Ante todo
pedirvos disculpas por non escribirvos en tanto tempo. A dicir verdade, tiña
pensado non seguir con este blog pola falta de interacción con todos os que me
ledes, porque iso desmotiva a seguir escribindo. Case parece que un escribe
para ninguén, pero non, alguén sempre me le.
Así as cousas, dicirvos que xa pasou o verán ¡Como se vós non
o soubérades,vamos! Pasou e cén por hora, pois dende hai uns anos, falamos a
muller e máis eu que o tempo agora nos pasa
voándo. Os días non teñen nada, e as semanas voan sen vento. E que dicir
dos meses, cando te dás conta, outra folla arrincada. E xa logo volveremos ao
nadal e outro aninovo á porta.
¡Ai, e cando eramos pequenos –agora xa imos “empequenecendo”
de novo- non daban pasado os días para chegar e ser mozos! Fun para a mili voluntario por vinte meses,
xusto cando cumplin os 17 anos e pensei que nunca chegaría o intre de cumplir.
E cando chegou o día firmaba por outros vinte. E velaí estaba eu de volta na
casa con 18 abriles. Cando mellor estaba a cousa na Coruña dos meus soños.
Cando quedei sen alento diante do semáforo fronte ó Obelisco despois do Teatro
Colón. A cousa foi que viña de fronte unha bela señorita e tiven que sentarme
no banco máis preto ata que me pasou o abafo. ¡Que cousas fai Deus!
Logo, nos xardíns de Méndez Núñez –o Méndez rico da miña
familia, ai non- cada tarde escoitando no verán as actuacións no Kiosco Alfonso
de aqueles grupos: Los Platinos; Los Duques ou Los Diamantes. E todo gratis á
sombra das palmeiras. E mentres nós, os sorchos, intentando lighar chachas,
aquelas marmotas que non querían vernos a dez metros. Debían pensar, e
acertaban, que eramos pobres. ¡Como se elas foran ricas,vamos! Ricas non sei,
pero estaban… máis que ricas. E con aquel mandiliño branco e ben almidonado. E
nós veña a estar pendentes de collerlle do chan-por galano- o chupete que lle
caía da elegante silla ao churumbel. Ata que cando a tiñas lighadiña, veña,
cumpridos e á casa.
E de novo no Corme natal. Chegou o tempo do namoro e as semanas eran
máis longas que a Semana Santa de Sevilla ou a do Rocío en Almonte sen
esquecerme da de Fisterra. O reloxo –aqueles Cauny que mercaban os mariñeiros
en Ceuta, pois aquí non había- mesmamente parecía que non andaban. Ou que andaban para atrás. E non
daba chegado o domingo. E cando chegaba por fin o domingo, pois nada, que non
daba chegado a noite. Malia que chegada a noite, pois nada meus, que a noite
tampouco chegaba. Pero non chegaba “solutamente” a nada. Aquilo era un calvario
de dor e sofrimento.
E agora ao revés: Xa pasou o Percebe, o Carme, San Roque e
antonte o Faro. En nuns días aló irá os Remedios. E nin me enterei. E dentro de
dúas semanas, veña a caída da folla dos árbores do xardín. Xusto cando está repletiño.
Dicía eu hai unha hora cando baixaba ata o muelle: Que mágoa, agora que está a
rebousar, veña a caída da folla. ¿A caída da
folla? Que frase tan cruel e despiadada! Vós que sodes novos non sabedes o que iso
significa. Pero eu si, co cal estou tamén no: O outono do Patriarca, o título
da novela de García Márquez de quén acabo de ler: Cién años de soledad, por
aquela peza/cumbia que tocáramos hai anos: Macondo.
Cando eu tiña as Novas
Ideas –Q.E.P.D., e que Diolas teña na Groria
moitos anos sen min, amén -sempre comezabamos con aquel tema de moda: El
tiempo vuela. Pero eu non maxinaba que voaría tan pronto. E voou. Ou mellor en román/paladino/
cormellán: Voxou. Pero voxou sen haber vento de Nordés –ese que lle exportamos
aos de Portozás-, nin Suroeste, a importación que nos devolven como vinganza aos
de Cormelle.
Así que meus colegas, nunca digades que non a nada. Sempre
que sexa cousa boa, por suposto. Disfrutade, viaxade, bailada, comede, bebede
e…, e todo que remate en ade ou ede. Aínda que ben pensado..., mellor en “ede”. Perdón que xa se me olvidou ese
verbo, xusto, xusto, xusto cando máis me
lembro del, o que son as cousas. Xa o dicía Tío Xoquín do Riñote estricado coma
un congro ó sol do abeiro da Solaina: “Non somos nada, e en calzoncillos menos”.
¡Canto sabían daquela os vellos!
E que sei eu que vós non saibades. Que cada día
penso, maxino, cavilo –pois a cabeciña non para- que cando era pobre, pois era
rico. E…agora, ai, agora non sei porqué, pero dame que é ao revés. Xa o dicía Ciciolina nun programa da
tele sen mando dos anos 70. (Disque usaba unha 120/130, dicían as mozas
entendidas do Porto que viaxaban á Coruña no Ghillén cada seis meses e facían
galano de ir a Saldos Arias). ¿Por qué
será? Dicía a italiana Chichiolina.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
P.D. E esperando algunha vosa resposta, quedo á vosa
disposición. Atte
