínda veño da cama.

Despois viñan as “monestacións” e iso si que era a novidade: Tres ou catro cada domingo. Porque a mocidade casaba como Deus manda. Ata me lembro dun día que houbo cinco casamentos na mesma mañá! Naquel tempo eran casamentos no sobrado da casa, coma o meu, faltaría máis, pero velaí que foron os que máis duraron. O das vodas  con sete pratos  e postre de tarta de noivos veu máis tarde.¡Menos mal que queda o vídeo de recordo!

Lémbrome dos meus avós cando chegaban á casa: “Logho, que dixo o cura na Misa?”, era a pregunta cotiá. “Ai, hoxe houbo prá todos, e non sabes unha cousa?, tamén casa media parroquia”, dicía o avó. Pero agora preguntas: “Que dixo o cura, muller?”, “Nada ho, o mesmo de sempre”.

Así que xa vedes a onde eu fun  parar dende a tribuna: Cavilando na nenez mentras o cura predica. A verdade, así tampouco un se entera de nada. E ben pensado, o meu tampouco é ir á Misa.


jueves, 4 de agosto de 2016

UNHA DE BANCOS


Pois nada, meus, outro día que sigo sen saber de que escribir, a política anda peor que unha tartaruga vella con reuma aciática.Tamén que non se poñen de acordo de xeito ningún. A digracia deles é verse tan ghuapos no espello. Eu penso que debían copiar de Tío Fraga, que calmaba os ánimos coa súa partidiña de dominó. E xa había consenso. Eu maxino, logo eixisto, que se lle botaran unha de polbo á feira, outra de churrasco con criollos e tinto de barril, habería senso de contado. Pero non son cousas nosas.

O fútbol, ou mellor os futbolistas,  están en temporada de rebaixas, regateos co Montoro a ver se lle pasa a multa sin I.V.E. e líos de faldas, ou sexa, cambeando as que teñen por outras máis noviñas. Así están logo no campo que non hai quen meta un gol, era visto, despois de tanto meter(¿).

E de mulleres mellor non meneallo, porque neste tempo de canícula están bronceadiñas como as do Caribe ese que non sei onde está. E logo che cargan o sambenito de que eres un vello verde cando che quedan catro pelos brancos. Así que visto o visto, pasamos palabra e non falamos de política, nin fútbol nin mulleres.

A cousa de lembrarme dos bancos foi hai unha hora, cando estaba remexendo na busca dun parasol para a miña adorada caravaniña e nada, que non aparece. Hai uns anos, chegabas ó banco de turno-quenda, e namais entrar o porpiaño aló che rogaban con canto había: Mapas de Galicia, quitasoles, tarxetas de crédito aínda sin ter un céntimo, ou te convidava o dire a un café no bar da esquina e todo era unha cheúra. Agora xa non dan nin carameliños de propaganda.

Tempo despois xa comezaron a vender vaixelas de porcelana, baterías de cociña, eleutrodomésticos e a saber o que terían debaixo do mostrador. E aló vías saír a media mañá a calqueira veciña cunha caixa que mesmo parecía saír do Corte Inglés. Eu penso que ata vendían Viagra xenérica, vaite ti a saber.

Ai, meus, pero as cousas foron cambeando,  agora case non che dan nin os bos días, non porque non sexan educados, que o son, o que pasa é que onde facían falla catro empregados hai dous e os pobriños non dan feito. E non che se ocurra pedir cartos dos teus no mostrador, se o fais non cobras ata o día trinta, castigado por dar a lata.

E veña ao caixeiro da porta aberta. ¡O que un ten que chegar a ver na vida! Antes as portas dos bancos estaban fechadas ata cun candado de reforzo. Agora velaí nos deixan as portas abertas e sen fecho. E veña mozos e vellos sacando 10€ dúas veces no día para fardar de entendidos. Nos cae a baba cando metémola tarxeta e nos dá a benvida co teu nome.

Mais a cousa non remata eiquí, a cousa vén sendo que pronto che van cobrar por terlle alí os cartos e servirse deles. ¡Ai non! Onde van aqueles tempos que os xuros eran ao 10%, ou o Mario Gominas Banesto che regalaba un checata de 70.000 chulas por presentar unha cartilla de cliente. E aqueles seus fieles empregados todos entraxeados, encorbatados  e bién pieitados.

Agora nada, chegas a un banco e, o pantalón vaqueiro roto polos xeonllos, a camisa desplanchada e sen afeitar en oito días. E que non tivesen mala noite coa parella, senón xa a tés clara. Logo, aquela cinta pregada no  chan para que non deas un paso adiante: Espere su turno. E alí estás de pé, escoñado dos cadrís ata que o de diante remate de asinar na pizarriña coma da nosa escola, pero co pizarrillo amarrado cun cordelo, non sexa que lle marches con el. ¡Canto hai que aprender dos ricos!

Pero tamén todo sexa dito, teñen que ter moita pacencia, pois, hai vellos que van cobrar ás 8 da mañá o 31 de cada mes, e ás 10 xa os volven traer de volta. Ou sexa, foron á casa ensinarllelos á súa parienta, contalos e apalpalos e logo veña a poñelos na cartilla de prazo fixo. Vamos, como se os pagaran tan ben. E así está a cola que ferve o fin de mes.

E xa que falei de bancos, vou rematar cunha de verdade. Foi hai uns 15 anos, mes arriba, semana abaixo. Había eleuccións municipais e chegou o noso anterior alcalde a Froxán. Xuntou aos veciños e aló lles fala de que pidan cousas. E sae meu tío Manuel, o vedraño do lugar: “Mire señor alcalde, o que máis falla nos fai é un banco”.  O alcalde quedou vermello con tal petición e lle contestou: “Pero señor Manuel, como pide un banco para Froxán se aínda en Corme están marchando”. Ata que meu tío o sacou do apuro: “Vostede non me entendío, o que queremos é un banco, pero de madeira, ou sexa, un tallo para sentarnos e tomar algunha raioliña de sol os catro que quedamos neste lugar”.

E o alcalde respirou fondo, pois xa era Fondo o alcalde.