viernes, 28 de noviembre de 2014

PERSONAXES EN XENTE DE CORME

                                  
Dentro da rede social de Facebook, temos os cormeláns un blok, que, por chamarllo de algunha maneira leva o título de Xente de Corme. É un marabilloso invento onde os máis vellos do lugar rememoramos a nosa infancia e pubertade. Aquí atopamos de pronto, algo que vivimos, agáx que xa o tiñamos acurrunchado na noite do tempo. 

 Este é un lugar onde cada quén vai remexendo no baúl da súa casa e vai atopando fotos que xa tiñamos esquecidas no baúl da memoria. Fermoso traballo baixo a dirección dun grupo de cormeláns que tan ben saben coordinar este, para min chamado blok, aínda que penso ten outro nome. Perdoade por non saber definilo doutra maneira, pero a min isto das redes sociais xa me pilla un pouco a destempo.

Mais unhas aportacións destes días en fotos dos anos sesenta, fíxome un calafrío, sobor de todo do ano 1.967. Ese ano, que para min debía de ser o ano máis fermoso de miña vida polo feito de casarme, quedou marcado de tristura cando dous meses despois se foi me pai con 51 anos.

Por iso e por ver as fotos do cura "Peseto", que para min nunca terá outro nome e que aínda debía escribirllelo en minúscula, fíxome estarrecer de raxeira. Así o manifestei en comentarios do devandito blok, uns comentarios quizais fóra de lugar, malia que non poiden evitalo.

Tamén nas mesmas fotos aparece a tristemente célebre mestra que apodarei "Calígula" por evitar tratala de dona. Xa sabedes de quén falo, a mestra máis mala que pasou por Corme. Pero  nunca se debe  xeneralizar cando que houbo e hai, mestres que profesión aparte, son belísimas persoas. A excepción non fai a regra, como todos xa sabedes.

Como dicía sobor do crego Peseto, debo confesar a loita que tivemos na Asociación de Veciños para fuxilo da nosa vila. Cobraba ata pola auga bendita, por resumilo todo nesta sola frase. Aínda que en Xente de Corme digo que me cobrou o enterro de meu pai dúas veces, non foi esa a desencadenante da trifulca en prol de facerlle a maleta.

Tivo o cinismo de dicirnos, á directiva da Asociación, que: "Mis 12 años de carrera me permiten vivir mejor que ningún obrero". Coido que con isto xa queda todo dito do tal persoaxe, que Deus o teña na groria, aínda que non é o seu lugar.

O senlleiro práceme de gusto que nos deu á vila de Corme, foi cando baixando as escaleiras do adro para a rectoral, resbalou no verdín do patio e partío as dúas pernas. Ou sexa, que tan agarrado era que nin pagaba a ninguén para limparlle escaleiras e patio. Foi, reitero, a única ledicia que nos ofreceu na súa longa estadía.

Logo queda a inesquecible dona "Calígula", da que tamén fago referencia dicindo que a miña nai lle cortou o pelo a rape cando ía á súa escola. Maís dona Calígula tiña os seus intres bos, non era tan fríxida como pensabamos os cormeláns.

 Así, e en máis dunha ocasión e nas tardes de solsticio, pasexaba deica á praia da Ermida. E contaban as linguas oficiais da época que alí, e ó socairo e á sombra dos pinares, tiña desfogos efervescentes e fisiolóxicos  cun colega tamén solteiro, pero non capado. "Ai, Rosendo, que cosos teneis los hombres", xadeaba no intre do aquel de aquelare, mentres os rapaces do pobo escoitaban e espiaban entre toxos e xesteiras ou en col de algún piñeiro termando na macana das pinas.

Don Peseto non, nunca del se falou. Coas mulleres era un home moi casto, o del era o carto. Para o seu desfogo abondáballe coas confesións. Para don Peseto somentes había dous Mandamentos da Lei de Deus: O Sexto, cando as parellas que nos íamos casar nos axeonllábamos pé do confesionario. E o Séptimo, que era o que a el lle quitaba o sono da noite.

