viernes, 13 de marzo de 2015

AQUELES BAILES NO MIRAMAR


Agora que un está na 3ª idade, é cando máis se vai lembrando das cousas da nenez e da puberdade. E recordo como no Miramar tiñamos no mes de decembro até 15 bailes nalgún inverno. Como sabedes, ese mes xa ten algún ano  5 domingos. Logo engadimos o día 8, festa da Inmaculada; o día de Noiteboa; o de Navidade; o día dos Quintos e o Fin de ano.

Mais non queda aí a cousa, a cousa viñan sendo “as arribadas”. Ou sexa, uns cuantos barcos fondeados na nosa Ría, e baile asegurado así fose luns, martes ou mércores. E baile gratis para toda a mocidade, que, sin móbil nin redes sociais, como se dí agora, deseguido baixaban dende Guxín;  A Aldea; Froxán e Gondomil, ou de Roncudo, Candelago e as Pedras Miúdas pasando pola Arregadiña.

E as nais achantado, xerundio do verbo achantar. E os pais mirando prá outro lado (porque televexo non había) namentres daban conta dunha torta con mel ou unhas barbadas frixidas en col da mesa. O de dar permiso, sobre todo ás fillas, sempre era cousa das nais: “Alabado sexa el Señor, dademo a tanto baile e a tanta modernía, o que unha ten que ver antes de morrer”.  “Bueno nena, bueno, vai daí logho, pero vai ben tapada e non te atente o demo a… xamentendes, que os mariñeiros ulen moito a maruxía e son moi galáns. Eo mesmo que o rascar todo é comezar, pois, despois do bico vén o crico”.

Logo, como naquel tempo non había ducha nin chacusi, en dez minutos todo mundo perfilado. Os mozos ulindo a Varón Dandi, aquela colonia coa que en vez de lighar, deslighabas. E as mozas, ai as mozas! Iso xa era outro cantar. Peiteábanse entrelas como podían, pois, a laca aínda non chegara ás cánebas do pobo, aquelas tendas que tiñan de todo. Ata facían de botica e tiñan aspirinas soltas, non como agora que hai que mercar a caixa enteira.

No entanto a trámites burocráticos para facer baile calquer día, nin o primeiro, todo estaba tramitado, non como nestes tempos modernos, pois agora para facer un baile ata fai falla un plano de arquitecto/técnico por mor se esfonda o chán do turreiro da festa. Tamén é certo que a Ribeira agora está tapando o “pozo de tormentas” como lle chaman en termos oficiais e pode esfondar, as cousas hai que dicilas.

Pero mirade vós onde eu fun parar, o tema era o Miramar e aló fun dar á Ribeira. Pois iso, que aqueles meses de nadal eran de máis festa que os días de San Roque. Aqueles si que eran invernos de verdade, ata eu fixen a miña declaración en decembro. A da Renta non, que aínda non a inventaran, a outra, xa sabedes. E que o Miramar no mes de decembro collía tal temperatura que a celme do corazón rebousaba de fogaxe.

O malo do Miramar era ter as fiestras todas abertas fronte á carretera. E alí estaban as solteironas, ollapeiras e malcasadas que non quitaban ollo das parellas. Pero sendo sincero, o día da miña declaración, aquel 20 de decembro do 1.964 cando eran as dez e vinte da noite,  nin as vin ollapeándo. A verdade (e que quede entre nós)  era que xa non vía. Non vía nin a Papiri, o da blanca guitarra (xa sabedes, o animador da Lira de Plata) mentres cantaba: Cae la nieve.

¡Ai, meus, agora xa non hai decembros! Nin día das Quintas. Nin barcos de arribada. Nin o anuncio do meu benquerido señor Manuel (Borrachón) cando dicía: “Pó próuximo domingo vai vir atuar un trío de catro”. Non, agora xa non hai baile no Miramar, o salón das declaracións. Da Renta non, xa o dixen antes, porque co Vello de Madrí non se facía a declaración da Renta, algo bo tería que ter. Que  diolo teña na groria, réquina santimpace, amén.

Perdón que me entrebicuadrillei: quería dicir que Diolo teña na Groria, pero  ao señor Manuel, o dono do Miramar, aquel salón das declaracións. Pero iso si, declaracións de amor. Mais agora que recordo, penso que temblei máis aquel 20 de decembro no Miramar, que ante a inspectora de Facenda -e tremenda moza loura- cando por culpa da Lola Flores-A Faraona, (D.E.P.-R.I.P. e que diola teña tamén na groria) pasamos tódolos músicos de España pola pedra de afilar. Esta última chegoume ó bolsillo, pero a do Miramar,  ¡ai a do Miramar…! esa quedoume para sempre no corazón