Como xa me coñecedes, son un soñador, pero un soñador desperto. Un
soñador que quere imaxinar, cando menos, como será Corme dentro de somentes 35
anos. Eu por lei de vida non estarei, pois, serían 105 anos e non quero vivir
tantos.
Mais o que me trae hoxe, non é outra cousa que, como me veño imaxinando
a nosa vila para o devandito ano, cunha entrada única polo Campo e as beirarrúas
con metro e medio máis de ancho. Ou sexa, como veño vendo nas cidades que
visito, onde segundo contan, así manda a Comunidade Europea. E velaí, cando por
fin os nosos bares poderán por fin poñer as súas mesiñas fóra e á sombra tamén
de fermosos árbores por toda nosa Calle Real.
Pero para chegar a isto, teráse que cumplir o meu soño desde neno: A
carretera do muelle por Debaixo da Capilla até o Chalé, abeirando a praia da
Arnela. Por ela terían entrada e saída os camións para o peirao, e sería saída
única tamén para autobuses e toda clase de coches que antes poderían entrar
polo Campo, ou xa por esta nova estrada.
¡Ai, meu Corme, quen te vío e quen te verá! O noso Campo, a nosa Calle
Real con sombra de árbores e os cormeláns e visitantes tomando café á beira da
calle ou baixo as toldillas das cafeterías. E quedará para sempre a bela
historia de cando eu era rapaz: do fermoso Paseo polas noites polo noso Campo.
As mozas en pandillas de cinco, e os mozos tirándolle os tellos á rapaza que
lle quitaba o sono. Porque naquel tempo, as mozas aínda quitaban o sono aos
seus namorados, agora non sei.
Aquel senlleiro Paseo (así con maiúsculas, pois era nome propio) era
iso, único en toda a bisbarra. E agora xa non pode nin poderá ser por mor dos
coches; da idade moderna; do signo dos tempos ou do cámbeo de ciclo como din os entendidos no asunto por non saber
sacarnos da crise. ¡Que cousas ten a vida, cando eu era neno non había crise
nin nada diso, había sopas de broa, caldo de verzas e papas de millo. E punto!
Volvendo ó asunto do Paseo, aínda lembro aquela novidade de cando puxeron o
moderno alumeado nas fachadas do Campo. Sería polos anos 50 e, se vos fixades,
aínda quedan os vellos ferros/soporte nalgunha fachada. ¡E como fardaba a
xuventude cormelán pasexando desde a Casa dos Cáns até a Fonte!. Malia que non
podía ser un metro máis por mor dos prexuízos, que os eran todos.
Coas mans na faldrigueira do mandil, ou ben acicalando o pano á curra, as
nais facían garda nestes dous puntos, mentres falaban das novas parelliñas:
“Mirade vós, non me dighades que non naceron un para o outro. Que Dios os
ampare prá boas fadas”, dicían entrelas pasando a man polo queixo brileiro do
preve da cea. “Prá boas fadas, si”, rosmaba entre dentes a máis retranqueira.
Namentras, a sella da auga íase enchendo co goteo da nosa emblemática
Fonte. E ata iba por fóra entre contos e marmurios. Ou a bañeira do río, para
levar máis auga. E logo unha berza aboiándo enriba da auga prá que non fora por
fóra, e debaixo o mulido en col da cabeza. Aquelas nosas mulleres eran
auténticas malabaristas coa bañeira chea de auga na cabeza.
A verdade que a mocidade dos anos 50, que recordo como se fora hoxe, o
tiña mui crú: Non abondaba con 10 garda civiles, máis o cura, o médico e os
mestres todos, ( e menos mal que non tiñamos alcalde nin notario) senón que
tamén tiñan que dar conta as ollapeiras. A verdade que as mozas da época non se
“comían unha rosca” con tanta vixilancia. Pero todo ten a súa parte boa:
tampouco caían no sexto. Naquel tempo as casas eran todas de planta baixa(¿).
Aínda así, eixistía o piropo. E había categorías entre os mellores
piropeiros. Aqueles mariñeiros ulindo a maruxía e o cabelo engominado chiscando
o ollo dende a porta do Casino pasaron para sempre á historia. Se lle preguntas
a un mozo de agora qué é un piropo, mírate con ollos de pasmo.
Pero xa me saín do guión, xa me deixei voar na noite do tempo pasado,
cando o que quería era falar do futuro. De como será o Corme moderno do ano
2.050 ou finais do século XXI.
¡Ai, meu Corme, que tan velliño vou indo xa. Cando un comeza a falar do
pretérito realmente chegou á terceira idade. Que tantas cousas vou lembrando da
miña infancia e pubertade! Mais, vivo coa esperanza de que vou verte para ese
ano que non está tan lonxe. E vereite, Corme, aínda que será polos ollos dos
meus fillos, netos e bisnetos.