E como digo en Xente de Corme, que Deus os teña no Purgatorio. O Ceo non é prá eles e o inferno é moi quentiño para xente vella, sería moita bicoca para estes dous exemplares. Así logo, o Purgatorio é o seu lugar, un lugar de almas cándidas e solteiróns forrinchas e malas pécoras coma estes dous. Falan que seica se vive eternamente. Pero iso si, cheos de frío e nin caldo. "Que bién se vivía en Corme, don José. Ai, no me lo recuerde, doña Maruja".

P.D. Que Deus mo perdoe como cristián que son, pero non podo evitalo. Son dous personaxes tristemente inesquecibles na historia de Corme do século XX. Amén.




viernes, 14 de noviembre de 2014

VELAÍ VAI O NOSO XARDÍN


Non, non vos asustedes, o xardin está no seu lugar, ou sexa, onde sempre estivo: Na Estada, en col do Río dos Pulpos e das laxes da casa do crego.

O que eu quería dicir, ben sendo que quedou rapado. Mesmamente ao revés dos homes que se rapan na primaveira, aos xardíns fanllo no outono. Ou como cando iamos á mili: Ao cero. Xa dicían as vellas panillando ao solpor do sol de inverno cando eu era rapaz: O mundo está ó revés. E batuanón a Deus que non ían moi fóra de razón.

E non hai direito meus, durante todo o verán ata servío para que as parelliñas novas comezaran a facer cochegas. Nas máns, non, e nos pés tampouco, senón por onde cadrase, pois por algún curruncho hai que ir comezando.

Como supoño que estaredes pensando que isto sucedía á sombra dos plataneiros e arrumacados en col dos bancos do xardín, teño que dicirvos que non, que estades equivocados: Agora as parelliñas de tórtolos novos, ou sexa, de púberes, agatuñan árbore arriba e aló se acomodan no medio das ramalleiras cando o sol desaparece trás do monte do Carral.

A verdade que isto ten un romanticismo que na miña vida imaxinei, e mirade que son cavilador. O mesmo que os paxariños que fan os seus niños na copa dun árbore, agora  ben a moda de facelo os raparigos. E velaí onde fan mal, estorbarlle ás golondrinas, merlos e demais familia. Non hai dereito, nenos, a cadaquén o seu lugar.

Mais a envexa que me entra e me fai sentir máis vello, vén sendo por dúas cousas: A primeira, como faría eu para subir ao árbore agora con 70 anos?. E a segunda: Que pintaría eu coa miña patrona estortorado entre pólas, ramalleiras e milleiros de follas.

Pero a cousa non queda aí, meus, para o verán que ben, e cando as flores e os árbores florezan de novo, ei pillar unha escaleira e convidar á parienta a subir. Subir para imaxinar como sería se agora foramos uns púberes. Iso ten que ser unha gozada nas estreladas e silandeiras noites de verán. E ao rechouchío dos paxariños por quitarlle a súa pousada cando lle era moita hora de ir para a cama. Ou sexa, ó niño que tanto traballiño lle custou facer a seus pais. Porque os paxariños aínda teñen pais, de momento aínda non lles fan a "facundación no vitro" ás paxariñas. Dademún a tanta modernía, dicían as nosas avoas amalloando o pano da cabeza á curra.

Malia que a culpa de todo isto a ten o concello: ¿A onde van subir agora as parelliñas para arrumacarse?. Despois queren os nosos políticos que haxa casamentos e veñan criaturas a este mundo. Tamén hai que darlle oportunidades, señoras autoridades, pois, agora non hai salón de baile nin discoteca onde roubar un bico. Siquera un biquiño, que por algo hai que comezar. Aínda que agora que me acordo, dicíalle unha nai a unha filla cando comezou cun mozo: "Filliña, ten cuidado que... trás do bico vén o crico".

Así que señor teniente de alcalde do virtual concello de Corme: Que sexa a derradeira vez que manda vostede podar os árbores do xardín. Xustamente cando máis frío fai, as parelliñas  non teñen onde acougarse. Logo quere vostede ter vodas, pois, agora e asegún me enterei polas linguas oficiais desta vila, tamén lle fai competencia ao crego. ¡E sen pasar polo seminario maior nin tan siquera polo menor, que xa é dicir!. O que un ten que ver antes de morrer.